Κύριε διευθυντά
Στην ειδησεογραφία των ημερών προβάλλεται η ακύρωση από το Ελεγκτικό Συνέδριο της περικοπής συντάξεων στα ειδικά μισθολόγια, η οποία έγινε και μάλιστα αναδρομικά, τον Αύγουστο του 2012.
Φαντάζομαι και ελπίζω ότι η απόφαση περιλαμβάνει και τους ερευνητές του ν. 1514/85 διότι υπάγονται, και αυτοί, στα ειδικά μισθολόγια.
Ο 1514/85 αποτέλεσε θεμελιώδη νόμο διότι καθόρισε, για πρώτη φορά στη χώρα μας, το βασικό πλαίσιο για την έρευνα, όρισε με σαφήνεια τις προδιαγραφές και τα προσόντα του επαγγέλματος (λειτουργήματος) του ερευνητή, ενώ οι εντάξεις στα κλιμάκια των ερευνητών έγιναν –κατά την πρώτη εφαρμογή του νόμου– από μηδενική βάση και από επιτροπές καθηγητών είτε ελληνικών ιδρυμάτων είτε καθηγητών ελληνικής καταγωγής ευρωπαϊκών και αμερικανικών ιδρυμάτων και/ή ερευνητικών κέντρων.
Σε συνδυασμό με ένα νέο, τότε, μισθολόγιο ο νόμος αυτός συνετέλεσε τα μέγιστα στην παλιννόστηση μεγάλου αριθμού αξιόλογων ερευνητών από το εξωτερικό, οι οποίοι συνέχισαν την καριέρα τους στην Ελλάδα στελεχώνοντας και αναβαθμίζοντας τις δραστηριότητες έρευνας και τεχνολογίας στη χώρα μας. (χαρακτηριστική είναι επ’ αυτού η περίπτωση των ιδρυμάτων της Κρήτης): νομίζω ότι αυτή η διάσταση του ν. 1514/85 πρέπει να ληφθεί υπόψη στην απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου ώστε να αποκατασταθούν οι εξοντωτικές περικοπές στη σύνταξη όσων επέλεξαν να κάνουν καριέρα στην πατρίδα τους. Σε σχέση με τους συνταξιούχους ερευνητές του ν. 1514/85 νομίζω ότι έχουν ήδη τελεσθεί ακραίες συνταξιοδοτικές περικοπές: η προαναφερθείσα παλιννόστηση πρέπει να διατηρηθεί και να ενισχυθεί, και αυτό θα γίνει με την ακύρωση των μέτρων που «τιμώρησαν» εμφατικά και εκδικητικά όσους αφήσαμε καριέρες στο εξωτερικό για να επιστρέψουμε στη χώρα μας…
Αλεξανδρος Φρανκονικολας
«Ανοχύρωτη» πόλη η Αθήνα και πάλι
Κύριε διευθυντά
Αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί, αποτέλεσε η εικόνα που αντικρίζω στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας. Δυστυχώς, καθημερινά γίνομαι μάρτυρας της υποβάθμισης των κοινόχρηστων χώρων που μας περιβάλλουν. Τείνουμε να συνηθίσουμε στην εικόνα ότι οι πεζόδρομοι, τα πεζοδρόμια και γενικότερα οι ελεύθεροι κοινόχρηστοι χώροι, π.χ. μικρoπάρκα και μικρoάλση, είναι κατειλημμένα από τραπεζοκαθίσματα, ζαρντινιέρες, σταθερά παραπετάσματα, μοτοσικλέτες και μηχανάκια χάριν της πρόσκαιρης εξυπηρέτησης μεμονωμένων ατόμων, καθώς και συγκεκριμένων καταστηματαρχών και παρόδιων επιχειρηματιών και κατ’ επέκταση της κατ’ επίφασιν γενικότερης οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας. Εν τοις πράγμασι, όλα τα ανωτέρω καταλείπουν ελάχιστο ελεύθερο κοινόχρηστο χώρο χωρίς δεύτερη σκέψη όσον αφορά τις συνέπειες στην ποιότητα ζωής των συμπολιτών μας, η οποία μεταξύ άλλων συνίσταται στην εξασφάλιση απολύτως αναγκαίου χώρου για την ελεύθερη διακίνηση και δράση τους στο πλαίσιο του ιστού της πόλης. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να λαμβάνεται όσον αφορά στην ελεύθερη και αξιοπρεπή μετακίνηση των ΑΜΕΑ καθώς και των γονιών με τα βρέφη και τα ανήλικα παιδιά τους, όπως επιβάλλεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος για την αναγκαιότητα της χρήσης του εξωτερικού χώρου και από καφετέριες και λοιπούς χώρους διασκέδασης, όπως ακριβώς θα στηρίζω αταλάντευτα τη χρήση αυτού του χώρου στη βάση μιας συναντίληψης μετά φειδούς ασκήσεως αλλά και σεβασμού των δικαιωμάτων των πολιτών αυτής της πόλης. Η γενικότερη αίσθηση που υπάρχει και θα έπρεπε να αποτελεί τον πυρήνα της δημόσιας συζήτησης είναι ότι η πόλη δεν ανήκει στον καθένα ατομικώς αλλά σε όλους μαζί. Για ακόμα μια φορά φαίνεται πως το σπουδαίο ζητούμενο του πολιτισμού είναι να διδάσκει στις αρχές, δημοτικές και άλλες που διαχειρίζονται και ελέγχουν την άσκηση των ελευθεριών στους παραπάνω χώρους, να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται με τρόπο κοινωνικό που να αποτυπώνει και να ευαγγελίζεται ποιότητα ζωής. Η Αθήνα μας, μέρα με τη μέρα μεταβάλλεται σε μια από τις πιο αφιλόξενες πόλεις της Ευρώπης.
Στόχος αυτής της επιστολής είναι να υπενθυμίσει πως η Αθήνα κρύβει και ένα άλλο πρόσωπο. Εχει ομορφιές, μυρωδιές και μυστικά προς εξερεύνηση. Φιλοξενεί γειτονιές με ζεστούς ανθρώπους και ανοιχτή καρδιά. Η λησμονημένη πλευρά της αποκαλύπτεται μόνο μέσα από περιπάτους απλούς, καθημερινούς, που δεν κοστίζουν τίποτα. Περιπάτους που μας ανταμείβουν με χαμόγελο και όμορφη διάθεση. Περιπάτους κατά μήκος «πολιτισμένων πεζοδρόμων και πεζοδρομίων» που σε κάνουν να χάνεσαι μες στο πλήθος και σου υπενθυμίζουν πως αξία έχει να μοιράζεσαι τη συντροφιά και την επικοινωνία με τους συνανθρώπους σου αλλά και την επαφή σου με τον περιβάλλοντα χώρο, ανακαλύπτοντας συνάμα άγνωστες γωνιές και ευχάριστες εκπλήξεις.
Ας σεβαστούμε το αυτονόητο και ας προστατεύσουμε ό,τι ανήκει σε όλους μας.
Ιωαννης Καρακωστας – Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Tο εξωτερικό δημόσιο χρέος
Κύριε διευθυντά
Σε όλα τα δελτία ειδήσεων της ΤV όσο και του ραδιοφώνου δεν ακούμε τίποτε άλλο παρά μόνο διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων και αναδιαπραγματεύσεις για την αντιμετώπιση του δυσβάσταχτου δημόσιου χρέους. Ποτέ όμως δεν μάθαμε ποιες διαπραγματεύσεις εγένοντο όταν πολιτικοί μας ηγέτες λάμβαναν δανεικά από τους τοκογλύφους.
Αλήθεια, θα βρεθεί επιτέλους κάποιος αρμόδιος εκ της πολιτικής κονίστρας με λίγο έστω φιλότιμο να πληροφορήσει τον δύσμοιρο ελληνικό λαό για τη δημιουργία και το ύψος του σημερινού δημοσίου χρέους; Ποιος πήρε δανεικά, πόσα πήρε, από ποιους τα πήρε, πότε τα πήρε, τι συμβάσεις υπέγραψε, τι λόγο είχε να πάρει δανεικά, αφού ούτε φυσικές καταστροφές υποστήκαμε ούτε από πόλεμο βγήκαμε και, τέλος πάντων, τι τα έκανε;
Τασος Nασοπουλος – Δικηγόρος παρ’ Α.Π. & ΣτΕ
Αναθεώρηση και Πρόεδρος
Κύριε διευθυντά
Ταλαιπωρείται τελευταία ο τόπος με την πιθανή πρόβλεψη πρόωρων εκλογών λόγω της επαπειλούμενης αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την υπάρχουσα Βουλή.
Ας παραδεχθούμε αρχικά ότι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας με το ισχύον Σύνταγμα έπαυσε να έχει ρυθμιστικό χαρακτήρα και είναι απλώς ένα θεσμικό όργανο στερημένο από εξουσίες.
Συνεπώς, ας αφαιρεθούν οι αποκλειστικότητες της πλειοψηφίας των δύο τρίτων ή των τριών πέμπτων για την εκλογή. Εν συνεχεία, εφόσον εξαντληθούν οι δύο πρώτες απόπειρες εκλογής, ας προχωρήσει η εκλογή με την απόλυτη πλειοψηφία. Τελικά, σε περίπτωση άκαρπης και αυτής της προσπάθειας, να εκλέγεται εκείνος εκ των εναπομεινάντων δύο υποψηφίων ο οποίος συγκεντρώνει τη σχετική πλειοψηφία.
Δεν επιτρέπεται να εξαναγκάζεται ο τόπος να προχωρεί σε βουλευτικές εκλογές με σοβαρή οικονομική επιβάρυνση του τόπου, γενική ανωμαλία σε κρίσιμες μάλιστα περιόδους και καθυστέρηση κυβερνητικών προγραμμάτων, για την εκλογή ενός σχεδόν διακοσμητικού θεσμού.
Υπάρχει και μία άλλη λύση: Σύγχρονη εκλογή βουλευτών και Προέδρου. Και μια τρίτη επιλογή. Η εκλογή του Προέδρου από τη Βουλή άμεσα μετά την εγκαθίδρυση της νέας Βουλής και πάλι χωρίς την αποκλειστικότητα των δύο τρίτων ή των τριών πέμπτων.
Θα μπορούσε ακόμη να νομοθετηθεί και η άμεση εκλογή από τον λαό. Αλλά αυτό είναι παράλογο, δεδομένης της περιορισμένης σημασίας του προεδρικού θεσμού.
Ισως είναι από τα βασικότερα άρθρα του Συντάγματος που πρέπει να αναθεωρηθούν.
Δημ. Γ. Σμυρλης – Συντ/χος λυκειάρχης
Η εξαίρεση που πιστοποιεί τον κανόνα
Κύριε διευθυντά
Κανόνας είναι και στα εξοπλιστικά προγράμματα οι μίζες και μάλιστα οι χοντρές μίζες. Μία αξιοσημείωτη εξαίρεση πρέπει αυτές τις ημέρες να θυμηθούμε. Στις 30 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 105 χρόνια από την ημέρα που επικυρώθηκε η οριστική σύμβαση της αγοράς του θωρηκτού Αβέρωφ (30.11.1909), που παρελήφθη έτοιμο στο Λιβόρνο της Ιταλίας τον Μάιο του 1911 και κατέπλευσε στο Φάληρο την 1η Σεπτεμβρίου 1911. Oταν κάποιος πλησίασε τον επικεφαλής αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού της διαπραγματευτικής ομάδας για να του δώσουν τη νόμιμη προμήθειά του, εκείνος ζήτησε και επέβαλε το ποσόν να αφαιρεθεί από το κόστος πληρωμής του πλοίου. Αυτού του αξιωματικού ούτε το όνομα δεν γνωρίζουμε. Ας ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα βρεθούν μιμητές του.
Βασιλειος Μπελλιος – Γυναικολόγος – Πεντέλη