Κύριε διευθυντά
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους επιστολογράφους της «Καθημερινής» (27-3-2018), τόσο τον κ. Βενέτη Αντώνη, όσο και τον κ. Γεωργαντά Δημήτρη, καθώς επίσης και τον κ. Τάκη Σουβαλιώτη (28-3-2018), που έκαναν τον κόπο να διαβάσουν την επιστολή μου (17-3-2018) και να τη σχολιάσουν.
Τους ευχαριστώ επίσης και χαίρομαι, διότι επί της ουσίας και στα τέσσερα σημεία της δεν υπήρξε εκ μέρους τους συγκεκριμένη αμφισβήτηση ή ανασκευή των γεγονότων που εγώ παρέθεσα.
Ως προς τον κ. Γεωργαντά θα ήθελα να προσθέσω ότι τα περί δικτατορίας στα οποία αναφέρεται, είναι εκτός θέματος και εκτός του πνεύματος του δικού μου κειμένου. Δεν έχω δε καμία δυσκολία να συμφωνήσω απόλυτα μαζί του, κάνοντας όμως τρεις παρατηρήσεις.
α) Ο Πλαστήρας ανέτρεψε δύο από τον λαό εκλεγμένες κυβερνήσεις, και δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να είχε τους λόγους του. Ομολογώ επίσης ότι εκείνη την εποχή οι παραβιάσεις του Συντάγματος και τα πραξικοπήματα ήταν συχνό φαινόμενο και συνέβη αυτό από πολλούς, ακόμη και από τον Βενιζέλο. Δεν είχαν δε τη σημασία που τους αποδίδουμε σήμερα. Η ένστασή μου είναι ότι το ίδιο πρέπει να ισχύει για όλους.
β) Είναι αλήθεια ότι ο Μεταξάς διορίσθηκε πρωθυπουργός από τον Γεώργιο, του το επέτρεπε το Σύνταγμα τότε, και επειδή δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν και να σχηματίσουν κυβέρνηση τα δύο μεγάλα κόμματα, Λαϊκό και Φιλελευθέρων. Πήρε όμως ψήφο εμπιστοσύνης και από τους δύο αυτούς σχηματισμούς με σύνολο περίπου 250 βουλευτών, μια λεπτομέρεια που διέφυγε την προσοχή του κ. Γεωργαντά!
γ) Φυσικά και δεν είναι καλό πράγμα οι δικτατορίες. Δεν είπε κανείς το αντίθετο. Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι κάθε δικτατορία είναι συνέπεια και αποτέλεσμα κάποιας προηγηθείσης κακής κοινοβουλευτικής περιόδου. Αρα η ευθύνη τουλάχιστον πρέπει να επιμερίζεται.
Νομίζω ότι στην πρώτη μου επιστολή ήμουν απόλυτα σαφής.
Σκοπός μου ήταν να σημειώσω ότι εμείς οι Ελληνες πολλές φορές για το ίδιο γεγονός εφαρμόζουμε διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Δεν κάνω ιστορική αποτίμηση και δεν θέλησα να μειώσω την υστεροφημία του Πλαστήρα για τον οποίο, επαναλαμβάνω, η γνώμη μου είναι θετική. Ευτυχώς που έζησε και πέθανε αξιοπρεπώς, διότι διαφορετικά θα ήταν όνειδος για τη χώρα και πρόβλημα για τον ίδιο.
Ιωαννης Δ. Κουφακης, Λάρισα