Κύριε διευθυντά
Στην ΕΡΤ1, στις 11/1, παρακολούθησα ανακοίνωση για προβολή της εκπομπής με θέμα «Ιστορικοί περίπατοι» και με αναφορά στην εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου και στη Μικρασιατική Καταστροφή, για την οποία και λεγόταν ότι «είναι άγνωστος ο αριθμός εκείνων των Ελλήνων του Πόντου που πέθαναν από τις κακουχίες και την πείνα». Συγχρόνως, προβαλλόταν ταινία του πληθυσμού που όδευε στον δρόμο χωρίς επιστροφή… Διερωτήθηκα: Ταιριάζει το «περίπατοι», που σημαίνει βασικά αναψυχή, με τις εικόνες εξαθλίωσης των Ποντίων Ελλήνων και τα αναφερόμενα; Σχιζοφρενική αντίφαση; Επιπολαιότητα;
Πέραν αυτού, δεν είναι λίγοι όσοι δεν ξέρουν. Ούτε όσοι καραδοκούν για να εξωραΐσουν τα πράγματα, σκοπίμως ή αφελώς, με τη γνωστή μέθοδο της μεταβολής της καταστροφής και του αφανισμού σε «συνωστισμό» ταξιδιού. Nα μείνει το θέμα απαρατήρητο; Λεπτομέρειες θα πείτε. Αυτές όμως μας κάνουν συχνά τρωτούς. Κάποιοι τις μαζεύουν προχωρώντας και σε συμπεράσματα… «Μόνοι μας να βγάζουμε τα μάτια μας;». Το έχουμε κάνει αρκετές φορές και συνεχίζουμε.
Στη γλώσσα μας, με πορεία τριών χιλιετών, κάπως δικαιολογούμαστε. Δύσκολη, αλλά και πάμπλουτη. Κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αντί «περίπατοι» το «αναδρομές». Εξάλλου, υπήρξαν περίοδοι ειρήνης και ευχάριστης ιστορικής επίσκεψης για τον ελληνικό λαό.
Είχα επιστρέψει την προηγουμένη από την Ελβετία, όπου, και αυτή τη φορά σε διάφορες περιπτώσεις διαπίστωνα με βαθιά ικανοποίηση την ύπαρξη της ελληνικής γλώσσας μας. Παράλληλα, την αντίστοιχη ικανοποίηση και το ενδιαφέρον ανθρώπων άλλων γλωσσών για τη συμμετοχή τους στη χρήση-διατήρηση του πολιτιστικού αυτού πλούτου. Η ευθύνη μας μεγάλη.
Χρειάζεται πολλή ευαισθησία και προσοχή. Η γλώσσα είναι ο καθρέπτης της σκέψης μας προς τους άλλους. Θολώνει και λερώνει εύκολα…
Νικος Παπαδοπουλος, Καθηγητής Ψυχολογίας (Παν/μια Κρήτης και Heidelberg)