Κύριε διευθυντά
Διανύω την ένατη δεκαετία της ζωής μου και από τα φοιτητικά μου χρόνια είμαι αναγνώστης της «Καθημερινής».
Διαβάζω με προσοχή εσάς και όλους τους συνεργάτες σας, ακόμη και εκείνους με τους οποίους δεν συμφωνώ ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά.
Στους τελευταίους, συμπεριλαμβάνω και τον καθηγητή Χρήστο Γιανναρά, του οποίου την πολιτική κρίση ως προς τα πρόσωπα των υπουργών Εξωτερικών Νίκου Δένδια και Παιδείας Νίκης Κεραμέως, θεώρησα εξ αρχής ατυχή και εσχάτως περίεργη.
Περίεργη, γιατί με τη συνέχεια που θέλησε να δώσει στο όλο θέμα για να δικαιολογήσει την κρίση του, προσέδωσε σ’ αυτό μορφή ατέρμονος πολιτικοφιλοσοφικού ανταγωνισμού, που πέρα από τις πολιτικής φύσεως αρνητικές εντυπώσεις που δημιουργεί εις βάρος δύο αιρετών και κατά γενική παραδοχή άξιων στελεχών της κυβέρνησης, προδίδει, και αυτό λυπούμαι που το λέω, ότι και αυτός ο κορυφαίος των γραμμάτων και του πολιτισμού μας άνθρωπος έχει, όπως όλοι οι κοινοί θνητοί, εγωισμό και πάθος για την επικράτηση.
Θέλησα να σας το επισημάνω αυτό, επειδή περίμενα ότι θα είχε τη δύναμη να «σιωπήσει», να σταθεί ψηλότερα απ’ όσους δεν συμφωνούμε μαζί του.
Σαββας Χατζηθεοδωρου, Νέα Σμύρνη