Κύριε διευθυντά
Αποτελεί παραχάραξη της πραγματικότητος να προσπαθεί το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ να μετακυλίσει τις ευθύνες του για την οικονομική κρίση στην περίοδο της Ν.Δ. και τον Κώστα Καραμανλή. Μπορεί ίσως, κάποιος, ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική να υποστηρίξει ότι η διακυβέρνηση κατά την περίοδο εκείνη (2004-2009) υπήρξε καλή ή λιγότερο καλή, λαμβάνοντας όμως υπόψη τη διαχρονικά προβληματική κατάσταση της χώρας (συνεχείς πόλεμοι, εμφύλιοι, δικτατορίες, εκτίναξη χρέους και ελλειμμάτων από το 1981, κ.λπ.). Ωστόσο, ένας σοβαρός παρατηρητής επ’ ουδενί θα καταλόγιζε ευθύνες για τη συστημική κρίση του 2008, που έπληξε άλλωστε όλες τις χώρες του πλανήτη, σε μια κυβέρνηση πέντε ετών.
Το πόσο αρνητικά επηρέασε η κρίση αυτή ακόμα και τα πιο ισχυρά κράτη της υφηλίου φαίνεται και από την κάθετη πτώση που κατέγραψαν τα δημοσιονομικά τους μεγέθη. Συγκεκριμένα, η πορεία του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, στις μεν ΗΠΑ αυξήθηκε από 73,3% σε 86,3% το 2009 και στο 102,7% το 2012. Στη δε Ζώνη του Ευρώ από 70,3% το 2008 στο 80,1% το 2009 και 93% το 2012 (από το βιβλίο του καθηγητή Μιχάλη Ψαλιδόπουλου, «Το χρονικό της μεγάλης κρίσης. Η Τράπεζα της Ελλάδος 2008-2013»). Στην Ελλάδα το χρέος μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009 πλησίαζε το 120%. Σήμερα, υπολογίζεται στο 175% περίπου και καθ’ όλη την πενταετία των μνημονίων κυμαινόταν σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα.
Ανάλογη πορεία ακολούθησε και το δημοσιονομικό έλλειμμα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, αφού «στις προηγμένες οικονομίες, αυξήθηκε από 3,5% το 2008 σε 8,8% το 2009… στις ΗΠΑ, από 6,5% το 2008 σε 12,9% το 2009… και στη Ζώνη του Ευρώ από 2,1% το 2008 στο 6,4% το 2009…» (από το βιβλίο του καθηγητή Μιχάλη Ψαλιδόπουλου, όπ.π.) Oσον αφορά στη χώρα μας (σύμφωνα με τον τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, «Καθημερινή» 23 Μαρτίου 2014), το δημοσιονομικό μας έλλειμμα «στις 18 Σεπτεμβρίου 2009, δηλαδή δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, …ήταν στο 8% του ΑΕΠ». Eνα μήνα αργότερα ο Γ. Προβόπουλος συναντιέται με τους Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου και Λ. Κατσέλη και τους δηλώνει πως το έλλειμμα είχε ήδη ανέλθει στο 10%. Προειδοποιεί μάλιστα «ότι αν δεν αλλάξει ρότα η χώρα, το έλλειμμα θα ξεπεράσει το 12-13% του ΑΕΠ». Μεσολάβησαν εν τω μεταξύ οι δηλώσεις Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου και οι παροχές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ των πρώτων μηνών και έτσι το έλλειμμα εκτινάχθηκε στα ύψη και η ελληνική οικονομία άρχισε να επηρεάζεται αρνητικά.
Το «έγκλημα», λοιπόν, κατά της χώρας μας ξεκίνησε όταν ο ίδιος πρωθυπουργός, αλλά και ο υπουργός του επί των Οικονομικών έσπευσαν να προσδέσουν την Ελλάδα με τυμπανοκρουσίες και με «περίεργη» σπουδή στην τρόικα και στο ΔΝΤ. Η βιαστική και θορυβώδης στάση τους ενήργησε όπως η «στιγμή του Minsky», η οποία μπορεί να επέλθει με οποιαδήποτε αφορμή όταν τα επίπεδα του χρέους είναι αρκετά υψηλά. Γιατί είναι γνωστό πως το αξιόχρεο των κρατών δεν καθορίζεται από τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ, αλλά από τα επιτόκια που ζητούν οι επενδυτές, τα οποία (όπως και τα spreads μέχρι το 2009) ήταν σταθερά, ενώ εκτινάχθηκαν στα ύψη κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης των Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου με τις διακηρύξεις τους περί «Τιτανικού», «διεφθαρμένων Ελλήνων», «greek statistics» κ.λπ. που διαπόμπευσαν τη χώρα μας διεθνώς και υπονόμευσαν την οικονομία μας. Eτσι, ενεργοποιήθηκε η «στιγμή του Minsky» και η Ελλάδα βυθίστηκε στο «σπιράλ» της κρίσης «χρέους-αποπληθωρισμού».
Αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι τα όσα συκοφαντικά καταλογίζονται στη Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή.
Σωτηρης Χατζηγακης – Πρώην υπουργός
Φορολογική απλότητα
Κύριε διευθυντά
Διαβάζω στην «Καθημερινή» της 28/3 (όχι για πρώτη φορά) για τη φορολόγηση των ενοικίων ανεξάρτητα από το αν εισπράχθηκαν ή όχι. Σε πίνακα που συνοδεύει το σχετικό άρθρο βλέπω ότι αλλιώς φορολογείσαι αν είσαι μισθωτός ή συνταξιούχος, και αλλιώς αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας. Aλλοι συντελεστές ισχύουν για τα ενοίκια και άλλοι για τα άλλα εισοδήματα. Γιατί τέτοιες διαφοροποιήσεις;
Η απλή αριθμητική λογική λέει ότι εισόδημα είναι κάθε χρηματική πρόσοδος που έχω σε μια χρονική περίοδο, ανεξάρτητα από την πηγή προέλευσης. Αν π.χ. εισπράττω χρήματα από μισθό, ενοίκια και ελεύθερο επάγγελμα, το άθροισμα των τριών ποσών αποτελεί το ακαθάριστο εισόδημά μου. Από αυτό αφαιρούνται όλες οι ισχύουσες μειώσεις (αφορολόγητο ποσό, ασφαλιστικές και επαγγελματικές δαπάνες, ιατρικά έξοδα, αποδείξεις κτλ.) και ό,τι απομένει είναι το φορολογητέο εισόδημά μου. Δεν έχει σημασία αν είμαι μισθωτός ή συνταξιούχος ή ελεύθερος επαγγελματίας: η όποια ιδιότητά μου (μία ή περισσότερες) αντανακλάται στο ύψος των αποδοχών μου, και δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο φορολόγησης. Ο διαχωρισμός των πολιτών σε διαφορετικά φορολογούμενες κατηγορίες αποτελεί ένα είδος επίσημου «ρατσισμού», που απλώς ενισχύει την αίσθηση της αδικίας εκ μέρους του κράτους. Τόσο δύσκολο είναι να σκεφθούμε απλά και τίμια;
Αντωνης Παπαγιαννης – Iατρός – Θεσσαλονίκη
Για τα Πειραματικά
Κύριε διευθυντά
Σχετικά με το ζήτημα των εξετάσεων ή μη για την είσοδο των μαθητών στα Πειραματικά Σχολεία θα ήθελα –μέσα στον ορυμαγδό των απόψεων που ακούστηκαν– να σημειώσω εν συντομία τα εξής:
Το Πειραματικό Σχολείο εξ ορισμού λειτουργεί για να διεξάγονται σε αυτό έρευνες σχετικά με το πώς μπορεί να βελτιώνεται η εκπαίδευση των μαθητών. Εξυπακούεται ότι σε αυτό δοκιμάζονται μέθοδοι διδασκαλίας και διδακτικής συμπεριφοράς που θα ανεβάσουν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο την επίδραση της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Από την άποψη αυτή λοιπόν το μαθητικό δυναμικό τους δεν επιτρέπεται να είναι διαφορετικό από το μέσο επίπεδο του μαθητικού δυναμικού των σχολείων της χώρας. Γιατί δεν μπορείς τις διδακτικές μεθόδους που εφαρμόζεις στους αρίστους των σχολείων μας να τις θεωρείς κατάλληλες για το σύνολο των μαθητών των σχολείων μας. Συνεπώς οι μαθητές του Πειραματικού Σχολείου δεν μπορεί να διαφέρουν από τον μέσο όρο των υπόλοιπων σχολείων της χώρας. Αλλιώτικα, τα παιδαγωγικά συμπεράσματα που θα εξάγονται δεν μπορούν να είναι αξιόπιστα.
Με αυτό αποκλειστικά το παιδαγωγικό κριτήριο και μακριά από κάθε πολιτική ή ταξική προσέγγιση, οι εξετάσεις στα όντως Πειραματικά Σχολεία, τα σχολεία δηλαδή τα οποία ιδρύθηκαν για τη διεξαγωγή ερευνών, δε συμβάλλουν στην αξιόπιστη συναγωγή παιδαγωγικών μεθόδων διδασκαλίας.
Φυσικά, το θέμα προσεγγίζεται διαφορετικά όταν θεωρούμε τα Πειραματικά ως Σχολεία αριστούχων. Αυτό όμως είναι, σαφώς, μια άλλη ιστορία.
Δημητρης Τομπαϊδης – Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
Οι «Long Bow»
Κύριε διευθυντά
Με δεδομένο ότι η ελέγχουσα αρχή των ελληνικών οικονομικών δεν αποτελείται πλεον από τρεις εκπροσώπους, εξ ου και ο όρος «τρόικα» (ρωσική λέξη που αναφέρεται σε έλκηθρο ή άμαξα, συρόμενο από τρεις ίππους) αλλά από τέσσερις εκπροσώπους θεσμών, προτείνω να μετονομασθεί σε τέτρωρον, το, ελληνικότατη λέξη που σημαίνει τέθριππον, δηλαδή «(άρμα) ζυγωμένο με τέσσερα (άλογα) μαζί». Ας περιμένουμε, λοιπόν, τους τέτρωρες με παραπάνω βοτάνη (σανό), μήπως και αυτοί μας αυξήσουν το ποσόν της προκαταβολής αντί να σηκώνουμε το δάκτυλο «a la Βαρουφάκης», χειρονομία που ανέδειξαν οι Αγγλοι «Long Bow» τοξότες προς τους Γάλλους στη μάχη του Αζινκούρ (1415), μετά τη διάδοση ότι οι Γάλλοι θα έκοβαν το μεσαίο δάκτυλό τους σε περίπτωση σύλληψής τους. Οι τοξότες βέβαια οδήγησαν τους Αγγλους στη νίκη, αλλά ήταν και οι πρώτοι που σφαγιάστηκαν από το γαλλικό ιππικό.
Παντελης Ν. Μασουριδης – Αρχιτέκτων