Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 6ης Νοεμβρίου δημοσιεύθηκε επιστολή της Μοναχής Ιουστίνας, με την οποία με τρόπο αρκετά έντονο εκδηλώνει την αντίθεσή της στη λειτουργία του πρώτου στη χώρα μας αποτεφρωτηρίου, φθάνει μάλιστα να το συγκρίνει με το Αουσβιτς. (Είχα την εντύπωση ότι στο Αουσβιτς δεν πήγαιναν οικειοθελώς τα θύματα των ναζί.) Ακόμη δηλώνει την ενόχλησή της στην (υποτιθέμενη) άποψη «ότι ήμασταν οπισθοδρομικοί και ξαφνικά επιτέλους προοδεύσαμε και γίναμε πολιτισμένοι», με την κατασκευή του αποτεφρωτηρίου. Δεν κατανοώ τη γενίκευση. Ενα έργο πολιτισμού είναι ΕΝΑ έργο, δηλαδή ένα λιθαράκι στο γενικό πολιτιστικό επίπεδο ενός λαού και δεν καθιστά από μόνο του έναν λαό πολιτισμένο.
Τέλος, αναφερόμενος στη φράση της Μοναχής Ιουστίνας «το σώμα των ανθρώπων δεν είναι βιομηχανικό κατάλοιπο, που το φτυαρίζεις σαν απόβλητο», επιθυμώ να την πληροφορήσω (εξ ιδίας εμπειρίας) ότι εάν, κατά τη μετά τριετία υποχρεωτική εκταφή, διαπιστωθεί μη πλήρης αποσύνθεση της σορού, τα υπόλοιπα φτυαρίζονται και τοποθετούνται σε χειράμαξα μεταφοράς μπάζων ή οικοδομικών υλικών, ως βιομηχανικά κατάλοιπα και με αυτήν μεταφέρονται πλησίον του μανδροτοίχου των νεκροταφείων, για να ολοκληρωθεί εκεί η αποσύνθεση. Και μην ξεχνά η Μοναχή Ιουστίνα ότι τελική κατάληξη των οστών (έπειτα από λίγα ή πολλά χρόνια) είναι το χωνευτήρι, αφού βεβαίως έχουν προηγηθεί πολλά τρισάγια, τα οποία οι Αγιοι Πατέρες τελούν με το αζημίωτο.
Γεώργιος Παπαδόπουλος, Αθήνα