Κύριε διευθυντά
Μόλις διάβασα σε τελευταία έκδοση (2017) το βιβλίο «Αποστολή… το τίμημα» (εκδόσεις Επτάλοφος) του καρδιοχειρουργού Πέτρου Αλιβιζάτου, ιδρυτού του προγράμματος μεταμοσχεύσεων του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου. Στην πρώτη, εκείνη του 2012, περιέγραφε την πολύχρονη και εργώδη πορεία του σε Αμερική και Αγγλία για τη δημιουργία μονάδων μεταμοσχεύσεων καρδιάς και πνευμόνων, που τελικά τον οδήγησε ξανά στην Ελλάδα.
Ετσι, μεταξύ των ετών 1996 – 2008 το πρόγραμμα του Ωνασείου χάρισε ζωή σε εβδομήντα μεταμοσχευμένους, από τους 74 που χειρουργήθηκαν επιτυγχάνοντας μια πανευρωπαϊκή διάκριση. Δυστυχώς, την ίδια χρονιά της καταξίωσης (2008), Πολιτεία και κοινωνικοί φορείς εισήγαγαν σε ίδρυμα ιδιωτικού δικαίου, όπως το Ωνάσειο, το ανύπαρκτο έως τότε δημοσιοϋπαλληλικό «όριο ηλικίας» σαν μία ακόμη εκδήλωση αυτοματαίωσης κάθε σημαντικού επιτεύγματος στη χώρα μας. Τα αποτελέσματα της άστοχης αυτής ενέργειας ήταν αναμενόμενα.
Στην επόμενη επταετία, μετά τέσσερις σπασμωδικές αλλαγές ηγεσίας και επώδυνες απώλειες ασθενών, το πρόγραμμα ακόμη προσπαθεί να ορθοποδήσει. Ο συγγραφέας με παρρησία αποδίδει ευθύνες και επιπλέον εξηγεί γιατί είμαστε οι ουραγοί της Ευρώπης στη δωρεά οργάνων. Οχι από έλλειψη «ευαισθησίας» της κοινωνίας μας, όπως ισχυρίζονται οι εκάστοτε αρμόδιοι, αλλά γιατί ο μέσος Ελληνας δεν εμπιστεύεται ένα σύστημα που του ζητάει να δωρίσει τά όργανα του παιδιού του χωρίς και να τον πείθει για την αξιοπιστία του.
Μαρκος Γρηγοροπουλος, Επίτιμος δικηγόρος