Κύριε διευθυντά
Η «είδηση» που διάβασα στις κιτρινισμένες σελίδες μιας αθηναϊκής εφημερίδας του 19ου αιώνα μού προκάλεσε μια γνήσια συγκίνηση.
Στην Κων/πολη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πεθαίνει ένας πιστός υπηρέτης της ελληνικής γλώσσας. Την παραθέτω: ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ, 4.7.1888 – «Απεβίωσεν εν Κων/πόλει ο γεραρός και πολυσέβαστος του γένους διδάσκαλος Ιωάννης ο Φιλαλήθης, των μουσών ο Ιεροφάντης αληθής, δύο όλας διδάξας και φωτίσας γενεάς.
Εκ των πρώτων άμα τη συστάσει του Εθνικού Πανεπιστημίου προσήλθε και ετελειοποιήθη εν αυτώ, μετά ταύτα δ’ εδίδαξεν επί τεσσαρακονταπενταετίαν όλην τα ανώτερα ελληνικά εν τη μεγάλη σχολή του γένους. Το διδασκάλιον έργον δεν μετήρχετο ως βιοποριστικόν λογιζόμενον επάγγελμα, αλλ’ ιεράν και θείαν αποστολήν». Ο τάφος που του ταίριαζε θα ήταν αυτός που περιγράφει ο μεγάλος Αλεξανδρινός: «Πλησιέστατα δεξιά που μπαίνεις στη βιβλιοθήκη,/ της Βηρυττού θάψαμε τον σοφό Λυσία,/ γραμματικόν, ο χώρος κάλλιστα προσήκει…».
Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος
Διανοούμενοι της αρχαιότητας δεν άφηναν στο απυρόβλητο ούτε τους αθλητές. Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης και ο ρήτορας Ισοκράτης ήσαν κατά των υπερβολικών τιμών και αμοιβών στους ολυμπιονίκες –«μέτρον άριστον»–, ενώ ο Eυριπίδης γινόταν έξαλλος με πρότυπα της εποχής που ξέπεφταν σε βίο τρυφηλό. Μάλιστα, στο παρασκήνιο, είχαν καταγραφεί περιπτώσεις χρηματισμών για τη «χαρά της νίκης». Επάνω, σταδιοδρόμοι λίγο πριν από το «νήμα», με εξαίσια τεχνική και χάρη (προσέξτε την κίνηση των χεριών και την ελαφρά κλίση του σώματος) που τις αντιγράφουν οι σημερινοί δρομείς ταχύτητας (σπρίντερ). Από παναθηναϊκό αμφορέα του 500 π.Χ. που βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.