Κύριε διευθυντά
Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τον φονικό σεισμό στην Πόλη του Μεξικού, πρωτεύουσα του ομώνυμου κράτους, ακούστηκε, κατ’ επανάληψιν, από τους εκφωνητές των ΜΜΕ η φράση ο σεισμός του Μεξικό (sic) – ας έλεγαν τουλάχιστον στο Μεξικό. Το Μεξικό, όμως, λέξη ισπανικής προέλευσης, έχει ενταχθεί στο ελληνικό κλιτικό σύστημα (του Μεξικού) και έτσι αναφέρεται και στα σχολικά βιβλία Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης, όπως και άλλα γεωγραφικά ονόματα που κλίνονται: Βερολίνο, Δουβλίνο, Εδιμβούργο, Μόναχο, Λονδίνο, Πεκίνο, Κίεβο, Κάιρο, Μαρόκο κ.ά., αλλά και καζίνο (λέξη ιταλική), του καζίνου, τα καζίνα.
Εσφαλμένη, επίσης, είναι η χρήση της λέξης τσουνάμι (= παλιρροϊκό κύμα από υποθαλάσσιο σεισμό), ως άκλιτης, αφού δεκάδες λέξεων, τουρκικής κυρίως προέλευσης, ακολουθούν το ελληνικό κλιτικό σύστημα: τσαρούχι, τσουκάλι, τσουρέκι, μαγκάλι, καζάνι, τζατζίκι, καζίκι, μπουρνούζι κ.ά. (βλ. Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη).
Απαράδεκτη, επίσης, είναι η απλοποίηση στη γραφή ξένων ονομάτων, πολιτογραφημένων, όμως, επίσημα στην ελληνική γλώσσα, όπως: Λιόν (από Λυών), Λισαβόνα, Βαρκελόνη, Ταϊλάνδη, Σεϊχέλες, Κένια, Κεϊλάνη κ.ά.· ευτυχώς, ακόμη διασώζονται οι: Νέα Υόρκη, Ρώμη, Βρυξέλλες, Μαδρίτη κ.ά. Τέλος, με αφορμή την πρόσφατη, τεράστια οικολογική καταστροφή στη Σαλαμίνα, ακούγεται συχνά η λέξη πλαγκτόν (σύνολο φυτικών και ζωικών οργανισμών που επιπλέουν στο νερό) ως άκλιτη, του πλαγκτόν(!), κατά το πλαφόν και γκαζόν, ενώ η λέξη είναι ακραιφνώς ελληνική –πλαγκτός-ή-όν– από το ρήμα πλάζομαι = περιφέρομαι, περιπλανώμαι (πρβλ. «Οδύσσεια», α2, πλάγχθη).
Αναστασιος Αγγ. Στεφος, δ.φ. Σύμβουλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων