Kύριε διευθυντά
Προ των εκλογών προβάλλεται πλήθος δημοσκοπήσεων εκτίμησης των πολιτικών προτιμήσεων του εκλογικού σώματος οι οποίες και το επηρεάζουν μερικώς. Αναπόφευκτα, λοιπόν, υποκρύπτουν και σημαντικά συμφέροντα, όπως και κίνητρα και εστίες διαφθοράς. Συνεπώς, επιβάλλεται να είναι αξιόπιστες, διαφορετικά επιχειρείται χειραγώγηση του λαϊκού φρονήματος, απαγορευτική στις δημοκρατίες. Επομένως, τα ΜΜΕ και κυρίως η Πολιτεία έχουν υποχρέωση, τουλάχιστον ηθική, να ελέγχουν και να επισημαίνουν την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων, διαφορετικά συμμετέχουν στην παραπλάνηση. Η πρώτη και βασική προϋπόθεση της αξιοπιστίας μιας δημοσκόπησης, χωρίς την οποία δεν επιτρέπεται καμία στατιστική ανάλυση, απαιτεί το δείγμα να είναι αντιπροσωπευτικό του πληθυσμού στον οποίο αναφέρεται, τουλάχιστον ως προς το υπό εξέταση χαρακτηριστικό (εδώ οι «πολιτικές προτιμήσεις»). Οι δημοσκοπήσεις που παρουσιάζονται, γίνονται κατά κανόνα σε δείγματα 1.000 – 1.200 ατόμων σταθμισμένων μόνο κατά ηλικία και φύλο. Η γεωγραφική κατανομή της σύνθεσης των δειγμάτων δεν σταθμίζεται, συνεπώς αποτελεί σοβαρή πηγή λάθους των δημοσκοπήσεων διότι στα διάφορα εκλογικά διαμερίσματα υπάρχουν οι μεγαλύτερες αποκλίσεις πολιτικής γνώμης, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, π.χ. διαφορετικά ψηφίζει η Β΄ από την Α΄ Περιφέρεια Πειραιώς κ.ο.κ. Αλλοιώνοντας την κατανομή των εκλογικών διαμερισμάτων στο δείγμα, αλλοιώνεται το αποτέλεσμα. Για μια κατά κάποιον τρόπο αποδεκτή στάθμιση γεωγραφικής κατανομής θα απαιτούνταν περισσότερα από 50 γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας, σταθμισμένα πληθυσμιακά και ως προς τον συνολικό εκλογικό πληθυσμό της επικράτειας, πράγμα που απαιτεί κατά πολύ μεγαλύτερα αντιπροσωπευτικά δείγματα. Τέλος και για να μη μακρηγορώ, θεωρώ τις πολύ μικρές αποκλίσεις των διαφόρων δημοσκοπήσεων μεταξύ τους όχι πολιτικά ενδιαφέρον θέμα, αλλά επιπρόσθετο αδύνατο σημείο τους, που δημιουργεί υποψίες επέμβασης ανθρώπινης χειρός. Τούτο, διότι εάν δύο ερευνητικές ομάδες της ίδιας της δημοσκοπικής εταιρείας έκαναν παράλληλα την ίδια ακριβώς έρευνα σε δύο ανάλογα αλλά διαφορετικά δείγματα, τα αποτελέσματα πιθανώς θα είχαν μεγαλύτερες αποκλίσεις. Ακόμη και αν η έρευνα γινόταν αλλεπάλληλα από τις δύο ερευνητικές ομάδες και στο ίδιο δείγμα οι αποκλίσεις δεν θα ήταν και μικρές, αλλά έχουμε εντούτοις στατιστικές μεθόδους να ελέγξουμε την τυχαία απόκλισή τους. Οι μικρές αποκλίσεις δεν είναι πάντα στοιχείο ακριβείας, αλλά και ενδεχόμενης αλλοίωσης, ωστόσο, υπάρχουν επίσης μέθοδοι ελέγχου του τυχαίου λάθους. Στο σημείο αυτό, από ακαδημαϊκούς χώρους θα απαιτούσα μεγαλύτερη προσοχή. Συμπέρασμα: Οι δημοσκοπήσεις που προβάλλονται φοβούμαι πως έχουν στην πλειονότητά τους πολλές ατέλειες, που μπορεί να παραπλανούν, και χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή και υπευθυνότητα στην προβολή τους.
Μανολης Μπεχρακης – Καθηγητής
Oι αρχαιότητες
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 8 Σεπτεμβρίου της «Καθημερινής» στο άρθρο με τον τίτλο «Ο ένας διέσωζε αρχαιότητες, ο άλλος τις λεηλατούσε», υπάρχουν αρκετές ανακρίβειες, ως προς τον Κυριακό Πιττάκη. Ο Πιττάκης δεν υπήρξε «πρωτοπόρος» ως προς την περισυλλογή και ασφάλιση των αρχαιοτήτων. Η τιμή αυτή ανήκει πρώτα στον Βιάρο Καποδίστρια και κατόπιν, και περισσότερο, στον Ανδρέα Μουστοξύδη για όλη την ελληνική επικράτεια μέχρι την 27η Σεπτεμβρίου 1831. Ο Πιττάκης ανέλαβε καθήκοντα, ως προς την Αθήνα μόνο, την 1 Σεπτεμβρίου 1832, ημέρα που αρχίζει η δημόσια υπηρεσία του.
Τις βάσεις του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου έθεσε η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία επί γραμματέως της Στεφάνου Αθ. Κουμανούδη με τα δύο μουσεία που ίδρυσε στην Αθήνα, του Βαρβακείου και του Πολυτεχνείου. Oταν ολοκληρώθηκε η οικοδόμηση του Εθνικού Μουσείου στην οδό Πατησίων, η Αρχαιολογική Εταιρεία παρέδωσε κατά το διάστημα 1887-1894 όλα τα αρχαία που κατείχε στο κράτος και αυτά απάρτισαν, και απαρτίζουν, το κύριο μέρος του περιεχομένου του. Το αυτό ισχύει και για το Νομισματικό και το Επιγραφικό Μουσείο.
Ο Πιττάκης, έφορος Αρχαιοτήτων του κράτους, είναι γνωστός για τις «συλλογές» που συγκροτούσε, στις οποίες συσσώρευε τα ευρήματά του. Ως προς τους «καταλόγους» του, αυτοί για πολλούς λόγους αυτοαναιρούνται.
Η προσφορά εκ μέρους του Πιττάκη μολυβιού στους πολιορκημένους στην Ακρόπολη Τούρκους είναι ιστορία που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1862 από τον πρωτοδίκη Δεληγιάννη στον επικήδειο του γιου του Πιττάκη Πλάτωνος, ιστορία που την επανέλαβαν ο Φίλιππος Ιωάννου και ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής στους επικηδείους του Πιττάκη την επόμενη χρονιά 1863. Αναβίωσή της έγινε το 1939.
Ο Πιττάκης προσέφερε πολλά στην περισυλλογή αρχαίων και το έργο του αναγνωρίζεται, αλλά στα σωστά του μέτρα. Θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα αλλά τον εμπόδιζαν ο χαρακτήρας του, η έλλειψη επιστημονικών γνώσεων και, κυρίως, η παντελής έλλειψη μεθόδου. Το έργο του το έχω εκθέσει ήδη από το 2009 σε έκταση, πιστεύω αμερόληπτα. Ως προς τις σχέσεις του με τον Φωβέλ, σχέσεις μαθητού με δάσκαλο, είναι κάτι που δεν προσθέτει και κυρίως δεν κολακεύει τον Πιττάκη.
Βασιλειος Χ. Πετρακος – Γενικός γραμματεύς της Αρχαιολογικής Εταιρείας και της Ακαδημίας Αθηνών
Η νέα κυβέρνηση
Κύριε διευθυντά
Ο Ισοκράτης έλεγε: «Οταν αναλάβεις εξουσία, μη χρησιμοποιήσεις για συνεργάτες σου πρόσωπα ύποπτα, γιατί για τα δικά τους λάθη εσένα θα βαρύνουν οι ευθύνες!».
Αυτά τα λόγια του Ισοκράτη πρέπει να έχει υπ’ όψιν του ο πρωθυπουργός κατά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Τα όσα έχουν συμβεί κατά το τελευταίο εξάμηνο της διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Τσίπρα πρέπει να αποτελέσουν οδηγό για το ποια πρόσωπα θα χρησιμοποιηθούν στον σχηματισμό της κυβέρνησης. Οι πολίτες, παρά τα λάθη που διέπραξαν κάποιοι αποτυχημένοι συνεργάτες του κ. Τσίπρα, στον ίδιο έδωσαν μία ακόμα ευκαιρία, να κυβερνήσει, δεδομένου ότι έκριναν πως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ήταν η καλύτερη λύση! Oμως, ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να επαναλάβει τα ίδια λάθη, επιλέγοντας πρόσωπα όπως εκείνα της Αριστερής Πλατφόρμας, τα οποία δημιούργησαν πολλά προβλήματα τόσο στον ίδιο όσο και στη χώρα!!! Τούτη την ώρα, τα πολλά προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε επιβάλλουν η άσκηση της εξουσίας να ανατεθεί σε πρόσωπα ικανά και υπεύθυνα, τα οποία πρέπει να επιλεγούν με αξιοκρατικά και όχι κομματικά κριτήρια! Κανένας δεν πιστεύει ότι υπάρχουν περιθώρια για άλλα λάθη. Ολα τα κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης οφείλουν να πάρουν το μήνυμα της κάλπης(!) και να εργασθούν για το καλό της χώρας, μακριά από στείρες αντιπαραθέσεις, οι οποίες δεν αποδίδουν, όπως απεδείχθη, ανάλογα κομματικά οφέλη!!!
Ηλιας Μαλεβιτης – Δικηγόρος, πρ. Βουλευτής
Οι εκλογές του Σταυρού
Kύριε διευθυντά
Μπορεί οι ψηφοφόροι να μη χρειάστηκε να σημειώσουν με σταυρό τα ψηφοδέλτιά τους, εντούτοις, η έννοια του Σταυρού επανέρχεται δυναμικά στην καθημερινότητά τους, από το πρωί κιόλας της επόμενης ημέρας. Μιας «επόμενης ημέρας» για τον τόπο, που αφήνει πίσω το παλιό και δέχεται το «καινούργιο», το οποίο βίωσε έντονα τις προηγούμενες 238 ημέρες και το οποίο δοκίμασε τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας.
«Σαν να μην πέρασε μια μέρα», και η δυαρχία της συγκυβέρνησης αναλαμβάνει εκ νέου τα ηνία ενός κουρασμένου πλέον και αποδεκατισμένου λαού, ο οποίος ολίγον κατ’ ολίγον διολίσθησε σε αδυναμία, ίσως και αδιαφορία, αντίστασης στον εγχώριο πολιτικό τζόγο. Οι εναγκαλισμοί της «πρώτης φοράς Αριστεράς» με την παρ’ ολίγον ανενεργή Δεξιά συνιστώσα της με το σπασμένο αριστερό χέρι, μπροστά στα μάτια ενός ολόκληρου λαού, αποτυπώνουν αναφανδόν την ικανοποίηση για την ανακατάληψη ανώτατων θώκων. Ο σταυρός που απουσίαζε από το 12ωρο της εκλογικής διαδικασίας δεν θα απουσιάσει επ’ ουδενί από τη ζωή της επόμενης 4ετίας(!). Θα είναι ο Σταυρός του κοινωνικού και οικονομικού Γολγοθά, τον οποίον όχι απλώς θα κληθούν, αλλά θα αναγκαστούν να σηκώσουν άπαντες, δίχως το δικαίωμα διαμαρτυρίας πλέον. Oταν συναινείς σε κάτι, αποδέχεσαι πλήρως τις συνέπειες και το μερίδιο ευθύνης σου. Συνεπώς, αναλογιζόμενοι το εκλογικό αποτέλεσμα, ας ελπίσουμε ή τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να ελπίσουμε σε έναν πιο ελαφρύ Σταυρό ή σε έναν λιγότερο ανηφορικό Γολγοθά.
Κωνσταντινος Kωστας