Κύριε διευθυντά

Στην Ελλάδα, η εκμετάλλευση της σαχλαμάρας είναι το πιο επικερδές επάγγελμα. Το είδος παράγεται εν αφθονία και αναπαράγεται έως εμέτου. Οποιος παρακολουθεί «σατιρικές» εκπομπές στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση κατανοεί τι θέλω να πω. Κάποιοι, ευφυείς πλην κυνικοί και αδίστακτοι, κάνουν καριέρα –ο Θεός να την ονομάσει– αλιεύοντας συστηματικά και αναπαράγοντας έως κορεσμού την όποια χυδαιότητα εμφανίζεται στην trash tv ή λέγεται ως κακοφωνία στους άπειρους σταθμούς ερτζιανών που διαθέτει η πατρίς. Σε βαθμό ώστε και ο τελευταίος κάτοικός της να πληροφορηθεί εκών-άκων –η νοσηρή επανάληψη, ο απηνής βομβαρδισμός της βλακείας θα πλήξουν τον «άμαχο» πληθυσμό ούτως ή άλλως– τι είπε η πορνοντίβα του συρμού ή το τηλενούμερο που ζει τα δικά του δεκαπέντε λεπτά διασημότητας πρότου κατακρημνισθεί στο τίποτε απ’ όπου και προήλθε. Αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να λουστούμε και την πιο πρόσφατη ατάκα που εκστόμισε ο δείνα εκπρόσωπος του Κοινοβουλίου, ο οποίος, ελλείψει παιδείας, προμοτάρει ιταμά την αμάθειά του. Ακόμα και στα δελτία ειδήσεων ή στις ζώνες μεγάλης τηλεθέασης εμφιλοχωρούν αυτά τα «συμβάντα» δήθεν προς κριτική, αλλά στην ουσία για αποθέωση και βαθύτερη εμπέδωση. Οσο πιο γελοίο και κακόηθες είναι το στιγμιότυπο, τόσο θα μηρυκάζεται έως πνιγμονής.

Σε αυτό το σκηνικό δεν είναι να απορεί κανείς για την κακογουστιά, την αγραμματοσύνη και τη λατρεία του ασήμαντου που κυριαρχεί τόσο στις νεόπλουτες ελίτ ή στην πολιτική ηγεσία της χώρας όσο και στο λούμπεν προλεταριάτο. Το οποίο, πάντως, ψωμίζεται ισότιμα και δημοκρατικά από τα σκουπίδια που καταλανώνουν οι κύριοί του. Βλέπετε, το βασίλειο της σαχλαμάρας είναι, δυστυχώς, δημοκρατία.

Για παράδειγμα, τα πολιτικώς «ευαισθητοποιημένα» πλήθη αποθεώνουν τον Λαζόπουλο όταν «σατιρίζει» στη δημοφιλέστατη εκπομπή του, ομού μετά της δεσποινίδος Πάνιας, ένα κοινωνικό ερείπιο που έτυχε να πέσει τα νύχια τους. Το αρχικό ερέθισμα της πλάκας το είδαν ελάχιστοι. Την τελική θεατροποιημένη εκδοχή, εκατομμύρια. Τη διαπόμπευση θα πρέπει να επανέλαβαν την επαύριο τα «μεσημεριανάδικα», όπως είναι ο πάγιος τηλεκανόνας. Και γι’ αυτόν τον κανιβαλισμό prime time δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να διαμαρτυρηθεί. Αφήστε που κάποιοι μπορεί να το θεώρησαν και προοδευτικότητα. Ο Λαζόπουλος, ας μην ξεχνάμε, έγινε «μήλον της Εριδος» ώστε να εκπροσωπήσει τους «προοδευτικούς» στο Ευρωκοινοβούλιο. Τελικά μοιάζουμε όλοι μας όλο και περισσότερο στο θηρίο του Μάνου Χατζιδάκι. Ή, αλλιώς, το βαθύτερο χαρακτηριστικό του φασισμού είναι η υπνωτική απήχηση που έχει στις μεγάλες μάζες, αλλά και η ισοπεδωτική σκληρότητα που εφαρμόζει στις μειονότητες απέναντι. O tempora ω μόρτες!

Μανος Στεφανιδης – επ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Τμήμα Θεατρικών Σπουδών