Κύριε διευθυντά
Στην επιστολή του κ. Αντώνη Βενέτη που δημοσίευσε η «Καθημερινή» την 16ην Νοεμβρίου, επιθυμώ να συμπληρώσω τον κατάλογο των αξιωματικών που συγκρότησαν την ηρωική ταξιαρχία του Ρίμινι και να συμπεριλάβω σε αυτόν τον ταγματάρχη Πεζικού Ανδρέα Λουτεράκη, διοικητή του ΙΙΙ τάγματος και πρωταγωνιστή της μάχης.
Με την προσθήκη αυτή λαμβάνω την αφορμή ―ως έχων το αρχείον, τις τιμητικές διακρίσεις και τα παράσημα του ανωτέρω αξιωματικού– να καταθέσω δύο προσωπικές βιωματικές μαρτυρίες.
Η πρώτη εκτυλίσσεται στο πατρικό μου σπίτι στην οδό Καρνεάδου, την περίοδο της Κατοχής όταν ο Λουτεράκης με παραλλαγή ναυτικού-ψαρά ήλθε να αποχαιρετήσει την πρωτοξαδέλφη του και μητέρα μου λίγες ώρες πριν από το μεγάλο ταξίδι, μέσω Τουρκίας, προς Μέση Ανατολή. Είχε προηγηθεί το έπος ’40-’41 όπου πολέμησε υπερασπιζόμενος ένα από τα οχυρά της γραμμής Μεταξά, ουδέποτε καταληφθέν από τους Γερμανούς.
Η δεύτερη ανάμνηση είναι από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών όταν το βλέμμα μου σταματά στον στρατηγό Τσακαλώτο να λυγίζει επάνω στο φέρετρο με την ελληνική σημαία να καλύπτει τον στρατηγό Λουτεράκη, τον συμπολεμιστή του και τον διά βίου φίλον του.
Α. Αθανασιαδης, Κηφισιά