Κύριε διευθυντά
Με την ιδιότητα της φιλολόγου δίδασκα τα τραγούδια της ξενιτιάς –πάντα με συγκλόνιζαν– ως κάτι που πέρασε, ως μια άσχημη εμπειρία που κάποιοι, όμως, άνθρωποι την βίωσαν και έμενα πάντα με ένα πικρό συναίσθημα για τη μάνα που «έχανε» το παιδί της. Ωστόσο το θεωρούσα κάτι απόμακρο, κάτι που δεν αφορούσε τη γενιά μου, την οποία έκρινα τυχερή γιατί δεν βίωσε πολέμους, αλλά ούτε και προσφυγιά ή κύματα ξενιτεμένων.
Πού να φανταστώ ότι στη γενιά μας θα λάχαινε να πιει πάλι αυτό το πικρό ποτήρι. Σύγχρονες μανάδες όχι σε αποβάθρες τρένων αλλά σε αίθουσες αεροδρομίων να ξεπροβοδίζουν το σπλάχνο τους που το ανάθρεψαν, το μεγάλωσαν με χίλιους κόπους, το φόρτωσαν με εφόδια με την ελπίδα ότι θα το αξιοποιήσει η πατρίδα του… Οτι γενιές νέων σπουδασμένων και με το παραπάνω –ας μην παραθέσω τίτλους σπουδών– θα γίνονταν οι καινούργιες Ιφιγένειες στον βωμό της κρίσης! Ποιας κρίσης άλλωστε; Ακόμη και οι λέξεις σήμερα έχουν χάσει το νόημά τους! Μιας εντεταλμένης καλοστημένης απάτης λαών από άγνωστα πλέον κέντρα εξουσίας που ακούει στο όνομα «κρίση» και από την άλλη ενός πανάθλιου πολιτικού συστήματος που εξωραΐζεται καθημερινά με το πλούσιο λεξιλόγιο που τους χάρισε η ελληνική γλώσσα. Πού να φανταστούμε ότι αυτός ο ελληνικός πλούτος θα γινόταν το άλλοθί τους για την εξαπάτηση ενός ολόκληρου λαού; Που σιχαθήκαμε να μετράμε Eurogroups και διαπραγματεύσεις και απειλές του τύπου «χρεοκοπούμε», λες και παίζουμε τις κουμπάρες και που βαρεθήκαμε τις λύσεις των εθνοσωτήρων μας, οι οποίοι μας έκαναν να ζήσουμε εποχές από τις οποίες νομίζαμε ότι είχαμε δραπετεύσει για πάντα… Ενα πράγμα, λοιπόν, έχω να πω σε όλους όσοι μας «εκπροσωπούν» ερήμην μας και σε όσους δεν φοβούνται καμιά διαμαρτυρία ή αγνοούν τον γέρο συνταξιούχο ή τη βαθιά εκτεθειμένη επιχείρηση στα νερά ενός αλλοπρόσαλλου και άρρωστου ελληνικού συστήματος ή που δεν αισχύνονται μπροστά στις στρατιές των ανέργων, ότι τίποτε βαρύτερο στη συνείδησή τους από μια μάνα οργισμένη που κουνάει μαντίλια στον σύγχρονο ξενιτεμένο. Και επειδή η αγανάκτηση μιας μάνας κινεί γη και ουρανό, αυτό μηνύω στο πολιτικό μας σύστημα που δίχως συστολή παίζει τον λαό στα ζάρια, «Φοβού την οργή μιας μάνας που γράφει τα καινούργια ποιήματα της ξενιτιάς!»
Ανδρονικη Πατουλια, Εκπαιδευτικός 2ου Γυμνασίου Μεσολογγίου