Κύριε διευθυντά
Παλαιότερα, ως νέος μελετητής των κοινωνικών επιστημών, είχα υποστηρίξει την ευρέως διαδεδομένη άποψη υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής, με το σκεπτικό ότι οι σύγχρονες κοινωνίες σωφρονίζουν και δεν εκδικούνται. Πέραν αυτού, ουδείς μπορεί να αποκλείσει ή έστω να συμφιλιωθεί με το ενδεχόμενο δικαστικής πλάνης. Ωστόσο αρκετά χρόνια μετά, τα ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα, τα οποία επαναλαμβάνονται σε διεθνές επίπεδο με ενοχλητική συχνότητα, συνεχίζουν να δοκιμάζουν το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών. Με αφορμή και την πρόσφατη δολοφονία της νεαρής φοιτήτριας στη Ρόδο, αναρωτιέμαι αν τελικά είναι επιδεκτικές σωφρονισμού τέτοιες ακραίες ψυχοπαθολογικές παρεκτροπές. Παρότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ο άνθρωπος να πάρει τη θέση του Θεού, ίσως ο προβληματισμός για την επαναφορά της θανατικής ποινής σε τέτοιες αντικοινωνικές πράξεις παραμένει ένα ζήτημα ανοικτό για τη διεθνή επιστημονική κοινότητα και όχι μόνο.
Ανδρεας Δαβαλας, Δρ Πολιτικής Κοινωνιολογίας