Κύριε διευθυντά
Δυο Ελλάδες, την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου, στην ίδια σελίδα της «Καθημερινής»: Η μία, του κ. Στάθη Καλύβα («Προς ένα πιο υγιές σημείο ισορροπίας»):
«[…] δεν έχει σταματήσει (η Ελλάδα) να αλλάζει προς το καλύτερο από τη στιγμή που εμφανίστηκε στο σύγχρονο προσκήνιο ως ανεξάρτητο κράτος».
Η άλλη του κ. Χρήστου Γιανναρά («Η ασχετοσύνη σε πανηγύρι»): Ο (κοσμοπολίτης και άρχοντας στο φρόνημα Ελληνας) «[…] ζώντας σήμερα την πιο ατιμωτική εξάρτηση στην οποία μπορεί να εξαναγκαστεί ένας λαός… […] μεταμορφώθηκε με την κρατικοποίηση του Ελληνισμού σε Βαλκάνιο επαρχιώτη, λούμπεν στοιχείο του δυτικού “παραδείγματος”».
Ποια από τις δύο είναι η πραγματική;
Δεν κρίνεται ούτε λογοκρίνεται η πολυφωνία και η διαφωνία των απόψεων. Ισα ίσα, αυτή είναι μία από τις αρετές της «Κ». Συγκρίνεται όμως η ψυχραιμία με το πάθος. Η φλόγα με το φλέγμα. Και τι προκρίνεται;
Η Ελλάδα που είναι μία και έχει σε διαρκή σύγκρουση, αλλά και συνάρθρωση, τον βράχο και το κύμα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, τη φλόγα του κ. Γιανναρά και το φλέγμα του κ. Καλύβα, χρειάζεται και τα δύο, τώρα που ξυπνούν οι μνήμες του ’21, όχι μόνο σ’ εμάς, αλλά, εκδικητικές κι αιμοδιψείς κι αιμοσταγείς, στο μεγάλο Σαράι της Αγκυρας.
Ανάμεσα στο Ζάλογγο ή το Ναυαρίνο, στον «Βασίλη κάτσε φρόνιμα» ή στο «καίω την κάπα για τον ψύλλο», ανάμεσα στα άκρα που το ένα τείνει να αποκλείσει το άλλο, η φρόνηση και η ιστορική αίσθηση επιβάλλουν τη διατήρηση ζωντανής και αναμμένης της φλόγας υπό την αυστηρή όμως εποπτεία του φλέγματος και του καθαρού μυαλού.
Εξάλλου, παρά τα καταλογιζόμενα, εν πολλοίς δικαίως, αμαρτήματα της πολιτικής τάξης και τα ελαττώματα των Ελλήνων, «του Κακού η σκάλα» έχει για την Ελλάδα σκαλοπάτια και προς τα πάνω… Αλλωστε, ο ίδιος αυτός Ελληνας που έφτασε «[…] …να πλένει πιάτα στα εστιατόρια της Αμερικής, να γδέρνει ψάρια στα μικροφαγάδικα της Αυστραλίας, ευτελισμένος […]», είναι ο ίδιος, χάρη στον οποίο δεν «[…] υπάρχει χωριό στην Ελλάδα, που να μη χρωστάει την πλατεία του, το σχολειό του, την εκκλησιά του, την ύδρευσή του σε απόδημους ντόπιους “δωρητές” και “ευεργέτες”» (Χρήστος Γιανναράς).
Ας θυμόμαστε κι ας γρηγορούμε. Δεν υπάρχει δίλημμα, υπάρχει λήμμα: Ισχύς (η), ως πρωταρχικό και μέγιστο καθήκον και μάλιστα ισχύς εν τη ενώσει όλων των Ελλήνων, η οποία επειδή κατά τον Αισχύλο («Πέρσες») «συζυγεί» με το δίκαιον είναι ακαταμάχητη.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη