Κύριε διευθυντά
Ανήκω στη γενιά του 1-1-4. Τότε δεν είχαμε δακρυγόνα και μολότοφ αλλά νεράντζια και πανεπιστημιακό άσυλο. Και το άσυλο αυτό ήταν «άβατο». Το κτίριο του Πολυτεχνείου είναι πάντα «άβατο». Μόνο που σήμερα ορίζεται από αναρχικούς και τα ΜΑΤ που συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται συνήθως αρμονικά.
Στις 27 Οκτωβρίου, κράτος και παρακράτος επέτρεψαν σε μια ομάδα τελειόφοιτων αρχιτεκτόνων να παρουσιάσει τις διπλωματικές της εργασίες.
Για να το γιορτάσουν, τα παιδιά αποφάσισαν να πάνε σε μια ταβέρνα στα Εξάρχεια. (Δική μου ερμηνεία: Οταν είσαι 25, κάθε περιοχή που χαρακτηρίζεται απαγορευτική, και δη από το κράτος, ασκεί μια έλξη ακαταμάχητη. Εξ ου και η επιλογή.) Ομως στο «άβατο» των Εξαρχείων, κάποια ομάδα αναρχικών συγκρούστηκε με τα ΜΑΤ. Οι αναρχικοί όρμησαν στην ταβέρνα μαζί με τα δακρυγόνα και τους διώκτες τους και τα παιδιά αναγκάστηκαν να φύγουν.
Στην έξοδο, κάποιος από τα ΜΑΤ, από υπερβάλλοντα ζήλο, συνέλαβε και έναν από τους φρέσκους αρχιτέκτονες. Ο οποίος, αφού κρατήθηκε δύο βράδια, αφέθηκε χωρίς περιοριστικούς όρους και χωρίς να του ζητήσουν συγγνώμη – φυσικά. Μη μου πείτε, σιγά το πράγμα!
Kύριοι υπεύθυνοι της Δημόσιας Τάξης, δεν ντρέπεστε;
Ολγα Παπαχρήστου, Αρχιτέκτων