Κύριε διευθυντά
Ως τακτικός από το 1951 αναγνώστης της «Καθημερινής» –εξαιρουμένης, βεβαίως, της περιόδου της εκκωφαντικής δημοκρατικής σιωπής της– δέχθηκα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τις ευχές που μας έστειλε από τις στήλες σας η πρεσβευτής (όπως «ο» και «η» βουλευτής, διότι το πρέσβης είναι βαθμός, η δε «πρέσβειρα» είναι μάλλον η σύζυγος του πρεσβευτή που μπορεί και να μην είναι πρέσβης, αλλά διαπιστευμένος επισήμως, έστω και με άλλο βαθμό) του Ηνωμένου Βασιλείου για τις γιορτές και το νέο έτος. Η ευχαρίστηση είναι απότοκος της ιστορικής συναίσθησης για τον διαχρονικό ρόλο της Βρετανίας στις σχέσεις της με την Ελλάδα. Υπάρχουν, ασφαλώς, οι σκιερές έως σκοτεινές και ζοφερές σελίδες – όπως τα μνήματα των απαγχονισμένων εφήβων της Κύπρου. Ομως, υπάρχει και ο Καστάλιος Κύκνος του Κάλβου, ο Μπάιρον, ο ποιητής των «Νησιών του Αιγαίου», λυρικού και μαζί επικού εγερτήριου σαλπίσματος προς την υπόδουλη Ελλάδα από έναν διαγγελέα του ευγενέστερου ευρωπαϊκού πνεύματος, ο οποίος πέθανε στο Μεσολόγγι κι ο θάνατός του το Πάσχα του 1824 ήταν μήνυμα και μοχλός ανάστασης του Γένους. Υπάρχει ο δούκας του Ουέλιγκτον, αλλά και ο Κόδριγκτων. Υπάρχει ο Πάλμερστον, αλλά και ο Γλάδστων. Και για τον υπογράφοντα, υπήρξαν, προπάντων, οι Βρετανοί στρατιώτες που, δίπλα στους Ελληνες συναδέλφους τους, έστησαν τα πολυβόλα τους στη γέφυρα του Αλιάκμονα, κοντά στη Νεάπολη και στο Τσοτύλι της Δυτικής Μακεδονίας, τον Απρίλιο του 1941, για να πολεμήσουν μαζί, υπερασπιζόμενοι την ελληνική ελευθερία από τις κατακτητικές ορέξεις του Αδόλφου Χίτλερ. Βέβαια, στη νεότερη εποχή, έχει επικρατήσει μια τάση υποτίμησης της Βρετανίας, ένας νεοπλουτικός σνομπισμός που νομίζει πως έχει πια ξεδοντιάσει για καλά τον βρετανικό λέοντα και μπορεί να αγνοεί την παρουσία του. Ομως γι' αυτήν την ανιστόρητη συμπεριφορά, ας μου επιτραπεί να θυμηθώ ένα γνωμικό της επαρχίας Βοΐου και να το γράψω με το ιδιόλεκτο του τόπου: «Οσου κι αν ξέπισιν ου Χριστός, ίσια με πέντε Αγίοι αξίζει»!
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη