Κύριε διευθυντά
Εκτακτο το άρθρο του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου στην «Κ» της 12ης Δεκεμβρίου. Αλήθεια, τι είναι αυτό που βρήκε τη Γαλλία με την κηδεία του Χαλιντέι; Γιατί η Γαλλία αναζητεί αντίγραφα όταν κατέχει το πρωτότυπο; Γιατί, φίλοι Γάλλοι, ψάχνετε ροκάδες όταν η γλώσσα σας –την οποία και σέβεσθε σε βαθμό τέτοιο που η απουσία μιας υποδιαστολής ή μιας περισπωμένης στον γραπτό σας λόγο θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως– είναι φτιαγμένη για τους Piaf, Aznavour, Dalida, Adamo, Macias, Moustaki, Salvador, Georges Ulmer, Georges Brasens, Georges Milton, Maurice Chevalier, Les Frères Jacques και άλλους πολλούς;
Το γαλλικό «ελαφρό» τραγούδι δεν μοιάζει με κανένα άλλο στον κόσμο. Εχει πλοκή, έχει αμπελοφιλοσοφία, έχει καθημερινότητα. Μόνο το δικό μας ρεμπέτικο μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Οταν ο Aznavour λέει στη γυναίκα του, που παραμελεί τον εαυτό της, ότι για να αδυνατίσεις κάνε λίγο σπορ, εκφράζει την καθημερινή πραγματικότητα την οποία βιώνουν αναρίθμητοι άνδρες που θέλουν οι γυναίκες τους να πολεμούν τον χρόνο. Οταν ο Adamo ζητάει από τον πατέρα της κοπέλας του να του δανείσει την κόρη του για να βγουν μαζί απόψε και ανακαλύπτει τη δυσπιστία στα μάτια του πατέρα, τον οποίο προσπαθεί να καθησυχάσει υπενθυμίζοντάς του ότι κι αυτός υπήρξε νέος, εκφράζει καταστάσεις που οι νέοι βιώνουν καθημερινά.
Εκαστος λοιπόν εις το είδος του και θερμή παράκληση στους Γάλλους να αφήσουν τη rock μουσική για τους Αγγλοσάξονες. Οσο για την αφεντιά μου, μου φαίνεται ότι πρέπει να εκφράσω δημόσια ευγνωμοσύνη στους γονείς μου που, εν αναμονή της Γαλλίδας δασκάλας, με κλείδωναν στο δωμάτιο και αμπάρωναν το σπίτι μη τυχόν και το σκάσω, και έτσι, σιγά σιγά και δίχως να το πολυκαταλάβω, έφθασα να εκτιμώ τη γαλλική κουλτούρα σε όλες της τις εκφάνσεις.
Ι. Ιωσηφ, Πόρτο Ράφτη