Kύριε διευθυντά
Παρατηρούμε τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια ότι το πολιτικό μας σύστημα, ασχέτως των εκάστοτε περιτυλιγμάτων κομματικής ορολογίας με τα οποία βαπτίζει τις «διαφορετικές» πολιτικές, υπηρετεί και διαχειρίζεται με ελάχιστα διαφοροποιημένες αποχρώσεις το ίδιο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο της αστικής δυτικής δημοκρατίας και ελεύθερης οικονομίας (που επεκτείνεται και στην Ασία).
Κι αυτό, ανεξάρτητα από το πώς αυτοβαπτίζονται τα εκάστοτε κόμματα εξουσίας (φιλελεύθερα, συντηρητικά, κεντροδεξιά, σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά, αριστερά ή συνασπισμοί αυτών…).
Με λιγότερη ή περισσότερη κοινωνική ευαισθησία, με λιγότερη ή περισσότερη οικονομική ελευθερία, με λιγότερο ή περισσότερο κρατικό παρεμβατισμό, η βασική συνταγή είναι η ίδια, όσα λεκτικά περιτυλίγματα κι αν εναλλάσσονται για επικοινωνιακούς λόγους.
Eχουμε κατά καιρούς ακούσει τόσες «διαφορετικές» ορολογίες, που η κοινή γνώμη έχει ζαλιστεί:
Αποκρατικοποίηση, ιδιωτικοποίηση, πώληση, στρατηγικός επενδυτής, μετοχοποίηση, ξεπούλημα, κ.λπ., όλα αυτά σημαίνουν ότι το κράτος βάζει συνεταίρο το ιδιωτικό κεφάλαιο, εν μέρει ή εν όλω, κρατώντας ή δίνοντας τη διοίκηση σε ιδιώτες. Ανασχηματισμός, αναδόμηση, διαρθρωτικός ή μερικός ανασχηματισμός, κυβερνητική ανασυγκρότηση, υπουργική αναδιάρθρωση κ.λπ., όλα αυτά σημαίνουν ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός αλλάζει κάποιους υπουργούς ή κυβερνητικά στελέχη για να πετύχει καλύτερη απόδοση της κυβερνητικής μηχανής.
Τρόικα, θεσμοί, τεχνικά κλιμάκια, κουαρτέτο, μνημόνιο, δανειακή σύμβαση, πρόγραμμα, δανειστές, εταίροι κ.λπ., όλα αυτά σημαίνουν ότι η χώρα μας δανείζεται συνεχώς και για να παίρνει τις δόσεις της, υφίσταται έλεγχο από τις οντότητες που μας δανείζουν για το αν τηρούνται τα εκάστοτε συμφωνηθέντα ή αν πληρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις και μεταρρυθμίσεις.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στα οποία διάφορες ενέργειες της πολιτικής εξουσίας ονοματίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με σαφή επικοινωνιακό στόχο τον επηρεασμό της κοινής γνώμης.
Σε κάθε κυβερνητική μεταβολή (ή ακόμα και σε εσωτερικό κυβερνητικό ανασχηματισμό) επιχειρούνται αναδιαρθρώσεις, όχι ουσίας, αλλά τυπικά διαρθρωτικές, που έχουν ως αποτέλεσμα τη σύγχυση τόσο των δημοσίων λειτουργών, όσο και των πολιτών.
Αλλαγές ονομάτων υπουργείων κάθε λίγα χρόνια, συγχωνεύσεις υπουργείων, μετακινήσεις υπηρεσιών και αρμοδιοτήτων, με το αιτιολογικό της «επανίδρυσης του κράτους» ή της πιο «ευέλικτης κρατικής μηχανής», δημιουργούν απίστευτες καθυστερήσεις στο εκάστοτε κυβερνητικό έργο, εμφανίζουν αδυναμία γρήγορης προσαρμογής των κρατικών λειτουργών και υπηρεσιών, αυξάνουν τη γραφειοκρατία και την ασάφεια των αρμοδιοτήτων, ιδίως δε έχουν δυσμενή επίπτωση στην εξυπηρέτηση και τη διευκόλυνση των πολιτών. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης και των δανειακών προβλημάτων της χώρας μας, θα πρέπει οι αναδιαρθρώσεις του κρατικού μηχανισμού και οι οργανωτικές τομές που θα γίνουν (ασχέτως αν πραγματοποιηθούν αυτοβούλως ή υποδειχθούν από τους διεθνείς οργανισμούς (ΟΟΣΑ κ.λπ.) να έχουν μόνιμο και διαρκή χαρακτήρα, ώστε να αποδώσουν σε εύλογο βάθος χρόνου.
Είναι άκρως αναγκαίο και επιτακτικό να συναινέσουν στην κατεύθυνση των διαρθρωτικών αλλαγών όλες οι πολιτικές δυνάμεις ή έστω τα κόμματα εξουσίας, ώστε να υπάρξει μια σταθερότητα του πολιτικού συστήματος που θα εγγυηθεί τις επενδύσεις και την ανάπτυξη, αλλά και την κοινωνική συνοχή, ανεπηρέαστα από τα κάθε είδους συμφέροντα οικονομικών κύκλων ή προνομιούχων συντεχνιών, κυρίως όμως μακριά από ιδεοληψίες και εμμονές… Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν συναινετικά και γρήγορα ακόμα και βαθιές αλλαγές στο Σύνταγμα της χώρας, στο οποίο να ενσωματωθούν όλες οι νέες διαρθρωτικές μεταβολές (εκλογικός νόμος, ασφαλιστικό, δημόσια διοίκηση, εκπαίδευση κ.λπ.) ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον το «ράβε-ξήλωνε» και οι διαρκείς υπαναχωρήσεις και ψευτοαλλαγές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Ας είναι αυτή η νέα μεταπολίτευση. Ας σταματήσουν οι πολιτικοί σχηματισμοί να παράγουν τεχνητές διαφοροποιήσεις για μικροκομματικούς λόγους, ακόμα κι εκεί όπου κατά βάθος συμφωνούν. Ας σταματήσουν την αλληλοεπίρριψη ευθυνών, αφού όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Και οι ακραίοι κομματικοί σχηματισμοί ας πάψουν τη στείρα άρνηση σε όλα, μια και δεν έχουν εναλλακτική βιώσιμη πρόταση. Ας σταματήσουν, επιτέλους, οι φλύαρες αλλαγές και οι πειραματισμοί. Οι καιροί ου μενετοί! Η ιστορία θα μας κρίνει όλους αμείλικτα…
Μιχαλης Π. Σακκας – Μηχ/γος – Ηλεκ/γος ΕΜΠ – Μαρούσι
Νέο εκλογικό σύστημα
Kύριε διευθυντά
Διάβασα με εξαιρετικό ενδιαφέρον την επιφυλλίδα του κ. Χρήστου Γιανναρά στην «Καθημερινή» της 1ης Νοεμβρίου 2015 με θέμα «Η μονοεδρική περιφέρεια».
Συμφωνώ με τις θέσεις και την ανάλυση των επιχειρημάτων του. Θα ήθελα, όμως, να προσθέσω και άλλα συμπληρωματικά. Επίσης, μια διαφορετική προσέγγιση για τα χαρακτηριστικά της δεύτερης κάλπης του προτεινομένου εκλογικού συστήματος. Oπως είχα εισηγηθεί –και αναγράφονται στα πρακτικά της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής της οποίας ήμουν μέλος (2007-2009)– υπάρχει και μία ακόμη μεγάλη αναγκαιότητα αλλαγής του εκλογικού νόμου στην κατεύθυνση των μονοεδρικών περιφερειών πέραν των επιχειρημάτων που εκθέτει στην επιφυλλίδα του ο κ. Χρ. Γιανναράς. Η αναγκαιότητα της αναβάθμισης της ποιότητας των μελών του ελληνικού Κοινοβουλίου. Το σύστημα των μονοεδρικών περιφερειών υποχρεώνει το κάθε κόμμα να επιλέξει τους καλύτερους υποψηφίους που διαθέτει. Ο υποψήφιος είναι ένας και μοναδικός για κάθε κόμμα και η αντιπαράθεση, πέραν της ιδεολογίας, που τα τελευταία χρόνια υφίσταται τη βάσανο του ρεαλισμού, είναι ουσιαστικά αναμέτρηση προσωπικοτήτων.
Και εκεί κανένα κόμμα δεν θα θελήσει να υστερήσει. Το μικρό σχετικά εκλεκτορικό σώμα κάθε μονοεδρικής (50.000 – 60.000 ψηφοφόροι) επιτρέπει τη δυνατότητα προσωπικής επαφής και γνωριμίας μεταξύ ψηφοφόρου και υποψηφίου χωρίς να παρεμβάλλονται παραμορφωτικοί φακοί που διαφοροποιούν το είδωλο. Eτσι μεγιστοποιείται και η ευθύνη της επιλογής.
Oσον αφορά στη δεύτερη κάλπη, η δική μου εισήγηση στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας προέβλεπε όχι λίστα σε εθνικό επίπεδο προεπιλεγμένη από το κάθε κόμμα, αλλά σταυρό σε επίπεδο περιφέρειας σε ενιαίο ψηφοδέλτιο όλων των κομμάτων τη δεύτερη Κυριακή.
Θα συμμετέχουν τα κόμματα που στη δεδομένη περιφέρεια την πρώτη Κυριακή συγκέντρωσαν το όριο π.χ. του 3%. Κάθε κόμμα, ανάλογα με το ποσοστό που πήρε στη δεδομένη περιφέρεια την πρώτη Κυριακή και του αριθμού των εδρών που αντιστοιχούν σε αυτήν, θα προτείνει διπλάσιο αριθμό υποψηφίων οι οποίοι θα απαρτίσουν το ενιαίο ψηφοδέλτιο περιφέρειας.
Σε αυτό θα αναγράφονται το όνομα και το κόμμα του κάθε υποψηφίου και η επιλογή θα γίνεται με σταυρούς προτίμησης περισσότερους του ενός, ώστε να διευκολύνεται η επιλογή προσώπων διακομματικά. Eτσι, τα κόμματα θα αναγκασθούν πάλι να επιλέξουν προσωπικότητες ως υποψηφίους, μια και ο πολίτης θα μπορεί να επιλέγει ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης πρόσωπα από το ίδιο ψηφοδέλτιο. Το πόσο αναλογικό θα είναι το σύστημα θα το προσδιορίζει ο αριθμός των μονοεδρικών περιφερειών σε συνάρτηση με τον συνολικό αριθμό των εδρών του Κοινοβουλίου που θα ορισθεί. Η εφαρμογή αυτού του συστήματος θα καταδείξει και την ανάγκη της δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων, η οποία θα πρέπει να κατοχυρωθεί θεσμικά. Oπως είπε ο κ. Γιανναράς, αξίζει να γίνει στόχος κινήματος, κοινή απαίτηση πολιτών, πολιτών που διεκδικούν ποιότητα στη δημοκρατία.
Γιωργος Tρυφωνιδης – Τέως Βουλευτής
Η Τουρκία
Κύριε διευθυντά
Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν εκβιάζει την Ε.Ε. να σταματήσει τους Σύρους πρόσφυγες. Ζητά όμως να ταξιδεύουν χωρίς βίζα 75 εκατ. Tούρκοι πολίτες. Ο Ερντογάν δήλωσε επίσης ότι θέλει την ένταξη στην Ε.Ε. Μια Τουρκία στην Ε.Ε. θα στείλει εκατομμύρια των Τούρκων πολιτών στη Θράκη, στα ελληνικά νησιά και στην Κύπρο για να αλλάξει τα δημογραφικά στοιχεία καθιστώντας έτσι τους Eλληνες μια μικρή μειοψηφία. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν θα πρέπει να υποστηρίζουν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., αν θέλουμε να λεγόμαστε Eλληνες απέναντι στις μελλοντικές γενιές. Γιατί η Ε.Ε. δεν ασκεί πίεση στις πλούσιες σε πετρέλαιο χώρες του Κόλπου να λάβoυv τoυς πρόσφυγες από τη Συρία;
Η Τουρκία θα έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό ψήφων στο Κοινοβούλιο της Ε.Ε. Μήπως εμπιστευόμαστε τους Τούρκους για την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε.; Ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ ντ’ Εστέν είπε κάποτε ότι αν δεχθούμε την Τουρκία στην Ε.Ε. θα είναι το τέλος της Ε.Ε. όπως την ξέρουμε.
Γιωργος Σαλαμουρας – Αυστραλία