Κύριε διευθυντά
Το άρθρο του Γιώργου Π. Τερζή: «Κ. Δεδεγκίκας: Παίζοντας με την ελληνική γλώσσα», μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια στην Αίγυπτο των 150.000 Ελλήνων της Διασποράς. Στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια, μαθαίναμε όλοι 4-5 γλώσσες, ελληνικά, αραβικά, γαλλικά, αγγλικά και άλλες σχετικές με συγγενείς, φίλους και γείτονες. Τα ελληνικά σχολεία ήταν λαμπρά και οι δάσκαλοι ήρωες. Πολλά παιδιά πήγαιναν σε ξένα σχολεία, έκαναν όμως μαθήματα Ελληνικών και με τους γονείς μιλούσαν ελληνικά.
Κατά τον Β΄ Π.Π. η άφιξη και δράση του Στρατού και Ναυτικού μας διέδωσε την καθαρή Ελληνική των διαταγών, αλλά και τη γλώσσα της πιάτσας! Τα ελληνικά στα σχολεία έφερναν τις δυσκολίες γραμματικής και ετυμολογίας, δημοτικής και καθαρεύουσας, τόνους και πνεύματα, αλλά και αργότερα τα αρχαία διαδοχικά του Ξενοφώντος και Ομήρου. Πέραν τούτων ήταν και τα ελληνικά της Εκκλησίας. Με σπουδές στην Αγγλία στα 19 μου, βρήκα εκεί μεγάλη ευκολία με τα αγγλικά.
Το essay και precis –η έκθεσις και περίληψη– και διάφορα άλλα, ενεθάρρυναν πολλή σκέψη με λίγα λόγια, το debate – διάλογο χωρίς διακοπές. Πέραν τούτων στις Εκκλησίες Διαμαρτυρομένων η γλώσσα ήταν η τρέχουσα αγγλική και υπήρχαν για τον κάθε πιστό βιβλία προσευχών και Ευαγγελίων. Ομοίως οι Καθολικές Εκκλησίες είχαν καταργήσει τα λατινικά, και τα είχαν αντικαταστήσει με αγγλικά.
Μήπως πρέπει να φροντίσουμε όλοι –λαός, κράτος, Εκκλησία– να απλοποιήσωμε και εκσυγχρονίσωμε το θέμα γλώσσης μας με σύγχρονα μέτρα, αξίες και συστήματα;
Δημήτριος Γ. Καπαϊτζής