Κύριε διευθυντά
Στη διάρκεια του πολέμου κατά της Σερβίας του 1999 έγιναν πολλά εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Για μερικά από αυτά, και συγκεκριμένως για τη σφαγή των μουσουλμάνων της Σρεμπρένιτσα και για τον φόνο χιλιάδων αμάχων, κατεδικάσθη προσφάτως σε ισόβια δεσμά από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης ο Σερβοβόσνιος στρατηγός Ράτκο Μλάντιτς.
Υπάρχουν όμως και άλλα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που, όχι μόνον μένουν ατιμώρητα, αλλά δεν απασχόλησαν καν το ίδιο Δικαστήριο, ούτε τη δραστηριότητα εισαγγελέα του, ούτε μερικούς από όσους σήμερα εκφράζουν την ικανοποίησή τους από την καταδίκη του Μλάντιτς. Και αυτά είναι και οι μαζικές δολοφονίες αμάχων και καταστροφών από αέρος που διέπραξαν ο πρόεδρος Κλίντον, η υπουργός του των Εξωτερικών Ολμπράιτ, ο στρατηγός Κλαρκ, όλοι οι ηγέτες του ΝΑΤΟ και οι αυτουργοί των εγκλημάτων αυτών βομβαρδιστές. Εγκλημα επίσης με τους ίδιους δράστες είναι και ο ίδιος ο πόλεμος αυτός γιατί ήταν επιθετικός και γιατί εξαπελύθη αντίθετα προς το καταστατικό του ΝΑΤΟ, κατά το οποίο η Συμμαχία αυτή είναι αμυντική και χωρίς νομιμοποίηση από τον ΟΗΕ. Σημειωτέον ότι οι ναζί εγκληματίες κατεδικάσθησαν στη Νυρεμβέργη και για το έγκλημα της εξαπολύσεως επιθετικού πολέμου. Μια ιδέα των εγκλημάτων αυτών κατά της Σερβίας μάς δίδει η ομολογία ενός Ισπανού πιλότου που έλαβε μέρος στον βομβαρδισμό της. Απόσπασμα της ομολογίας αυτής έχει δημοσιευθεί στο τεύχος 1198 της 25-6-1999 του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα». Εξομολογείται ο πιλότος αυτός, όπως αναγράφεται στα «Πολιτικά Θέματα», ότι «τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ βομβάρδισαν τη Σερβία με τοξικά αέρια νεύρων, με νάρκες επιφανείας, με βόμβες που περιέχουν ουράνιο, με μαύρες ναπάλμ, με χημικά που προκαλούν στείρωση, με σπρέι που δηλητηριάζουν τις σοδειές και με όπλα άγνωστα ακόμη και στους πιλότους των βομβαρδιστικών». Οταν διάβασα τότε την εξομολόγηση αυτή, αισθάνθηκα φρίκη και ντροπή γιατί σε αυτή τη φρίκη είχε βάλει την υπογραφή της και η Ελλάδα ως μέλος του ΝΑΤΟ.
Τα εγκλήματα του Μλάντιτς δημιουργούν αισθήματα φρίκης και αποτροπιασμού και ικανοποιούν το αίσθημα δικαιοσύνης. Η ικανοποίηση αυτή θα ήταν πλήρης αν εστρέφετο και κατά των υπαιτίων του επιθετικού πολέμου. Η παράλειψη αυτή δημιουργεί την εντύπωση ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης ενεργούσε περισσότερο ως πολιτικό όργανο των μεγάλων Δυνάμεων και λιγότερο ως όργανο απονομής δικαιοσύνης.
Ευαγγελος Ανδριανος, Επίτιμος αρεοπαγίτης Καστόρειον Λακωνίας