Κύριε διευθυντά
Στα όσα, για τις δυσκολίες του γήρατος και τον φόβο που από αρχαιοτάτων χρόνων προκαλούσαν στους ανθρώπους τα γεράματα, αναφέρονται στην επιστολή του κ. Ι. Κ. Γεωργίου («Καθημερινή», 2 Ιουνίου 2018), ας προστεθούν και κάποιοι στίχοι του πατέρα της ερωτικής ελεγείας Κολοφώνιου ποιητή Μίμνερμου, που ήκμασε τον 7ο αι. π.Χ. Για να χαρακτηρίσει το γήρας, μεταξύ άλλων επιθέτων (οδυνηρόν, αισχρόν, κακόν), χρησιμοποίησε με επιμονή και το επίθετο αργαλέον, για το οποίο στο λεξικό των Liddell και Skott παρατίθενται οι ακόλουθες ερμηνείες: Αργαλέος: χαλεπός, σκληρός, οχληρός, αφόρητος, βαρύς. Ο Θρασύβουλος Σταύρου, μεταφράζοντας τους στίχους από τα σωζόμενα του Μίμνερμου «επήν δε τούτο τέλος παραμείβεται ώρης/ αυτίκα δη τεθνάναι βέλτιον ή βιοτόν», τους αποδίδει ως εξής: «όταν της πλέριας ακμής την κορφή ξεπέρασε κανένας / απ’ τη ζωή πιο καλός τότε είν’ ο θάνατος πια». Η πλέρια ακμή είναι τα νιάτα κι ο αρχαίος ποιητής του έρωτα το λέει και το ξαναλέει: «[…] τεθναίην, ότε μοι μηκέτι ταύτα μέλοι […] («Κάλλιο η ζωή μου να σβήσει»… αν μου λείψουν της νιότης οι χαρές. (Μετάφραση Ν. Ι. Καζάζη) Και ποιες οι χαρές αυτές, το λέει στην αρχή: «Τις δε βίος, τι δε τερπνόν άτερ (=άνευ, χωρίς) χρυσέης Αφροδίτης;». Τι ζωή, ποια ευχαρίστηση χωρίς της Αφροδίτης τα μαγνάδια; Και το…όπερ έδει δείξαι του ποιητή είναι ακριβώς αυτό: Οτι χάνονται, γίνονται «αρπαλέα» τα «άνθεα της ήβης ανδράσιν ηδέ γυναιξίν», τα λουλούδια, οι χαρές της αγάπης και του έρωτα για τους άντρες και τις γυναίκες. Αν μη τι άλλο, κι αυτή ακόμη η εξίσωση των δύο φύλων σ’ ένα πεδίο των σχέσεών τους που για αιώνες ήταν ανδροκρατικό, στέλνει μια επιπλέον ακτίνα Ιωνικού-Ελληνικού φωτός στην κενόσπουδη εποχή μας.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη