Kύριε διευθυντά
Η Δάφνη, τριάμισι ετών, καστανή, καστανά μάτια, μαχητική, πεισματάρα με… γλώσσα ροδάνι. Η Μπαχάρ, μελαχρινή, ήρεμη, χαμογελαστή, συγκρατημένη. Συνάντηση τυχαία των δύο στην παιδική χαρά. Εγιναν φίλες. Η γλώσσα επικοινωνίας άμεση. Ο Κώδικας λειτούργησε με τα βλέμματα! Στον δικό τους αυτό κόσμο δεν υπάρχουν σύνορα, ούτε γραμμές. Ενα φωτεινό στιγμιότυπο της λαβωμένης Ξάνθης. Είθε να είναι το τελευταίο οχυρό, γιατί η Δάφνη… περιμένει τη γιαγιά της!
Σουζη Φερεντινου-Μπορονκαϋ, Φιλοθέη