Κύριε διευθυντά
Στη Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, του Αχιλλέως Τζαρτζάνου, παλαιότερα, και του Μιχ. Χ. Οικονόμου, αργότερα, διδαχθήκαμε όλοι μας τη συζυγία των φωνηεντόληκτων εις –μι ρημάτων: ἵστημι, τίθημι, ἵημι και δίδωμι, που κλίνονται διαφορετικά από τα εις –ω ρήματα.
Από τα ρήματα αυτά ιδιαίτερα εύχρηστος στη νεοελληνική γλώσσα είναι ο ενεστώτας της μέσης φωνής τίθεμαι-σαι-ται, τιθέμεθα-εσθε-ενται. Τίθεμαι εκτός νόμου – τίθεται σε αργία – τιθέμεθα προ των ευθυνών – τίθενται οι βάσεις για συζήτηση κ.ά.
Περιέργως, όμως, ακούμε συχνά από τα ΜΜΕ, αλλά και από έγκριτους ομιλητές, τον εσφαλμένο γραμματικώς και κακόηχο τύπο, στο γ΄ πληθυντικό πρόσωπο, απλό ή εν συνθέσει, τίθονται, όπως τίθονται (sic) τα ζητήματα, διατίθονται διαμερίσματα, προστίθονται τόκοι, αποσυντίθονται τα στοιχεία και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Ο ανεπίτρεπτος αυτός βαρβαρισμός, που τείνει, δυστυχώς, να καθιερωθεί, προσβάλλει βάναυσα τη γλώσσα μας και πρέπει, με κάθε τρόπο, να αποφεύγεται.
Αναστασιος Αγγ. Στεφος, δ.φ.
Ειδικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων