Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 30/7/19 διάβασα τη σύνθεση ποδοσφαιρικής ομάδας της Α΄ κατηγορίας ενόψει αγώνα της. Από τους 20 παίκτες (τακτικούς, αναπληρωματικούς κ.λπ.) είδα ότι οι 16 είχαν ονόματα που έδειχναν προέλευση από διάφορες ηπείρους και χώρες του πλανήτη. Μόνο τέσσερις Ελληνες.
Επειδή υστερώ περί το αντικείμενο και για να τηρήσω τον κανόνα «Εάν ης φιλομαθής έσει και πολυμαθής» ρώτησα και έμαθα ότι η χώρα μας είναι από τις πρώτες στην εισαγωγή ξένων ποδοσφαιριστών και από τις τελευταίες στην εξαγωγή «άσων της στρόγγυλης θεάς». Το σχετικό ισοζύγιο, μου είπαν, είναι παθητικότερο και από την «Παθητική» του Τσαϊκόφσκι. Ασχετα απ’ αυτό όμως, είναι αξιοσημείωτα: α) πόσο έχει προχωρήσει η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση, ειδικά στον τομέα αυτόν, και, β) η δραστική ενέργεια της ετερογονίας των σκοπών στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Ο φανατισμός της καθαρόαιμης αποκλειστικότητας της «δικής μας ομάδας» έναντι της «άλλης» (που η κάθε μια αντιπροσώπευε είτε τον τοπικισμό της είτε την «ποιοτική υπεροχή» του πληθυσμού της – όλα αυτά σε ένα φόντο σαν «ρατσιστικό» και σε επίπεδο ξενηλασίας), από εκεί που ήταν μονόχρωμος και μονοσήμαντος, μεταβάλλεται ραγδαία σε ένα απλό κέλυφος που διατηρεί μόνο εξωτερικά το χρώμα και το όνομα, ενώ το περιεχόμενό του είναι κατά τα 16/20 του εντελώς άσχετο και από το χρώμα και από το όνομα.
Υποθέτω συνεπώς ότι με το κριτήριο αυτό οι ελίτ της σύγχρονης «ορθότητας», που κατά κανόνα σνομπάρουν το ποδόσφαιρο, θα βρίσκουν πλέον ένα λόγο να διαπιστώνουν ότι ουδέν κακόν αμιγές καλού. Φαντάζομαι όμως και πόσοι νοσταλγοί των παλιών ελληνικών ομάδων θα κουνούν το κεφάλι τους μελαγχολικά καθώς βλέπουν την πλήρη εξαλλαγή τους σε λεγεώνες των ξένων.
Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας, Θεσσαλονίκη