Κύριε διευθυντά
Στο βιβλίο μικρού σχήματος (φυλλάδιο) του Π. Ε. Φορμώζη με τίτλο «Ο Λορέντζος Μαβίλης. Πατριώτης και Ποιητής» (εκδ. Οίκ. Μιχ. Τριανταφύλλου, εν Θεσσαλονίκη 1938, σελ. 9-10), που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου, διάβασα, ανάμεσα σε άλλα, και τα εξής:
«Μας είναι γνωστή η τυπική φράσις του κήρυκος της Εκκλησίας του Δήμου: “Τις των υπέρ πεντήκοντα έτη γεγονότων αγορεύειν βούλεται;” Βεβαίως, ολίγον κατόπιν, τα μέσα του τέταρτου αιώνος, η ελληνική ζωή εχάρισε εις τον κόσμον τον νεανίαν, τον υπεροχώτερον νεανίαν της ψυχικής δράσεως, τον νεανίαν ήρωα, τον Μεγάλον Αλέξανδρον, ο οποίος εις την ανθρώπινην ψυχήν διευκόλυνε την δημόσιαν εμφάνισιν του νέου…».
Είναι σαφές ότι ο συγγραφέας μιλάει για τον 5ον π.Χ. αιώνα, τον χρυσόν αιώνα. Και λέγει (ισχυρίζεται) ότι στην Εκκλησία του Δήμου δικαίωμα να ομιλήσουν είχαν μόνον όσοι είχαν συμπληρώσει το 50ό έτος της ηλικίας τους.
Πρόκειται για μία άποψη που συναντώ για πρώτη φορά στη ζωή μου (έχω υπερβεί τα 80), η οποία όσον και εάν υποστηρίζεται το έτος 1938, δηλαδή κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, μου προξενεί μεγάλη έκπληξη, γιατί απ’ ό,τι έχω μάθει η τυπική φράση του Αθηναίου κήρυκος ήταν: «Τις αγορεύειν βούλεται;». Δίχως την προϋπόθεση (όρο) της συμπληρώσεως του 50ού έτους της ηλικίας.
Προσπαθώ να ανεύρω στοιχεία που να ανατρέπουν την παράδοξη κατά τα ως άνω εκδοχήν. Δεν το έχω όμως κατορθώσει. Ζητώ, κατόπιν τούτου, τη βοήθειαν παντός δυναμένου να μου την παράσχει.
Ιωαννης Γ. Κουρκουλος, Συντ. Δικηγόρος, πρώην δήμαρχος Κερκυραίων Κέρκυρα