Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 5/7 δημοσιεύθηκε σχόλιο του κ. Ανδρ. Δρυμιώτη σχετικά με την υπόθεση Νovartis, όπου ο σχολιογράφος υπερθεματίζει τον θεσμό του εξωδικαστικού συμβιβασμού, έτσι όπως εφαρμόζεται στις ΗΠΑ. Ο θεσμός αυτός είναι εντελώς απαράδεκτος. Κατ’ αρχήν δεν έχει απολύτως καμία αποτρεπτική δυναμική· έχουν γίνει πολλοί τέτοιοι συμβιβασμοί με διάφορες φαρμακευτικές εταιρείες, χωρίς να αλλάξει επί της ουσίας τίποτα, πέρα από την απώλεια κύρους του συστήματος απονομής δικαιοσύνης, που μοιάζει όλο και περισσότερο με πολυαπατημένο σύζυγο σε φαρσοκωμωδία. Το «πρόστιμο» δεν είναι τίποτα άλλο από cost of doing business – ένα κόστος που, αναγκαστικά, θα μετακυληθεί είτε στους μετόχους της εταιρείας είτε στον ασφαλισμένο/φορολογούμενο (το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη…). Επειτα είναι το θέμα της ανάληψης ευθύνης. Συχνά η διαδικασία είναι τέτοια, ώστε ο ένοχος στο τέλος να αρνείται την ενοχή του, ισχυριζόμενος ότι πλήρωσε όχι επειδή φταίει, αλλά για να μην μπλέξει. Αλλά και όταν υπάρχει παραδοχή ενοχής, όπως στην περίπτωση της Νovartis, το αφήγημα της ενοχής –απουσία δημοσιοποιημένων τεκμηρίων– το ορίζει ο ένοχος (!), δηλαδή τα τμήματα νομικών υπηρεσιών και δημοσίων σχέσεων μιας πολυεθνικής με τζίρο 47 δισ. δολ., που σίγουρα θα αφήσουν πολύ μεγαλύτερο αποτύπωμα στη δημόσια σφαίρα από την τριών γραμμών ανακοίνωση Τύπου του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η –τόσο δημοφιλής στον συντηρητικό χώρο– «θεωρία των σπασμένων παραθύρων» ισχύει μόνο για κακομοίρηδες μικροπαραβάτες και όχι για άριστους που βγαίνουν από τη φυλακή ανεμίζοντας το μπλοκ των επιταγών τους.
Νικος Μεντης, Γιατρός