Κύριε διευθυντά
«Μακάβριο» το άρθρο του συνεργάτη σας κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου στο φύλλο της 6ης Σεπτεμβρίου με τίτλο «Ο κλέψας του κλέψαντος». Ο εξαίρετος αυτός διανοητής μάς αφήνει πάντα με τα γραπτά του απαισιοδοξία και προβληματισμό, ταυτόχρονα καλό και κακό, γιατί ο προβληματισμός γεννάει λύσεις ενώ η απαισιοδοξία είναι το αντίθετο αυτού που μας χρειάζεται στη σημερινή Ελλάδα. Προβληματιζόμενος λοιπόν από τα γραπτά Θεοδωρόπουλου, λέω μήπως η περίφημη «δημοκρατία» δεν είναι το κατάλληλο σύστημα διακυβέρνησης για ένα λαό με μεγάλες μορφωτικές, πολιτιστικές και εν τέλει διανοητικές αποκλίσεις σαν τον δικό μας. Πάλι όμως ο νους μου πάει σε χώρες όπου οι παραπάνω αποκλίσεις εμφανίζονται στη νιοστή δύναμη. Στο Ισραήλ λόγου χάριν (όπου υπάρχουν περί τα 30 κόμματα), πώς γίνεται σε μια τόσο ετερογενή χώρα που δέχεται καρύδια κάθε καρυδιάς –από καθηγητές παν/μίου μέχρι λιμενεργάτες– να δουλεύει η δημοκρατία στην εντέλεια; Μήπως φταίει το εκλογικό μας σύστημα; Μήπως με την απλή αναλογική θα είμαστε καλύτερα; Παίρνοντας σαν παράδειγμα τον εαυτό μου και τους περί εμέ, δεν θυμάμαι να είχα ποτέ ψηφίσει «θετικά» Είχα μανία με τον Στέφανο Μάνο, που όμως είχε κριθεί απορριπτέος από τα κόμματα του Θεοδωροπούλειου επαρχιωτισμού και έτσι, ένα σπουδαίο ελληνικό μυαλό δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει στη Βουλή εμένα και τόσους άλλους. Εάν όμως το εκλογικό μας σύστημα ήταν η απλή αναλογική, το κόμμα του Στ. Μάνου θα έμπαινε στη Βουλή και ίσως συνασπιζόμενο με άλλα κόμματα να συγκυβερνούσε και τότε εγώ και τόσοι άλλοι να μην είχαμε ανακράξει το Θεοδωροπούλειον «δυστυχώς, ηττηθήκαμε».
Ι. Ιωσηφ, Πόρτο Ράφτη