Κύριε διευθυντά
Η επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας στην ελληνική κοινωνία συνοδεύεται και από την επικράτηση ενός εκτεταμένου αντιευρωπαϊσμού, που σε ορισμένες δημοσκοπήσεις υπερβαίνει το 50% του πληθυσμού – και αυτό προκαλεί μια απορία. Η αριστεροσύνη έχει μακρύ ιστορικό αγώνων από την εποχή του Εμφυλίου με επιδίωξη τον τρίτο γύρο που τελικά τον πέτυχε, επιβάλλοντας σήμερα μια κυβέρνηση ακραίου αριστερισμού, που είναι και η αιτία που την οδηγεί στην αυτοκαταστροφή της. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς η αριστεροσύνη κατάφερε να καλλιεργήσει τον αντιευρωπαϊσμό, όταν η Ελλάδα είναι κομμάτι της Ευρώπης και όλα τα επιχειρήματα και κυρίως το συμφέρον της Ελλάδας είναι υπέρ της Ευρώπης. Η μόνη εξήγηση είναι ότι η κοινωνία έχει εθιστεί από παλαιά στην αποδοχή των ιδεών που είναι αντίθετες στην πραγματικότητα, και τη λογική, οι οποίες κανονικά απορρίπτονται από την απλή σκέψη και κρίση. Από την εποχή του Ανδρέα, ο οποίος για να δείξει ότι ήταν πτωχός όταν έκτισε ένα πολυτελές σπίτι, είπε ότι δανείστηκε ενώ ήταν πρωθυπουργός από έναν φίλο Λιβανέζο και δύο βουλευτές, τους φτωχότερους, για να μη φανεί ότι έχει υποχρεώσεις σε πλουσιοκράτες. Αυτό το κράμα θράσους, κυνισμού και ολοφάνερης ψευτιάς το έχαψε ο ελληνικός λαός, χωρίς διαμαρτυρία.
Σ’ αυτό το κλίμα δεκτικότητας του παραλόγου δεν ήταν δύσκολο στην αριστεροσύνη να καλλιεργήσει και τον αντιευρωπαϊσμό, με βασικό επιχείρημα ότι η Ευρώπη είναι το κέντρο του καπιταλισμού. Ο αντιευρωπαϊσμός, επίσης, επί Τσίπρα διαφημίστηκε επισήμως και θεαματικά από τον πρωην υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας, τον διαβόητο Βαρουφάκη, ο οποίος επιδεικτικά γύρισε την πλάτη σε ένα γεύμα των υπουργών Οικονομικών της Ευρώπης και έφθασε στο σημείο να πει ότι η Ευρώπη ασκεί στην Ελλάδα τρομοκρατία.
Αυτός ο άσκοπος, άδικος και χωρίς νόημα αντιευρωπαϊσμός αντιμετωπίζεται εύκολα με τρανταχτά επιχειρήματα, με πρώτο το εθνικό συμφέρον και το ερώτημα: η μικρή Ελλάδα μπορεί να κυματίζει μόνη σαν βαρκούλα μέσα στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης; Οχι βέβαια, άρα πρέπει να ενταχθεί σε κάποια από τις μεγάλες συμμαχίες. Είναι στο ΝΑΤΟ, αλλά το ΝΑΤΟ μπορεί να σταματήσει μια σύρραξη, όχι όμως να την αποτρέψει, που είναι το ζητούμενο. Η Αμερική που δείχνει συμπάθεια, το ίδιο. Η Ρωσία ενδιαφέρεται μόνο να αυξήσει την επιρροή της στις σλαβικές χώρες. Και η Κίνα; Η Κίνα έχει πολλά συμφέροντα με τη μοναδική πύλη εισόδου στην Ευρώπη που έχει στην Ελλάδα, αλλά δεν θα φθάσει να εγγυηθεί τα σύνορά μας. Μένει, λοιπόν, η Ευρώπη σαν την καλύτερη επιλογή με την ασφάλεια που προσφέρει παρ’ όλο ότι δεν είναι πλήρως, αλλά υπάρχουν πολλές φωνές να γίνει, και δείχνει φανερή αντιπάθεια στους γείτονές μας. Με την Ευρώπη, εκτός από το βασικό επιχείρημα του εθνικού συμφέροντος, έχουμε και κοινή νοοτροπία και αδυναμίες που μας ενώνουν. Στην Ευρώπη, επίσης, σπουδάζουν ή συμπληρώνουν τις σπουδές ή εργάζονται περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι Ελληνες. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η Ευρώπη είναι η κοιτίδα που μεταλαμπαδεύτηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, το οποίο θαυμάζεται και γίνεται σεβαστό περισσότερο από εμάς.
Δεν έχουν, λοιπόν, μεγάλη ευθύνη οι πολιτικοί του ευρωπαϊκού τόξου με πρώτη τη Ν.Δ. και οι δημοσιογράφοι με τις ίδιες πεποιθήσεις που απλώς δηλώνουν ευρωπαϊστές αλλά άφησαν με την αδιαφορία τους και την έλλειψη μαχητικότητας να επικρατήσει ένας τόσο άδικος αντιευρωπαϊσμός;
Μενελαος Μπατρινος, Ομ. Καθηγητής Ενδοκρινολογίας