Κύριε διευθυντά
Με τις εφημερίδες έχω ιδιαίτερο σύνδεσμο. Εμαθα «γράμματα» πριν πάω στο σχολείο. Με τη μύτη του μολυβιού διέτρεχα τον τίτλο της εφημερίδας του μπαμπά μου: «Ακρόπολις». Κι αφού η μορφή και το όνομα εμπεδώνονταν στο μυαλό και στην ψυχή μου, τότε προχωρούσα στο «ταξίδι» της γραφής και της γνώσης, πιο πέρα. Την πρώτη μου επιστολή σε εφημερίδα την έστειλα δεκαπεντάχρονος. Τότε διάβαζα το περιοδικό «Ναυτική Ελλάδα». Κάποτε ο αείμνηστος ναύαρχος Σακελλαρίου έγραψε ένα επεισόδιο που του συνέβη. Σε μια σύσκεψη με τους «συμμάχους», λίγο πριν λήξει ο πόλεμος, άκουσε τον Βρετανό ναύαρχο να λέει ότι «για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου προβλέπεται τουρκική διοίκηση»! Αποχώρησε αμέσως από τη σύσκεψη λέγοντας ότι πρέπει να ενημερώσει την κυβέρνηση, την εξόριστη. Και η «συμμαχική» πρόθεση απετράπη. Το ίδιο γεγονός ανέφερα με επιστολή στην «Καθημερινή», επίκαιρος, πριν από δύο-τρία χρόνια. Δεν δημοσιεύθηκε. Τους λόγους τούς ξέρουμε και εσείς και εγώ.
Η «Καθημερινή» διένυσε έναν αιώνα ιστορίας και δράσης, τον πιο κρίσιμο αιώνα της Ιστορίας μας, αυτόν που προδιαγράφει το μέλλον μας ως λαού. Ο χρόνος διανύεται ανεξάρτητα από εμάς και τη θέλησή μας.
Υπάρχουν όμως δημιουργήματα ανθρώπων που έζησαν πριν από εμάς, και το ήθος τους, η προσωπικότητά τους και το έργο τους θεσμοθέτησαν αρχές και κανόνες βίου. Οταν η «σκυτάλη» παραλαμβάνεται από τους επόμενους «δρομείς», η πορεία πρέπει να πορεύεται χωρίς να «σβήνει» το «φως» της σκυτάλης κατά τη «λαμπαδηδρομία». Βεβαίως, ο κάθε λαμπαδηδρόμος πορεύεται σύμφωνα με τις δικές του δυνατότητες, αλλά η «φωτιά», το «φως» της πρέπει να γίνεται σεβαστό. Δεν είναι ταμπέλα μικρομάγαζου ο τίτλος μιας εφημερίδας όπως η «Καθημερινή».
Τώρα είμαι 100-12 ετών, όπως λέω όταν με ρωτούν. Τι σημασία έχουν τα λόγια μου και τα φρονήματά μου. Εχουν; Εύχομαι στους εργάτες της «Καθημερινής» να γράφουν στις σελίδες της έχοντας συνείδηση ότι γράφουν Ιστορία.
Με ευχές για επάξια συνέχιση
Παν. Χρ. Καραγεωργος, Γεωπόνος