Κύριε διευθυντά
Καλά και άγια αυτά που γράφει για το προσφυγικό – μεταναστευτικό ο συνεργάτης σας κ. Παντελής Μπουκάλας στην «Κ» της 01/02/20 (αν εξαιρέσει φυσικά κανείς τον συσχετισμό με τα «ξύλινα τείχη» – πλοία και όχι «θαλάσσια τείχη» του χρησμού της Πυθίας).
Ομως απευθύνει όλες αυτές τις σωστές παρατηρήσεις ιστορικής, ανθρωπιστικής φύσεως κ.λπ. σε μια μικρή χώρα με τα μύρια όσα προβλήματα, σε πραγματική καραντίνα από τους «εταίρους» της –που δεν δέχτηκαν ούτε τον επιμερισμό των ασυνόδευτων ανηλίκων– να δεχτεί τη μαζική εισδοχή και τελικώς τον εγκλωβισμό εδώ και την αδύνατη ένταξη και αφομοίωση όλων των δυστυχισμένων του κόσμου τούτου.
Μπορεί να ακούγεται κυνικό και απάνθρωπο, αλλά δυστυχώς ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς τα σκοτεινά σχέδια του σουλτάνου είναι να δοκιμάσει τρόπους αποτροπής για όλους αυτούς τους πληθυσμούς της μισής Αφρικής και της Δυτ. Ασίας που συρρέουν στην Τουρκία, προκειμένου, βάσει σχεδίου, να τους προωθήσουν εδώ.
Μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που με τόσο θράσος κουνάει τώρα το δάχτυλο, με την ανικανότητα και την ασχετοσύνη που χαρακτήριζε τα στελέχη του, δημιούργησε ένα τεράστιο πρόβλημα τόσο στη χώρα μας όσο και στους δυστυχισμένους πρόσφυγες.
Και τώρα, απομονωμένοι, προσπαθούμε και δοκιμάζουμε τρόπους ελέγχου των τόσο εκτεταμένων θαλασσίων συνόρων μας. Ως κυβερνήτης πολεμικού πλοίου που περιπολούσα στην περιοχή παλαιότερα χρόνια, γνωρίζω το πολύ δύσκολο του εγχειρήματος.
Κινήσεις απελπισίας ίσως, αλλά τι να κάνουμε όταν έχουμε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που απλώς κριτικάρει αφ’ υψηλού αυτές τις προσπάθειες;
Μιχ. Λιωσης