Κύριε διευθυντά
Στις αρχαίες εποχές των φοιτητικών μου χρόνων υπήρχε ένας θρύλος (;) για κάποιον συνταξιούχο συνταγματάρχη Χωροφυλακής, ο οποίος έβγαινε στην Εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου, κοντά στην Κόρινθο, κατέγραφε και φωτογράφιζε παραβάσεις των οδηγών, κατέθετε σχετικές μηνύσεις στο αστυνομικό τμήμα ή στο Πλημμελειοδικείο Κορίνθου και παρακολουθούσε την πορεία τους. Πρόβλημα των εγκαλουμένων δεν ήταν μόνο η τυχόν καταδίκη, αλλά και το αναγκαίο πήγαινε-έλα στην Κόρινθο.
Διερωτώμαι, μήπως θα ήταν χρήσιμο στις πολυποίκιλες «συλλογικότητες» που αφθονούν στις μέρες μας να προστεθεί μία επαγρύπνηση των πολιτών για την τήρηση και εφαρμογή των νόμων. Ισως οι δικηγορικοί σύλλογοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν κατάλληλο χώρο για τη δημιουργία τους.
Ακούμε συνεχώς και θορυβωδώς το ερώτημα «Μα τι κάνουν οι εισαγγελείς;» Στους παραπονουμένους αυτούς θα μπορούσε να τεθεί η αντερώτηση «Σεις τι κάνετε;» Σύμφωνα με το άρθρο 42 Ποιν. Κώδ. «1. Εκτός από αυτόν που αδικήθηκε και οποιοσδήποτε άλλος έχει το δικαίωμα να καταγγείλει στην αρχή τις αξιόποινες πράξεις που διώκονται αυτεπαγγέλτως, τις οποίες πληροφορήθηκε με οποιονδήποτε τρόπο». Υπάρχει, λοιπόν, πρόσφορος τρόπος ατομικής αντιδράσεως.
Καλόν είναι, πριν καταφερθούμε κατά τρίτων για παραλείψεις τους, να αναρωτηθούμε, αν εμείς κάναμε κάτι γι’ αυτό, για το οποίο παραπονούμαστε. Πριν κατηγορήσουμε τους νεαρούς ταραξίες για τις (πολλές) παρεκτροπές τους, να δούμε τι κάναμε εμείς με/για τα δικά μας παιδιά. Κάποτε πρέπει να κοιτάμε στον καθρέφτη, προτού αρχίσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο κάποιον άλλο, έστω και αρμόδιο.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης