Κύριε διευθυντά
Για την επιστολή του αναγνώστη σας κ. Ι. Κ. Γεωργίου, που τρόπον τινά συνεχίζει στο μοτίβο της δικής μου για τα νεοκλασικά που γκρεμίστηκαν και την αρχιτεκτονική μας κληρονομιά που ισοπεδώθηκε, έχω να παρατηρήσω τα εξής: 1. Τον νόμο περί αντιπαροχής μπορεί να τον ψήφισε ο Βενιζέλος, δεν σημαίνει όμως ότι ο νόμος αυτός θα έπρεπε να είχε παραμείνει στο απυρόβλητο. Εξάλλου, κάθε τι που έκανε ο Βενιζέλος δεν ήταν σώνει και καλά σωστό. Π.χ. η Μικρασιατική Εκστρατεία. Η άποψη του Μεταξά ήταν η σωστή. Δηλαδή να μην είχε γίνει. Το ίδιο και με την αντιπαροχή. 2. Μπορεί να προκλήθηκαν έκτακτες συνθήκες λόγω Εμφυλίου και πολλοί να κατέφυγαν στην Αθήνα για να σωθούν από την εμπόλεμη ζώνη, ωστόσο κανείς πρωθυπουργός δεν επέτρεψε να γκρεμίζονται αριστουργηματικά κτίρια ώς το 1955, μέχρι τον θάνατο του Παπάγου. 3. Ο πανίσχυρος τότε Καραμανλής, ο οποίος ανέλαβε μετά, ας διατηρούσε το παλιό ιστορικό κέντρο με νέο νόμο και αυτό για κάθε πόλη, και ας έκανε αντιπαροχή ή ό,τι άλλο ήθελε στα τότε άχτιστα, μιας και η Αθήνα τότε ήταν ελάχιστη συγκριτικά με την τσιμεντούπολη του σήμερα. Υπήρχε το σχέδιο Δοξιάδη, που δεν εφαρμόστηκε. Ο Καραμανλής πώς ήθελε μετά μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα, όταν επί των ημερών της πρώτης πρωθυπουργίας του ξεκίνησε το κακό; Να δει τι ο τουρίστας; Ενα κακόγουστο σκηνικό παντού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων; Δυτικόφιλος; Δεκτόν. Ας είχε πάρει, λοιπόν, παράδειγμα από τον φίλο του τον Ντε Γκωλ, που διατήρησε ανέπαφα τα ιστορικά κτίρια της Γαλλίας ολόκληρης. Είναι η αχίλλειος πτέρνα του Καραμανλή αυτή η ιστορία. Κρίμα.
Σπυρος Γιακουμακης