Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το κείμενο «Θεέ μου, έπαθα αντικομμουνισμό» του κ. Τ. Θεοδωρόπουλου, στην «Καθημερινή» (27.8.2017), διαπιστώνεις αυτό που εισπράττεις και με άλλα γραπτά του: τη διεισδυτική ματιά, τη λεπτομερή ανίχνευση, την ανάλαφρη ειρωνεία, τον αυτοσαρκασμό (που φανερώνει και αυτογνωσία). Επειδή, λόγω διακοπών, είμαι μακράν της βιβλιοθήκης μου, δεν μπορώ να παραθέσω βιβλιογραφική τεκμηρίωση, όμως θυμάμαι πως στο βιβλίο «Η λευκή βίβλος του κομμουνισμού» (εκδ. Εστίας) ο κομμουνισμός χαρακτηρίζεται (criminogene). Ο κ. Θεοδωρόπουλος, ως καλός συγγραφέας και γνώστης της γαλλικής, ίσως θα έχει πιο πολλά να σημειώσει για την απόδοση της λέξης πέρα από το «εγκληματογόνος». Συνειρμικά, όμως, στη λοιμωξολογία, υπάρχει ο όρος «νοσογόνοι παράγοντες», οι οποίοι, εάν επικρατήσουν, επιφέρουν τον τελικό μαρασμό του οργανισμού παρ’ όλες τις θεραπευτικές αγωγές. Στις χώρες του «υπαρκτού» γνωστές οι αγωγές: εξορίες, εγκλεισμοί σε άσυλα των αντιφρονούντων, ομαδικοί τάφοι, παραθερισμός στα γκουλάγκ. Στη ζούγκλα της θηριωδίας, διαφέρουν οι ύαινες του ναζισμού απ’ τα τσακάλια του κομμουνισμού; Στον ζυγό της ανομίας, τι βαραίνει περισσότερο απ’ τη μεριά των εκατέρωθεν δίσκων; Επιφέρουν με τα υπερχειλίζοντα αίματα αμφότεροι συνθλίψεις, αφανισμούς, ερήμωση του ανθρωπίνου προσώπου (πλην των γνωστών βιβλίων, παράβαλε και κείμενα Ρώσων συγγραφέων που δημοσίευε ο αείμνηστος Κ. Ε. Τσιρόπουλος της «Ευθύνης»).
Γιαννης Πατσωνης, Ιατρός – Θεσσαλονίκη