Κύριε διευθυντά
Είδα τις προηγούμενες ημέρες στην έγκριτη εφημερίδα σας διάφορα σχόλια επιστολογράφων και αρθρογράφων σας σχετικά με τα προβλήματα της Παιδείας μας κ.λπ. Επειδή προέρχομαι από τον εκπαιδευτικό κλάδο και έζησα για περίπου σαράντα χρόνια τα προβλήματα της εκπαίδευσής μας, διαπίστωσα πως όλοι αυτοί που ασχολούνται με το εκπαιδευτικό μας σύστημα διαπράττουν το πρώτο και κυριότερο λάθος, την τοποθέτηση δηλαδή ακατάλληλων ανθρώπων στην κατάλληλη θέση. Δεν είναι δυνατόν να τοποθετείται επικεφαλής του υπουργείου Παιδείας πολιτικός μηχανικός ή δικηγόρος ή επιχειρηματίας και κυρίως άνθρωπος χωρίς οικογένεια ή άτεκνος.
Αυτοί που διορίζονται για να διοικήσουν «τα της παιδείας» θα πρέπει να προέρχονται από τον εκπαιδευτικό κλάδο, και ο υπουργός και ο υφυπουργός, ένας καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ένας δάσκαλος. Και ακόμη να έχουν υπηρετήσει σε διάφορες περιοχές της χώρας μας, να είναι ακόμη ενεργοί και ζωντανά στοιχεία με ανοιχτά μυαλά και προπαντός πατεράδες και μητέρες με όλους τους καημούς και τα βάσανα της ελληνικής οικογένειας. Να βήχει το παιδί τους πριν το ετοιμάσουν για το σχολείο και ν’ αρρωσταίνουν οι ίδιοι. Ο Καντ που δεν παντρεύτηκε, δεν έγραψε τίποτε για τον γάμο. Δεν χρειάζονται ούτε Χάρβαρντ ούτε Παπανούτσοι ούτε Γιανναράδες. Αυτοί είναι όλοι θεωρητικοί. Βάλτε τους όλους αυτούς μέσα στην τάξη και θα γίνει το σώσε. Είναι σαν ν’ ακούς μια πριμαντόνα να γεμίζει την αίθουσα της λυρικής σκηνής με τα μελωδικά τσιριχτά της και μετά τι; Οταν κάποτε έκανα μια υποδειγματική διδασκαλία ενώπιον του γενικού επιθεωρητού, των μαθητών μου και των συναδέλφων μου, στο τέλος με ρώτησαν οι συνάδελφοι εάν έτσι κάνω το μάθημά μου κάθε μέρα, τους απάντησα όχι. Το δίδαξα με βάση τη γενική διδακτική των σοφών μας, την οποία γενική διδακτική συμβουλεύεται και ο κ. γενικός.
Θα μου πείτε πως οι υπουργοί έχουν τους συμβούλους τους. Αυτοί προκειμένου να μη χάσουν τις θέσεις τους γίνονται νενέκηδες. Ασε που όλοι τους είναι ξενοτραφείς και δεν έχουν βιώματα και γνώση της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με τα σχολικά προγράμματα. Προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά να έχουμε υπόψη μας και τι γίνεται στον ευρωπαϊκό χώρο, όχι όμως αντιγραφή. Στην εποχή μου, στο γυμνάσιο είχαμε τρεις φορές την εβδομάδα Θρησκευτικά και μία Χημεία. Οι ξένοι σήμερα στρέφονται στα ελληνικά γράμματα και εμείς τα αποδυναμώνουμε ή τα καταργούμε.
Τι να πω και για τα θέματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων! Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα. Ή μερικά θα είναι άσχετα από τη διδαχθείσα ύλη, ή άλλα δεν θα λύνονται ή σε άλλα θα υπάρχει ασάφεια και διχογνωμία, και δεν συμμαζεύεται. Ποτέ στο θέμα παραγωγής λόγου δεν ζήτησαν τον προβληματισμό των παιδιών πάνω σε ζητήματα καίριας σημασίας της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Φέτος πάλι τα ίδια, ένας στους δύο κάτω από τη βάση! Για τους σοφούς μας λέω και τούτο: Δεν μπορεί ένας αριστοκράτης να παίρνει το πρωινό του από χαβιάρι και με όλα τα είδη τυριών κ.λπ. έχοντας μπροστά του έναν κήπο με την πισίνα του, και να γράφει ένα ποίημα με τα προβλήματα των απανταχού ανθρακωρύχων.
Για τους εγκεφάλους του υπουργείου Παιδείας θα παρακαλέσω να φιμώσουν τα παρδαλά κατσίκια για να μη σκάσουν στα γέλια απ’ αυτό που θα πω, δηλαδή πως πρέπει να είμαστε περήφανοι ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι το μοναδικό σε όλο τον πλανήτη!
Τέλος, οι μεταρρυθμίσεις της Παιδείας μας εδώ και εβδομήντα χρόνια φαίνεται πως πάνε με τις αλλαγές της Ομόνοιας, χέρι χέρι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, κατά το «Ασμάτιον»! Αλίμονο στα παιδιά μας.
Αθαν. Αλεξιου, Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας – συγγραφέας, Στόμιο Λάρισας