Κύριε διευθυντά
Δεν είναι ανάγκη, νομίζω, να λειτουργήσω σαν αυτόκλητος συνήγορος υπερασπίσεως του αναγνωρισμένου ιστορικού Θάνου Βερέμη απέναντι στις κατηγορίες του επιστολογράφου κ. Βασίλη Ν. Σαλάκα («Καθημερινή», 11/5/2019), γιατί οι κατηγορίες αναιρούνται από το ίδιο το απόσπασμα του πρόσφατου βιβλίου για την Τριπολιτσά, που περιέχεται στην επιστολή. Ο συγγραφέας δεν αποκαλεί τους ήρωες του Αγώνος «καθάρματα», αλλά γράφει ότι εμείς συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους «άλλους» με αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Στα αποσπάσματα από σοβαρές ελληνικές εκδόσεις που ακολουθούν, η σκληρή συμπεριφορά αναφέρεται σαν «δικαιολογημένη εκδίκηση» των καταπιεσμένων. Δεν παύει όμως να είναι η συμπεριφορά που είναι. Με αυτό το σκεπτικό δικαιολογούνται οι Γερμανοί κατακτητές της Κρήτης για τα αντίποινά τους. «Βρήκαμε αλεξιπτωτιστές με ακρωτηριασμένα γεννητικά όργανα (έργο –δική μου παρατήρηση– βέβαια των Νεοζηλανδών Μαορί), βρήκαμε εκτελεσμένους στον Καρτερό ποταμό (5 χιλιόμετρα ανατολικά του Ηρακλείου), βρήκαμε ημιθανείς ριγμένους σε ένα βάραθρο, βρήκαμε, βρήκαμε… Τώρα παίρνομε εκδίκηση», δήλωνε ο στρατηγός Αντρέ στον δεσπότη Χανίων που τον παρακαλούσε να σταματήσουν τα αντίποινα. Ετσι όμως δικαιολογούμε και την Τουρκία για την επέμβασή της στην Κύπρο: «Επρεπε να εισβάλουμε, γιατί το επόμενο βήμα των Ελλήνων μετά το πραξικόπημα θα ήταν να καταπιούν ολόκληρο το νησί». (Ποιος το έκανε το πραξικόπημα;)
Την Ιστορία δεν πρέπει να την αποστηθίζουμε για να περνάμε τις σχολικές εξετάσεις ή για να είμαστε περήφανοι για τα κατορθώματα των προγόνων μας, αλλά πρέπει να τη μελετάμε για να αντιμετωπίζουμε τα τρέχοντα προβλήματα του έθνους μας. Να παραδεχόμαστε λάθη ή συμπεριφορές και να ερμηνεύουμε καλύτερα τον σημερινό μας περίγυρο.
Δρ Δημητριος Γ. Καστρινακης, Βούλα