Κύριε διευθυντά
Η πολυσέλιδη αναφορά της «Κ» της 3.11.2019 στην επέτειο της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, τον Νοέμβριο του 1989, μου δίνει την αφορμή να αναφερθώ σε μια άγνωστη πτυχή των συνεπειών της εμφύλιας διαμάχης στην Ελλάδα, η οποία σχετίζεται με το Τείχος του Βερολίνου.
Ετσι, στην Ανατολική Γερμανία η ηγεσία του ΚΚΕ προωθούσε παιδιά ηλικίας 12 με 16 χρόνων, χωρίς να συνοδεύονται από τους γονείς τους. Αυτό συνέβη διότι η αντίληψη και η πεποίθηση της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν ότι τα παιδιά αυτά, χωρίς την παρουσία των γονέων τους, θα εξελίσσοντο σε επίλεκτα μέλη του κόμματος, τα οποία εμφορούμενα από τις ολοκληρωτικές ιδέες των μπολσεβίκων, χωρίς «μικροαστικές» αντιλήψεις, θα αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος του ΚΚΕ για μια επιστροφή στην Ελλάδα με την «κόκκινη σημαία».
Αυτή ήταν η περίπτωση τεσσάρων παιδιών, αυτής της ηλικίας, του μακαρίτη θείου μου Αναστασίου Βενέτη, πιστού κομμουνιστή από το 1928. Ετσι, τέσσερα από τα παιδιά του μεταφέρονται το 1949 στην Ανατολική Γερμανία από την Αλβανία.
Οι γονείς τους, Τάσος και Ολγα Βενέτη, μεταφέρονται στην πόλη Ζγκορζέλετς της Πολωνίας, που δεν απείχε ούτε 200 χλμ. από τον τόπο διαμονής των παιδιών τους στην Ανατ. Γερμανία. Παρά τις προσπάθειες, εκκλήσεις και διαβήματα του πατέρα τους, η επαφή μεταξύ τους κατέστη ανέφικτη.
Μόλις το 1956 μπόρεσαν τα παιδιά να επισκεφθούν τους γονείς τους.
Πολύ αργότερα, ένας εγγονός του μακαρίτη θείου μου, γιος της κόρης του και εξαδέλφης μου Ελπίδας, ο Τάσσος Trentzsch, επεχείρησε, πριν βεβαίως από την πτώση του Τείχους, να αποδράσει με αερόστατο από την Ανατολική Γερμανία στη Δύση. Συνελήφθη και κατεδικάσθη εις τετραετή φυλάκιση. Κατά την πτώση του Τείχους ευρίσκετο ακόμη εις τη φυλακή και βεβαίως απεφυλακίσθη αμέσως μετά.
Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος