Κύριε διευθυντά
Η Νέα Δημοκρατία γεννήθηκε μετά τα τραγικά για το έθνος ιστορικά γεγονότα τον Ιούλιο του 1974, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο εθνάρχης της σύγχρονης Ελλάδας, σε στιγμές υψίστης εθνικής δοκιμασίας, σε στιγμές καταλυτικές, κινδύνου και ελπίδας, εκλήθη από σύσσωμο τον ελληνικό λαό να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας για να εκτελέσει ένα γιγάντιο έργο: αποκατάσταση της δημοκρατίας, άμεση δραστική αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, αναζήτηση τρόπου αντιμετώπισης των τετελεσμένων γεγονότων στην Κύπρο και αποκατάσταση του κύρους της Ελλάδας στους κόλπους της διεθνούς κοινότητας.
Ο ιδρυτής της Ν.Δ. με κυβέρνηση εθνικής ενότητας νομιμοποίησε το ΚΚΕ, διευκόλυνε τον σχηματισμό νέων πολιτικών κομμάτων, και από τον Νοέμβριο του 1974 και μετά η Ν.Δ. κυριαρχεί στις πολιτικές εξελίξεις και με αποφασιστικότητα επέλυσε το πολιτειακό ζήτημα με τρόπο οριστικό και μη αμφισβητήσιμο, κλείνοντας έτσι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μας που είχε προκαλέσει δραματικά πάθη και γεγονότα κατά το παρελθόν.Οι νεοδημοκράτες έχουν ιστορική μνήμη και είναι υπερήφανοι διότι στήριξαν τις ιστορικές επιλογές ενός χαρισματικού ηγέτη, ενός Eλληνα οραματιστή της εθνικής ενότητας, της διαμόρφωσης του μελλοντικού προσανατολισμού της χώρας και τον χειρισμό μεγάλων εθνικών θεμάτων. Η διπλωματική εξόρμηση της Νέας Δημοκρατίας από το 1974 και μετά απέδωσε σημαντικά αποτελέσματα και η διεθνής θέση της χώρας αποκαταστάθηκε. Πραγματοποιήθηκε το μεγάλο όραμα, η ευρωπαΐκή πολιτική της Ελλάδας. Προς επίτευξη του σκοπού αυτού εχαράχθη μια ρεαλιστική πολιτική, η οποία διεύρυνε τους εξωτερικούς μας ορίζοντες και συνδύασε την εθνική μας αξιοπρέπεια με τα πάγια συμφέροντα της χώρας.
Οι διάδοχοι του ιδρυτού της Νέας Δημοκρατίας είχαν να αντιμετωπίσουν τα οργανωμένα συμφέροντα, τις ξένες επεμβάσεις, το ρουσφέτι, αλλά κυρίως τον άκρατο λαϊκισμό, που κατέφαγε τα σωθικά της πατρίδας μας. Ο νέος αρχηγός που θα προκύψει πρέπει να βρίσκεται στη Βουλή απερίσπαστος και πλαισιωμένος από ηγετική ομάδα –προσωπικότητες κύρους με εξειδίκευση και ικανότητες– που θα εμπνέει εμπιστοσύνη και αξιοπιστία και θα χαίρει πανελληνίου σεβασμού.
Στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση η αποχή έφτασε το 45%, δηλαδή οι πολίτες αυτοί επέλεξαν να μην αναλάβουν την ευθύνη κάποιας επιλογής λόγω εμφανούς έλλειψης εμπιστοσύνης προς την εξουσία. Ο νέος ηγέτης της Ν.Δ. έχει καθήκον να προσεγγίσει με πειστικά επιχειρήματα και πράξεις αυτούς τους ανθρώπους, να τους εμπνεύσει πραγματικό όραμα αλλαγής, κάνοντας ταυτόχρονα ελκυστικό το χρέος του πολίτη να μετέχει στα κοινά. Οι Eλληνες δεν είναι «τεμπέληδες ούτε διεφθαρμένοι» και η Ελλάδα δεν είναι «Τιτανικός», όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι, διότι όπως και ο Ευριπίδης, 485–406 π.Χ., μας διδάσκει «όταν έχει αρχηγούς κακούς, το πλήθος είναι φοβερό, μα όταν βρει ηγέτες έντιμους, αποφασίζει πάντοτε σωστά».
Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι απλώς κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι η μεγάλη παράταξη που αντικατοπτρίζει τις μεγάλες αξίες και τα αξεπέραστα ιδανικά της πατρίδας μας, δηλαδή παιδεία, οικογένεια, θρησκεία και υπερηφάνεια για την ιστορία μας. Η παράταξη αυτή έχει σαφή ιδεολογία, σταθερό προσανατολισμό, κατέχεται από υψηλό αίσθημα ευθύνης και οφείλει να είναι δημοκρατικά οργανωμένη με τακτά συνέδρια όπου θα επιβεβαιώνεται η δημιουργική συνέχεια του μεγαλύτερου πολιτικού θεσμικού πυλώνα της χώρας, που εγγυάται σταθερότητα και ασφάλεια.
Ο νέος ηγέτης της Ν.Δ., άμα τη εκλογή του στο τιμητικό αξίωμα της παράταξης, θα κληθεί να αντιμετωπίσει όχι μόνο την οικονομική κρίση αλλά και τις προκλήσεις στα εθνικά μας θέματα, όπως το Σκοπιανό, το Κόσοβο, τα σχέδια του ΟΗΕ για την Κύπρο, τη γερμανική επιρροή στα Βαλκάνια, καθώς και το μεταναστευτικό «τσουνάμι» που κατευθύνει ο «επιτήδειος γείτονας» προς την πατρίδα μας, την πύλη της Ευρώπης, για να ασκεί έτσι εκβιαστικά διπλωματικά διλήμματα.
Οι υποψήφιοι για την αρχηγία είναι γνωστές προσωπικότητες που έζησαν και έδρασαν μέσα στη μεγάλη παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, αφήνοντας στην πολιτική τους διαδρομή δείγματα των ικανοτήτων τους και ίχνη ικανά για να οδηγήσουν τους νεοδημοκράτες στη λήψη σωστής απόφασης. Η επιλογή βέβαια είναι δύσκολη, διότι η αυριανή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δεν πρέπει να ταυτίζεται μόνο με απλή επιρροή.
Τον ηγέτη πρέπει να χαρακτηρίζει πρωτίστως αποτελεσματική δράση, ικανή να αποτυπώσει στην πολιτική ζωή το στίγμα συγκεκριμένων οραμάτων και επιδιώξεων με άμεσο στόχο την ανάταση της παράταξης και την ανάκτηση της εξουσίας. Η επιλογή επομένως της ηγεσίας είναι το πρώτο κυρίαρχο στοιχείο στην εκλογική αυτή αναμέτρηση. Το δεύτερο, αλλά εξίσου σημαντικό στοιχείο, είναι η μαζική προσέλευση των νεοδημοκρατών στις κάλπες οι οποίοι οφείλουν και έχουν καθήκον να εκφράσουν τη θέλησή τους με ευθύνη και ενθουσιασμό αλλά χωρίς φανατισμό, διότι η ευρυτέρα δυνατή συμμετοχή στις εκλογές θα προσδώσει κύρος στο αποτέλεσμα και θα ενισχύσει τον νικητή να σφυρηλατήσει την ενότητα της παράταξης και να αρθρώσει ισχυρό αντιπολιτευτικό λόγο για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας.
Γεωργιος Καραντζουνης – Εκπαιδευτικός
II
Κύριε διευθυντά
Νομίζω ότι δεν διαχειρίζονται με την προσοχή που χρειάζεται το θέμα της αναδείξεως της νέας ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας οι υποψήφιοι ηγέτες της. Η εκλογή από τη βάση είναι λάθος υπό τις σημερινές συνθήκες, πρώτον, γιατί έχει στρέψει την προσοχή του κόσμου στα εσωκομματικά και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραλείπει, εξαιτίας των εσωκομματικών εκλογών, την άσκηση υπεύθυνης και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης που έχει ανάγκη η χώρα ώστε, κατά το δυνατόν, να παρεμποδίζονται οι επιβλαβείς πράξεις και να επισημαίνονται οι παραλείψεις της κυβερνήσεως και, δεύτερον, γιατί δεν υπάρχει η κατάλληλη οργάνωση της λαϊκής βάσεως του κόμματος. Δεν ξέρουμε ποιοι θα ψηφίσουν. Οι αντίπαλοι της Νέας Δημοκρατίας είναι εύκολο να διαθέσουν ένα ποσόν και να στείλουν όσους θέλουν δικούς τους, να πληρώσουν από τρία ευρώ ο καθένας και να ψηφίσουν ως νεοδημοκράτες ώστε να αναδειχθεί όχι αυτός που θέλει ο κόσμος της ίδιας, αλλά αυτός που θα θέλουν οι αντίπαλοί της. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι, ενώ οι νεοδημοκράτες προτιμούν τον κ. Μεϊμαράκη, το «κοινό» προτιμά τον κ. Τζιτζικώστα. Από αυτούς που, εκτός Νέας Δημοκρατίας, αποτελούν το «κοινό», πολλοί μπορούν να παραστήσουν τους νεοδημοκράτες και να ψηφίσουν όχι αυτόν που πρέπει, αλλά αυτόν που θα θελήσει το δικό τους κόμμα.
Νομίζω ότι το ενδεχόμενο αυτό θα μπορούσε να αποτραπεί αν το κόμμα είχε οργανωθεί κατά το πρότυπο των σωματείων του Αστικού Κώδικος. Με συγκεκριμένους όρους εισόδου και εγγραφής των μελών, με ορισμούς ότι δικαίωμα εκλογής έχουν τα μέλη που έχουν εγγραφεί πριν από την προκήρυξη των εκλογών και έπειτα από αξιολόγηση της ιδεολογίας τους και με καταβολή ενός σημαντικού ποσού ως δικαιώματος εγγραφής και ως ετησίας συνδρομής και εφόσον είναι ταμειακώς εντάξει και γενικά με όλους τους όρους που θα αποτρέπουν την είσοδο αλεξιπτωτιστών της στιγμής που θα έχουν σκοπό ένα εκλογικό αποτέλεσμα αντίθετο προς την πραγματική βούληση των γνησίων νεοδημοκρατών.
Ασχετα με τις ικανότητες που μπορεί να έχει ο κ. Τζιτζικώστας, η προβολή της υποψηφιότητάς του είναι ένα λάθος που θα έπρεπε να αναγνωρίσει και ο ίδιος, και η τυχόν εκλογή του θα έχει ως αποτέλεσμα την ανυπαρξία αντιπολιτεύσεως αφού η Νέα Δημοκρατία, ως αξιωματική αντιπολίτευση, δεν θα μπορεί να ασκεί την πειστική και αποτελεσματική αντιπολίτευση που έχει ανάγκη η χώρα. Ο εκτός Βουλής αρχηγός του δεν θα μπορεί να μιλάει σ’ αυτή και δεν θα έχει άμεση προσωπική επαφή με τη ζωή της Βουλής ώστε να αντιδρά αμέσως και αποτελεσματικά στις κινήσεις της κυβερνήσεως, ενώ οι εκπρόσωποί της στη Βουλή θα πρέπει να κινούνται με οδηγίες του εκτός Βουλής αρχηγού τους και δεν θα τολμούν να αρθρώσουν λόγο από τον φόβο μήπως έλθουν σε σύγκρουση με αυτόν και μήπως περιέλθουν σε αντιφάσεις και μεταξύ τους.
Νομίζω ότι οι εκλογές πρέπει να αναβληθούν και να γίνουν αφού πρώτα οργανωθεί το κόμμα.
Ευαγγελος Ανδριανος
Τα Θρησκευτικά
Κύριε διευθυντά
Κατά το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Για την επίτευξη του σκοπού αυτού, στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σχολεία μας διδάσκονται τα βασικά στοιχεία των επιστημών, ούτως ώστε ο μαθητής να αναπτύξει την προσωπικότητά του ως Ελληνα πολίτη, αλλά και να έχει μια πρώτη εικόνα του κόσμου στον οποίο ζει και τη δυνατότητα να επιλέξει την πορεία που θα ακολουθήσει στη ζωή του.
Το μάθημα της ελληνικής ιστορίας έχει σκοπό όχι μόνο τη μετάδοση στοιχείων της επιστήμης της Ιστορίας, αλλά και την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης του μαθητή και τη διάπλασή του σε υπεύθυνο και ελεύθερο Ελληνα πολίτη, σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή. Ενας μαθητής ξένης εθνικότητας, εφόσον φοιτά σε ελληνικό σχολείο, δεν μπορεί να αρνηθεί να παρακολουθήσει το μάθημα της ελληνικής ιστορίας με τη δικαιολογία ότι αυτό αποβλέπει και στην ανάπτυξη της συνειδήσεως του μαθητή ως ελληνικής ενώ ο ίδιος δεν επιθυμεί να διαμορφώσει ελληνική συνείδηση. Είναι και αυτός υποχρεωμένος να μάθει και το μάθημα αυτό όπως και όλα τα άλλα μαθήματα που διδάσκονται στο ελληνικό σχολείο του οποίου είναι μαθητής, σύμφνωνα με τα προγράμματα της ελληνικής Πολιτείας που διαμορφώνονται χωρίς διακρίσεις ή εξαιρέσεις για όλους τους μαθητές.
Τα μάθημα των θρησκευτικών, που περιλαμβάνεται στα ανωτέρω προγράμματα, αποβλέπει μεν και στη διαμόρφωση της θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών, αλλά επειδή και η Θεολογία δεν παύει να είναι επιστήμη, πρέπει να είναι υποχρεωτικό χωρίς διακρίσεις για όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων. Οπως ένας αλλοεθνής μαθητής ελληνικού σχολείου δεν μπορεί να δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να μάθει την ελληνική ιστορία με τη δικαιολογία ότι το μάθημά της αποβλέπει και στην ανάπτυξη ελληνικής εθνικής συνειδήσεως ενώ ο ίδιος δεν θέλει να αποκτήσει ελληνική συνείδηση, έτσι δεν πρέπει να μπορεί να αποκλείσει και το μάθημα των θρησκευτικών, όπως αυτό περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη που έχει ορίσει η ελληνική Πολιτεία, ένας που δηλώνει ότι είναι αλλόθρησκος ή άθεος ή ότι δεν θέλει να το παρακολουθήσει με τη δικαιολογία ότι θίγεται η ελευθερία της συνείδησής του επειδή το μάθημα αυτό αποβλέπει και στην ανάπτυξη χριστιανικής συνειδήσεως την οποία ο ίδιος δεν θέλει να αποκτήσει. Κανείς δεν τόλμησε να υποστηρίξει ότι θίγεται η εθνική συνείδηση των αλλοεθνών μαθητών των ελληνικών σχολείων επειδή είναι υποχρεωμένοι να μάθουν την ελληνική ιστορία, ούτε ζήτησε να επιτραπεί στους μαθητές αυτούς να μη μάθουν την ελληνική ιστορία για να προστατευθεί η ελευθερία της εθνικής τους συνείδησης. Ισως γιατί κανείς δεν θέλει να χαρακτηρισθεί ως εθνικός μειοδότης. Προκειμένου όμως να απομακρυνθεί η νεολαία από τη θρησκεία και να πληγεί η χριστιανική πίστη, εφευρέθηκε η δικαιολογία της προστασίας της ελευθερίας της συνείδησης των μη χριστιανών για να περιορισθεί η διδασκαλία των Θρησκευτικών. Προφανώς γιατί μερικοί υπερηφανεύονται για τις αντιχριστιανικές τους ιδέες.
Συνεπώς είναι αντισυνταγματική η απόφαση που επιτρέπει την αποχή από το μάθημα των Θρησκευτικών και για τον πρόσθετο λόγο γιατί δημιουργεί διακρίσεις στα σχολεία οι οποίες, επειδή αφορούν την τρυφερή παιδική και εφηβική ηλικία και επειδή εισάγονται επισήμως από την Πολιτεία, θα διατρέχουν μονίμως ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Ευαγγελος Ανδριανος
II
Κύριε διευθυντά
Κάθε νέος υπουργός στο πολύπαθο υπουργείο Παιδείας ευελπιστεί να φέρει τα πάνω κάτω, αλλά, φευ, συχνά οι προσπάθειες παραμένουν ατελέσφορες! Γιατί άραγε;
Η κ. Αναγνωστοπούλου διατείνεται ότι θα κάνει πιο εύκολη την απαλλαγή των μαθητών από τα Θρησκευτικά. «Η ελευθερία της συνείδησης απαιτεί μια απλή δήλωση του γονέα ότι θα ήθελε το παιδί του να μην κάνει Θρησκευτικά χωρίς καμία αναφορά θετική ή αρνητική στο θρήσκευμα», είπε στους δημοσιογράφους. Κατ’ αρχάς, ποιος είπε ότι στην υπεύθυνη δήλωση για την απαλλαγή από το μάθημα γίνεται σχολιασμός –θετικός ή αρνητικός– περί αυτού; Θα ήταν αγένεια και θα εκπεμπόταν λανθασμένο μήνυμα. Yστερα, το έγγραφο αυτό μένει κλειδωμένο στα συρτάρια του διευθυντή του σχολείου, κάτω από απόλυτη εχεμύθεια, δηλαδή δεν περιέρχεται σε γνώση κανενός. Και η υπουργός δήλωσε με αποφασιστικότητα: «Κακώς δεν το αλλάξαμε, θα το αλλάξουμε τώρα επειδή δεν είναι δυνατόν να οφείλει να δηλώνει ο μαθητής σε δημόσιο έγγραφο το θρήσκευμά του, ώστε να εξασφαλίσει την απαλλαγή».
Η απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών, με την αγαστή συναίνεση του γονέα, γίνεται για δύο λόγους: Πρώτος λόγος: Λέει ο μαθητής ή η μαθήτρια, «Δεν μου αρέσει ο καθηγητής, δεν με “πάει” ούτε τον “πάω”, φεύγω από την τάξη και κάνω βόλτα στο προαύλιο –και επειδή τα προαύλια είναι αφύλαχτα– ε, δεν έγινε και τίποτα να βγω και παραέξω».
Δεν υπάρχει φύλακας να ανοιγοκλείνει την πόρτα και να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει και με τα καθημερινά κενά μεσούσης της σχολικής χρονιάς –για διάφορους λόγους– δύσκολα ελέγχεται το σχολείο! Εξάλλου, τα σχολεία μας δεν έχουν καμιά απολύτως δυνατότητα να απασχολήσουν τα παιδιά άλλων θρησκευμάτων που βρίσκονται εκτός τάξης γιατί δεν διαθέτουν απολύτως τίποτε άλλο εκτός από στεγνές αίθουσες διδασκαλίας και ένα εργαστήριο Φυσικής, αν το έχουν και αυτό! Αλήθεια, το πρόγραμμα των βιβλιοθηκών πού μας παράπεσε; Επομένως, για ένα παιδί το οποίο δεν ελέγχεται πού βρίσκεται όταν οι άλλοι κάνουν μάθημα, ευθύνη φέρει ο διευθυντής του σχολείου. Δεύτερος λόγος: Λέει ο μαθητής ή η μαθήτρια, «Τα μαθήματα είναι πολλά και δύσκολα. Αν η πολιτεία μού δίνει την ευχέρεια, γιατί να μη γλιτώσω από ένα μάθημα που, στο κάτω κάτω, διδάσκεται δύο ώρες την εβδομάδα, καθόλου λίγο»! Και από κοντά οι πάντα γεμάτοι κατανόηση γονείς.
Μπορεί να μου πει η κ. υπουργός, την ώρα που ο μαθητής θα είναι εκτός τάξης –γιατί σε καμιά περίπτωση δεν θα θελήσει να μείνει στην τάξη και να ζωγραφίσει– με τι θα απασχοληθεί;
Γιατί ο κ. Κουράκης, τον οποίο διαδέχτηκε, δεν έφερε την αλλαγή στη δυνατότητα της απαλλαγής στο μάθημα των Θρησκευτικών;
Η διευκόλυνση της απαλλαγής θα γίνει καθεστώς, όπως έγινε με τη δυσλεξία. Oταν άρχιζαν να γεμίζουν τα συρτάρια με αιτήσεις απαλλαγής δυσλεξικών μαθητών από τη γραπτή εξέταση των μαθημάτων, τότε είπαμε ότι «κάτι πήγαινε στραβά»!
Κάποτε, σε μία από τις ετήσιες πια και συστηματικά επαναλαμβανόμενες μεταξύ Οκτωβρίου και Νοεμβρίου καταστροφικές καταλήψεις των σχολείων μας στη δεκαετία του ’80, μια χαρισματική μαθήτριά μου, μέσα σε εκείνο τον χαμό, έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση με τον δείκτη και τον παράμεσο για να μου επισημάνει ότι τα Θρησκευτικά διδάσκονται δύο ώρες την εβδομάδα, ενώ η Χημεία μόνο μία ώρα! Αλήθεια, τη χρειαζόμαστε τη Χημεία;
Από τότε τίποτα δεν έχει αλλάξει! Προτάσεις: Αντί ο κάθε υπουργός να επιδίδεται σε ασκήσεις ανατροπής, καλύτερο θα ήταν να επιδίδεται σε ασκήσεις ουσίας.
Τα σχολεία μας δεν έχουν συνέλθει από τις καινοτομίες των εκάστοτε υπουργών, οι οποίοι πρέπει να σκέφτονται ότι η θητεία τους έχει ημερομηνία λήξεως και ότι πρέπει να συνεχίζουν ό,τι καλό έχουν βρει και να αφήνουν πίσω τους κάτι καλό υπό την προϋπόθεση ότι το κράτος έχει συνέχεια. Αλλά, προπάντων, να ρωτάνε αυτούς που γνωρίζουν από μέσα την κατάσταση. Η άσκηση της πολιτικής δεν θέλει ούτε ξερόλες ούτε εγωισμούς και έπαρση. Θέλει αυτογνωσία και σύνεση.
Χαρικλεια Μυττα – Φιλόλογος – Ν. Σμύρνη
Eίμαστε ό,τι λέμε
Κύριε διευθυντά
Η αξίωση της ελεύθερης και δημοκρατικής έκφρασης των ιδεών αποτελούσε και αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα, σκληρά κατοχυρωμένο μέσα στα χρόνια. Oταν μάλιστα αποτελείς δημόσιο πρόσωπο, επίσης δημοκρατικά εκλεγμένο, οφείλεις να εκφράζεις την άποψή σου, καθώς εκφράζεις τους ψηφοφόρους σου. Oταν, τελικά, βρίσκεσαι και σε υπουργικό θώκο μείζονος σημασίας και πολλαπλά κλυδωνιζόμενο, αποτελεί ηθικό χρέος η τοποθέτηση επί βασικών θεμάτων, και η σαφής οριοθέτηση μεταξύ ιδεολογίας και πραγματικότητας.
Ο υπουργός Παιδείας, ο «έχων» με τη δύναμη της υπογραφής του στα χέρια του μια a priori ταλαιπωρημένη, εκκολαπτόμενη νέα γενιά, αποτελεί τον κύριο φορέα και εφαρμοστή της εκπαίδευσης, δηλαδή του συνόλου των ιστορικώς αληθών και αποδεδειγμένων γνώσεων, οι οποίες μεταλαμπαδεύτηκαν ανά τους αιώνες. Ιδεολογικές αναλαμπές και δηλώσεις οι οποίες υπονομεύουν τον ρόλο ενός υπουργείου επιφορτισμένου με πνευματικό έργο και οι οποίες καταστρατηγούν μια ιστορικά και επιστημονικά τεκμηριωμένη γενοκτονία, οπωσδήποτε προσβάλλουν όχι απλώς το σώμα της ελληνικής παιδείας, αλλά και ενός ολόκληρου λαού.
Τηρουμένων των αναλογιών και των λεπτών ισορροπιών που επικρατούν στο υπουργείο Παιδείας, καθώς και στις ιδέες και στα ιδανικά που αυτό κομίζει, θα ήταν σώφρον αν όχι μια άμεση και δημόσια συγγνώμη, αλλά τουλάχιστον μια έμμεση παραδοχή ενός «lapsus linguae» και μιας λανθασμένης διατύπωσης. Και αυτό γιατί τα πρότυπα δημιουργούνται και καλλιεργούνται μέσα από τον θεσμό της Παιδείας, και όταν αυτά παραπαίουν, τότε παραπαίει και εκείνη.
Κωνσταντινος Κωστας
