Κύριε διευθυντά
Με τη λήξη του 2019, λήγει και η θητεία ενός σπουδαίου Ελληνα, που προΐσταται ενός σπουδαίου θεσμού… Θεσμού που παίζει, πρέπει να παίζει, έναν σπουδαίο ρόλο στα πνευματικά, πολιτισμικά θέματα αλλά ακόμα και γιατί όχι και στα πολιτικά από τη θέση του κρίνοντας. Ιδιαιτέρως όμως καταλυτικός πρέπει να είναι ο ρόλος του θεσμού στα θέματα της ελληνικής ανθρωπιστικής παιδείας, στην ελληνική γλώσσα και σε καθετί που διακρίνει τον Ελληνα και τον κάνει να ξεχωρίζει από τους άλλους λαούς.
Οσο σπουδαία θεωρείται η δράση του, οι πράξεις του και οι ομιλίες του, άλλο τόσο ενοχλεί. Δεν είναι ο μόνος που ενοχλεί. Στην εποχή μας όσοι μιλούν για την ελληνική γλώσσα, για την παιδεία, την ορθοδοξία και τις παραδόσεις μας, ενοχλούν μια μερίδα ανθρώπων. Και όταν μια προσωπικότητα δεν μπορούν να τη χτυπήσουν ευθέως, τη χτυπούν έμμεσα: δεν κάνει να είσαι εκεί, δεν ανήκεις σ’ αυτόν τον θεσμό, εσύ είσαι μηχανικός, τι θέλεις εκεί, κοντά σ’ αυτούς που ανήκουν στις τάξεις των γραμμάτων και των καλών τεχνών και των πολιτικών και ηθικών επιστημών…
Ναι, αυτό είναι. Δεν τολμούν να τα βάλουν ευθέως με μια τόσο πολυσχιδή προσωπικότητα, μ’ έναν σπουδαίο επιστήμονα, μεγάλο αθλητή, πνευματικό δάσκαλο, ακαδημαϊκό, τον πρόεδρο της Ακαδημίας σήμερα, τον Αντώνη Κουνάδη, που ομιλεί και για τα αιώνια, τα αναλλοίωτα, αυτά που καθορίζουν την ταυτότητά μας, που βρίσκονται μέσα στην ψυχή μας, που διασώζονται μέσα στους ήχους και στα νοήματα της μοναδικής μας γλώσσας, που καθρεφτίζονται στην ιστορία και τους αγώνες μας. Ο Αντώνης Κουνάδης τολμά να μιλήσει για όλα όσα οι περισσότεροι κουβαλούμε μέσα στην ψυχή μας. Κι ίσως γι’ αυτό ενοχλεί ορισμένους τόσο… αλλά δεν πειράζει, γιατί αυτοί που εμπνέονται από το ήθος και το έργο του, είναι ασύγκριτα περισσότεροι.
Νικος Παπαποστολου