Κύριε διευθυντά
Εχω ήδη στο παρελθόν εκφράσει τον θαυμασμό μου για τον περίτεχνο λόγο του κ. Παντελή Μπουκάλα, διακριτό ανάμεσα στα επίσης λίαν προσεγμένα κείμενα των λοιπών εκλεκτών συνεργατών σας. Αυτόν τον καιρό ανακαλύπτω ότι «η αγαπώ» του κ. Π.Μ. είναι το δημοτικό τραγούδι. «Η αγαπώ», για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ο τίτλος του ενός από τους δύο πολυσέλιδους τόμους του εμβριθούς και πολύμοχθου έργου του. Και τούτο γιατί, για να γράψει ο συγγραφέας-ποιητής ένα πόνημα σαν κι αυτό, εκτός από ικανότητα, χρειαζόταν αγάπη, πολλή αγάπη για το δημοτικό τραγούδι. Το ίδιο ισχύει και για τον αναγνώστη για να μην τον κουράσει η πολλή «επιστημοσύνη», χαρακτηριστικό επίσης του πολυσχιδούς και χαρισματικού αυτού έργου. Τη χρειαζόμασταν αυτή την αναβάπτιση, γιατί το δημοτικό τραγούδι έπαψε προ πολλού να συγκινεί και να αναπαράγεται, όχι μόνο γιατί εξέλιπαν οι συνθήκες που το δημιούργησαν, αλλά γιατί έβαλε και η χούντα το χεράκι της. Ανακάτεψε εμβατήρια και δημοτικά και ο λαός μαζί με τα εμβατήρια, που δεν έφταιγαν, άλλωστε, σε τίποτε, σιχάθηκε και τα δημοτικά. «Παραδοσιακά» τα λένε τώρα, απαξιώνοντας να τα πουν με το όνομά τους. Η νεαρή εγγονή, εθισμένη στα θορυβώδη αμερικανικά και στα βαριά ρεμπέτικα που ακούει νυχθημερόν, έκλεισε κατάμουτρα στη γιαγιά το ραδιόφωνο γιατί λέει, δεν μπορεί να ακούει «αυτά τα βλάχικα», εδώ στο χωριό, παρακαλώ, στην καρδιά της Ρούμελης! Καρδιά; Ποια καρδιά;
Ο κ. Π.Μ. με το έργο του αυτό τοποθετεί το δημοτικό τραγούδι στις σωστές του, τεράστιες διαστάσεις. Κάτι παρόμοιο θα αισθανόταν και ο Γκαίτε, όταν κατά τη διάρκεια διάλεξής του στο Βερολίνο με θέμα το ελληνικό δημοτικό τραγούδι, είπε σε μια «ποιητική» έξαρση του λόγου του, αν θα μπορούσα να γράψω στίχους σαν και αυτούς, θα έσχιζα όλο το ποιητικό μου έργο.
Τέλος, έκπληξη αποτελεί και αυτό που ακούσαμε κατά την παρουσίαση του έργου του, ότι ο κ. Π.Μ. σπούδασε όχι αυτό που θα περίμενε κανείς, αλλά… οδοντίατρος! Δυο φορές εύγε, κύριε Μπουκάλα.
Ιωαννης Αθ. Μακρης, Καστέλλια Παρνασσίδος