Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα όλη η (φίλαθλη και όχι μόνο) Ελλάδα έγινε για μια ακόμη φορά μάρτυρας όσων τραγελαφικών συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά: Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ κ. Ιβάν Σαββίδης εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Τούμπας σαν μαινόμενος ταύρος, διακόπτοντας το παιχνίδι με την ΑΕΚ, κινούμενος με απειλητικές διαθέσεις εναντίον του διαιτητή και των ποδοσφαιριστών της αντίπαλης ομάδας. Η αφορμή ήταν ένα ακυρωθέν τέρμα της ομάδας του ΠΑΟΚ. Δεδομένου ότι αντίστοιχες «έφοδοι» παραγόντων στον αγωνιστικό χώρο έχουν συμβεί και στο παρελθόν (όχι συχνά, αλλά έχουν συμβεί), το πλέον σοκαριστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο κ. Σαββίδης οπλοφορούσε. Η σκηνή θα μπορούσε να ήταν αστεία μέσα στον παραλογισμό της, αν δεν ήταν τρομακτική. Σε έναν χώρο στον οποίο ακόμα και η Αστυνομία απαγορεύεται να οπλοφορεί, ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας εμφανίζεται στη σέντρα του γηπέδου με κουμπούρι…
Στη συνέχεια των καταιγιστικών γεγονότων, η κατάσταση περιπλέχθηκε ακόμα περισσότερο. Το ποδόσφαιρο πολιτικοποιείται και η πολιτική σκηνή ποδοσφαιροποιείται, σε σημείο τα όρια μεταξύ των δύο να γίνονται δυσδιάκριτα. Από αυτό το κοκτέιλ δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα διχασμού μεταξύ Βορρά και Νότου, με κραυγές περί «αθηνοκεντρικής εξουσίας» και με ρωγμές στη συγκυβέρνηση των Συριζανέλ. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν, το ίδιο και το μπούλινγκ στα κοινωνικά δίκτυα. Τα όσα γίνονται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου περνούν ξανά σε δεύτερη μοίρα. Χαριτολογώντας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην Ελλάδα, αν ασχολείται κάποιος με το ποδόσφαιρο θα πρέπει να έχει καλές γνώσεις περί των νομικών (αφού οι δικαστικές διενέξεις είναι ιδιαίτερα συχνές), οικονομικών και διοίκησης (λόγω των συχνών φαινομένων κακοδιοίκησης σε συλλόγους) και φυσικά της πολιτικής πραγματικότητας που επηρεάζει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τα αθλητικά δρώμενα.
Η λύση που προέκρινε για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των φαινομένων βίας στα γήπεδα ήταν η διακοπή του πρωταθλήματος. Με άλλα λόγια, σε μια απίστευτη ένδειξη κυνισμού, η ίδια η Πολιτεία παραδέχεται ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή αγώνων ποδοσφαίρου σε χώρα-μέλος της Ε.Ε., εν έτει 2018 (σημ.: μέσα στην εβδομάδα αποφασίστηκε η επανέναρξή του). Ετσι, ακούμε για αυστηροποίηση των ποινών, οι οποίες βέβαια είχαν αυστηροποιηθεί δύο χρόνια πριν από τον κ. Κοντονή, χωρίς κάποιο θεαματικό αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή δεν εφαρμόζονται. Το μαχαίρι θα μπει για μια ακόμα φορά στο κόκαλο, αφού σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος για κάθαρση του χώρου αγνοώντας το πολιτικό κόστος. Υπάρχει όμως κανείς που πιστεύει στα σοβαρά ότι μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα, θα καταφέρει να επιλύσει ένα τόσο σύνθετο, πολυπαραγοντικό κοινωνικό ζήτημα, όπως αυτό της γηπεδικής βίας;
Ο μεγάλος Αγγλος ποδοσφαιριστής Γκάρι Λίνεκερ είχε πει κάποτε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος νικούν οι Γερμανοί. Παραφράζοντάς τον, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος χάνει η κοινή λογική και επικρατεί ο παραλογισμός…
Δημητρης Τζινης, MSc Management – The University of Glasgow