Προ ημερών όλοι σοκαριστήκαμε από την είδηση της δολοφονίας 9 αθώων μεταναστών κουρδικής καταγωγής και τον τραυματισμό άλλων 5 από έναν Γερμανό, ο οποίος, αφού σκότωσε και τη μητέρα του, τελικά αυτοκτόνησε. Για το πρώτο πράγμα που μίλησαν όλα τα ΜΜΕ ήταν για τον ρατσισμό που εξακολουθεί να ανθίζει στη γερμανική κοινωνία. Πολλοί μάλιστα σχολιαστές βρήκαν την ευκαιρία να αναφερθούν στα αίτια που συντηρούν αυτόν τον ρατσιστικό και ακροδεξιό φανατισμό.
Δυστυχώς, η κοινή γνώμη έχασε άλλη μια ευκαιρία να εστιάσει στο πραγματικό αίτιο πολλών ανάλογων τραγωδιών που καθημερινά αναδεικνύονται παγκοσμίως. Και το ουσιαστικό αίτιο δεν είναι άλλο από τις ελλείψεις που υπάρχουν στην ψυχιατρική φροντίδα. Γιατί οι πρωταγωνιστές των επεισοδίων αυτών είναι συχνά ψυχικά ασθενείς, που η κοινωνία τούς αφήνει χωρίς την απαιτούμενη φαρμακευτική τους θεραπεία. Η κοινωνία έχει υποχρέωση όχι μόνο να προστατεύσει τα μέλη της από έναν ψυχικά ασθενή, αλλά πρωτίστως να προστατεύσει τον ίδιο τον ασθενή από την αρρώστια του. Σήμερα, που διαθέτουμε κατάλληλα φάρμακα για τη θεραπεία των ψυχικών νόσων, αποτελεί μεγάλη κοινωνική αδικία να αφήνουμε αυτούς τους ασθενείς χωρίς τα φάρμακά τους. Η επιφύλαξη που υπάρχει στην κοινή γνώμη παγκοσμίως προς τα ψυχοφάρμακα αποτρέπει τους θεσμούς να προχωρήσουν σε πιο δραστική εντόπιση και θεραπεία όσων τα χρειάζονται. Η φροντίδα πέφτει στους ώμους της οικογένειας, ενός θεσμού που στη σημερινή κοινωνία παίζει όλο και μικρότερο ρόλο. Από την άλλη, οι στενοί συγγενείς και φίλοι έχουν την τάση να εξωραΐζουν την κατάσταση του δικού τους ανθρώπου, μέχρι βέβαια είτε και οι ίδιοι να πέσουν θύματα των ασθενών, όπως στην πρόσφατη περίπτωση του Χανάου της Γερμανίας, είτε απλά να δουν τις αποτρόπαιες πράξεις των δικών τους στα κανάλια των ΜΜΕ.
Είναι καιρός η κοινωνία να αφυπνιστεί και να επέμβει δραστικά. Η πρόληψη μέσω της φαρμακοθεραπείας είναι ο μόνος τρόπος αντίδρασης. Και ας μην βιαστούν μερικοί «προοδευτικοί». Τα ψυχοφάρμακα δεν επηρεάζουν τις πολιτικές αντιλήψεις. Οι ασθενείς απλά βρίσκουν τον όποιον εξεζητημένο ιδεολογικό μανδύα για να καλύψουν τις άρρωστες ιδέες που γεννάει η ασθένεια του μυαλού τους. Αυτή οφείλουμε να θεραπεύσουμε, αντί ευκαιριακά να στρεφόμαστε εναντίον οποιωνδήποτε ακραίων πεποιθήσεων. Η απαιτούμενη αντιμετώπιση του φανατισμού αποτελεί ένα διαφορετικό πεδίο κοινωνικής δράσης.
Παυλος Σακκας, Ομοτ. καθ. Ψυχιατρικής ΕΚΠΑ, συγγραφέας του βιβλίου «Φάρμακα ψυχής»