Κύριε διευθυντά
Επιτρέψτε μου να συνεχίσω την αφήγηση του άξιου συνεργάτη σας κ. Ηλία Μαγκλίνη (20-1-18) σχετικά με τα ανέκδοτα γύρω από τον Τσώρτσιλ, αρχίζοντας από τη μονολεκτική απάντησή του (No sports) στην ερώτηση πού οφείλει τη μακροζωία του. Μόνο που, σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή, η απάντηση δεν ήταν μονολεκτική, αλλά πολλαπλή: «Τρώγω τον περίδρομο, πίνω σαν σφουγγάρι, καπνίζω σαν φουγάρο και όσο για άθληση (sports) αθλούμαι στο περπάτημα παρακολουθώντας τις κηδείες φίλων, οι οποίοι… αθλούνταν». Μεσούντος του πολέμου, προσπαθούσε εις μάτην να περάσει ένα νομοσχέδιο. Αντιδρούσαν σφόδρα σύσσωμη η αντιπολίτευση αλλά και πολλοί δικοί του. Στο τέλος, εκνευρισμένος φώναξε: «Κύριοι, οι μισοί σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα είναι ηλίθιοι!». Φωνές, κακό, πανδαιμόνιο. «Να ανακαλέσεις, να ανακαλέσεις». «ΟΚ, ΟΚ, ανακαλώ: Ε, λοιπόν, κύριοι, οι μισοί σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα δεν είναι ηλίθιοι!».
Στη Διάσκεψη της Γιάλτας η ανάγκη λόγω ηλικίας, τον ανάγκαζε να επισκέπτεται συχνά την τουαλέτα. Σε μια από τις πολλές φορές, ξέχασε να κουμπώσει το παντελόνι του (το παθαίνω κι εγώ, αν και δεν είμαι τόσο μεγάλος). Ο στρατιωτικός ακόλουθος που τον πρόσεχε σαν τα μάτια του, έσπρωξε προς το μέρος του ένα χαρτί όπου έγραφε: «Η πόρτα απ’ το κλουβί είναι ανοιχτή!». Εκείνος απάντησε κατά τον ίδιο τρόπο: «Δεν έχει σημασία πια. Το πουλί είναι νεκρό!». Το σημείωμα έπεσε στα χέρια των Σοβιετικών, οι οποίοι βάλθηκαν να εξιχνιάσουν τι να σημαίνουν άραγε τα… κρυπτογραφικά των Βρετανών. Φυσικά, κάποτε θα έμαθαν περί τίνος ακριβώς πρόκειται – άγνωστο αν γέλασαν ή φουρκίστηκαν με το αστείο.
ΥΓ.: Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι η οδός Σταδίου για ένα διάστημα είχε μετονομαστεί σε Ουίνστον Τσώρτσιλ, αλλά δεν φτούρησε, όπως δεν φτούρησε de facto και η Ελευθερίου Βενιζέλου, παρά τη μεγαλοσύνη των δύο ανδρών.
Δίδαγμα: Σπεύδε βραδέως.
Ιωαννης Αθ. Μακρης, Καστέλλια Παρνασίδος