Κύριε διευθυντά
Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015. Τέταρτη ημέρα τραπεζικής αργίας και περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων στην Ελλάδα. Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών γιορτάζει τα 30 χρόνια λειτουργίας του μεταπτυχιακού προγράμματός του (MBA) και η αίθουσα του Ζαππείου γεμίζει από νέους και νέες με φιλοδοξία, όνειρα δημιουργίας και καταξίωσης, αλλά και επιτυχημένους επιχειρηματίες, κερδοσκοπικών και μη κερδοσκοπικών οργανισμών, έτοιμους να εμπλακούν σε μια γόνιμη συζήτηση ιδεών. Θυμάμαι ακόμη τη μεγάλη διοργάνωση του Πανοράματος Επιχειρηματικότητας και Σταδιοδρομίας του καθηγητή Λαδόπουλου που έλαβε χώρα στο Μέγαρο Μουσικής στις 20-22 Μαρτίου. Εντονα θυμάμαι το ενδιαφέρον, τη μεγάλη προσέλευση των νέων και μεταπτυχιακών φοιτητών, αλλά και ταυτόχρονα την αγωνία τους για την επιλογή εργασίας και το επαγγελματικό μέλλον γενικότερα. Πριν από λίγες ημέρες επίσης ολοκληρώθηκε η εγγραφή των μικρών μαθητών και μαθητριών στην Α΄ τάξη των δημοτικών σχολείων. Και μπορεί να πει κάποιος ότι αυτό είναι το νέο μέλλον προσωποποιημένο που μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα!
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην πραγματικότητα! Πρώτη εβδομάδα τραπεζικής αργίας και περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων στην Ελλάδα. Οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστές μέχρι και τις 6 Ιουλίου. Αναρωτιέμαι πώς νιώθει αυτό το μέλλον, όταν καλείται να δει το σκοτεινό και αβέβαιο παρόν; Το μέλλον τελικά θα καταφέρει να πραγματωθεί και να γίνει το νέο μας παρόν;
Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας στην Ενωμένη Ευρώπη και στην Ευρωζώνη; Υπάρχει έλλειμμα τόλμης και θάρρους από ορισμένες εθνικές κυβερνήσεις να… συγκριθούν με τα υπόλοιπα ανεπτυγμένα κράτη-μέλη; Και ίσως κάποια να επιθυμούν την έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., ακριβώς για να μην έχουν την εποπτεία, τους συγκριτικούς πίνακες με αριθμούς και την πίεση για μεταρρυθμίσεις.
Κύριε Πρωθυπουργέ, οι συγκριτικοί πίνακες της Ε.Ε., οι μέσοι όροι και γενικότερα οι διαφορετικές επιδόσεις των χωρών-μελών έχουν σημασία. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις συγκρίσεις! Μπορεί η σύγκριση με άλλα μέλη να είναι δυσάρεστη για εμάς, ιδιαίτερα όταν δεν τα καταφέρνουμε ως χώρα, αλλά πρέπει να ξέρουμε τη θέση μας μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Αυτό απαιτεί να κοιτάξουμε τον νωχελικό εαυτό μας, τις άσχημες συνήθειες και τα πάθη μας και κυρίως να είμαστε αυστηροί και αποφασιστικοί με τις αλλαγές στη ζωή μας. Γιατί σίγουρα χρειάζονται αλλαγές. Αυτό υπαγορεύει ο συλλογικός καθρέφτης. Κι αυτό δεν μας αρέσει. Δεν το θέλουμε. Ο κόσμος θέλει την ενωμένη Ευρώπη τόσο για τη μακρά περίοδο ειρήνης που ζούμε όσο και για τους οικονομικούς πόρους που μεταφράστηκαν σε αναβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου μέσω της εκπαίδευσης, βελτίωσης έργων και υποδομών και της συμμετοχής μας σε διεθνείς οργανισμούς. Ξεχάσαμε, όμως, τους συγκριτικούς πίνακες… Λησμονήσαμε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας. Τώρα φταίνε οι ξένοι… και μάλιστα εκείνοι που τα πάνε καλύτερα από εμάς στους συγκριτικούς πίνακες.
Οι πολιτικές μας επιλογές ήταν συνήθως αποτέλεσμα πολιτικής «μυθοπλασίας». Ιστορίες που άρεσαν στο ευρύ κοινό. Ιστορίες που δεν βασίζονται στο είδωλο του εαυτού μας στον συλλογικό καθρέφτη της Ευρώπης. Δεν θελήσαμε να το δούμε εγκαίρως παρά βλέπαμε μόνο με τ’ αυτιά μας τις ευπώλητες ιστορίες πολιτικής μυθοπλασίας. Ιστορίες πολιτικών που τους έφερναν ψηλά στα ράφια των καταναλωτών! Κύριε Πρωθυπουργέ, φοβάμαι ότι κάνετε το ίδιο λάθος. Δεν περνάτε χρόνο μπροστά στον συλλογικό καθρέφτη. Και η πολιτική σας όραση πάσχει από «μυωπία» και αρνείστε να φορέσετε τα διορθωτικά γυαλιά της Ευρώπης. Να δείτε καθαρά μακριά το συλλογικό μέλλον και όχι μόνο κοντά. Να δείτε εμάς σε σχέση με τους άλλους. Αντί γι’ αυτό, φταίνε οι ξένοι… Προσωπικά, θα ήθελα να βλέπετε καλύτερα μακριά και όχι κοντά. Να ολοκληρώσετε τη συμφωνία χωρίς δημοψήφισμα και μετά να ξεκινήσετε να βλέπετε την Ελλάδα περισσότερο στον συλλογικό καθρέφτη. Δυστυχώς, τώρα το είδωλό μας δεν είναι καλό και ίσως γίνει πολύ χειρότερο αν μείνουμε μόνοι μας ή διχαστούμε. Θα έχετε μεγάλη ευθύνη…Η πρόκληση για εσάς αλλά και ευχή μου είναι να μας κρατήσετε μέσα στους συγκριτικούς πίνακες της Ενωμένης Ευρώπης και να μας δούμε στις υψηλότερες θέσεις! Μακριά από την πολιτική «μυθοπλασία» του παρελθόντος. Προσπαθήστε και μη φοβάστε… οι πρώτες θέσεις ή οι καλές επιδόσεις, όταν πρόκειται για ομαδική μόνο οργάνωση, αξίζουν την προσπάθεια. Ρωτήστε τους ολυμπιονίκες!!
Κων/νος Δημας – Δάσκαλος
Μια εμπειρία από το εξωτερικό
Κύριε διευθυντά
Ζω και εργάζομαι στην Αγγλία αρκετά χρόνια. Σήμερα ήμουν στο μεγαλύτερο συνέδριο αμοιβαίων κεφαλαίων στην Ευρώπη (Fund Forum). Πολλοί από τους συνέδρους εργάζονται για εταιρείες που δάνειζαν/ζουν στη χώρα μας. Eκαναν εκτάκτως μια παρουσίαση για την Ελλάδα από έναν Aμερικανό δημοσιογράφο πολύ καλά ενημερωμένο που προφανώς έχει καλές διασυνδέσεις εκεί. Αυτός ξεκίνησε με μια φράση του επονομαζόμενου «Deep Throat» από το σκάνδαλο Watergate:
«These aren’t very bright guys and things got out of hand». Διακόσιοι σύνεδροι από διάφορες χώρες τριγύρω μου ξέσπασαν σε γέλια. Προφανώς ένιωσα μεγάλη ντροπή. Αλλά ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Το χειρότερο είναι γιατί γέλασαν. Γέλασαν γιατί όλοι αυτό σκέφτονται, εκείνος απλά το είπε. Το ξέρω κι από τις πολλές συζητήσεις μου μαζί τους. Αυτοί είναι άνθρωποι που πληρώνονται για να παρακολουθούν τις εξελίξεις και να έχουν άποψη για τα πράγματα. Ολα αυτά, λοιπόν, που κάνει η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες τους φαίνονται εντελώς παράλογα, ακατανόητα, αυτοκαταστροφικά και τελικά για γέλια. Αυτά όμως πολλοί στην Ελλάδα τα βαφτίζουν αξιοπρέπεια.
Μάλλον για να καταλάβουμε καλύτερα ποιοι είμαστε πρέπει να δούμε πώς μας βλέπουν οι άλλοι.
Aγγελος Γουσιος
Το δημοψήφισμα
Κύριε διευθυντά
Για να είναι έγκυρο ένα δημοψήφισμα απαιτούνται δύο προϋποθέσεις.
Πρώτον, να το οργανώσει και να το διεκπεραιώσει με αντικειμενικά κριτήρια, μία αδέκαστη αρχή και δεύτερο, το κάθε ψηφοδέλτιο να έχει τυπωμένες μόνο δύο λέξεις: Ναι – Οχι. Να υπάρχει χώρος για τον σταυρό προτίμησης, όχι διαγραφής.
Τα ψηφοδέλτια θα είναι άκυρα αν κάτω από τις δύο λέξεις (Ναι – Οχι) υπάρχουν οδηγίες, επεξηγήσεις, υποσημειώσεις κ.τ.λ. Ολα αυτά υποτίθεται ότι αναπτύχθηκαν στην προεκλογική επιχειρηματολογία κάθε πλευράς, με πλήρη ελευθερία.
Ο νεαρός πρωθυπουργός μας δεν μπόρεσε ν’ αποφασίσει, δεν τόλμησε να έρθει αντιμέτωπος με τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Και ως λύση, κατέφυγε στο δημοψήφισμα. Αλλά αυτή η λύση ήταν καλή μόνο για τον εαυτό του. Απεκδύθηκε κάθε προσωπική ευθύνη και την επέρριψε στον λαό. Το ίδιο είχε κάνει και ο Πόντιος Πιλάτος. Το αίμα επί τας κεφαλάς ημών.
Γιωργος Ζαμπικος