Kύριε διευθυντά
Ο φωτοδότης και ασυμβίβαστος καθηγητής Κων. Δεσποτόπουλος υπήρξε άνθρωπος του πνεύματος και των διανοημάτων σε μια χώρα όπου κυριαρχούν, ενίοτε και κυβερνούν, άνθρωποι των σπηλαίων και των βοθρολυμάτων. Τα όνομά του στα λεξικά του μέλλοντος θα πρέπει να αναφέρεται ως συνώνυμο τριών λέξεων: του Hθους, της Νηφαλιότητας, και της Παιδείας.
Από εκεί και πέρα, όμως, ο υιός του «Κοινωνιολόγου» Κων. Τριανταφυλλόπουλου, καθηγητής Ιω. Τριανταφυλλόπουλος, χωρίς να είναι βέβαια αντιστασιακός, ούτε οπαδός του δικτατορικού καθεστώτος υπήρξε ούτε διετέλεσε, όπως υποστήριξε ο επιστολογράφος σας κ. Κωστής Σπαντιδάκης, υπουργός Παιδείας του χουντικού καθεστώτος.
Πιστεύοντας, αντίθετα, πως μόνον στις ειδικές εκείνες έκτακτες συνθήκες θα μπορούσε να καταλυθεί η βασιλεία –το οποίο με μακροϊστορικούς όρους θεωρούσε μείζον– δέχτηκε να αναλάβει, για απειροελάχιστες ημέρες, το καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργείο Δικαιοσύνης, ώστε να εισηγηθεί να δοθεί στον λαό η δυνατότητα να αποφανθεί, στο «δημοψήφισμα» του 1968, και για τη μορφή του πολιτεύματος. Με την απόρριψη της σχετικής πρότασής του από τους τότε κρατούντες, παραιτήθηκε αμέσως. Διαρκούσης της δικτατορίας ασκούσε από έδρας κριτική στο χουντικό σύνταγμα.
Συμπερασματικά: Ο Δεσποτόπουλος διέθετε και εξέπεμπε αρκετό φως για να μη χρειάζεται το παράδειγμά του να ρίχνει σκιά σε οποιονδήποτε…
Θανασης Διαμαντοπουλος – Καθηγητής
Βαρουφάκης, ένας δήθεν Δον Kιχώτης
Kύριε διευθυντά
Οπρώην υπουργός αντί να σιωπά επιδίδεται σε ακατάσχετη φλυαρία, προσπαθώντας να μας διαφωτίσει για τα επιτεύγματα της επί επτάμηνο περίπου αποτυχημένης δραστηριότητός του. Κατάφερε να αντιμετωπίσει με αλαζονεία τους «κακούς ξένους», σφάλμα που διαπράττουμε συχνά οι Ελληνες, δημιουργώντας μια αρνητική ατμόσφαιρα, αντί να ακολουθήσει ένα διάλογο ίσο προς ίσο.
Σε κάθε διαπραγμάτευση υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα για τα οποία ένας Ελλην υπουργός πρέπει να δώσει μάχη, αλλά συχνά η φόρμα εξακολουθεί να έχει μεγάλη σημασία, όμως τα «αριστερά» βιώματα υπερίσχυσαν και στοίχισαν δισεκατομμύρια στην οικονομία μας και απώλεια χρήσιμου χρόνου, με αποτέλεσμα να δεχθούμε πιο δυσμενείς όρους για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κατά καιρούς ανέλυσε και πρότεινε πεπερασμένες οικονομικές λύσεις που επιστημονικά είναι ανεφάρμοστες και θα ήταν ενδιαφέρον να δεχθεί μια δημόσια συζήτηση σε επιστημονικό και όχι κομματικό επίπεδο χωρίς να απασχολεί τα κανάλια των τηλεοράσεων μόνο.
Μας θυμίζει τη φράση του Keynes (GENERAL THEORY 1936) ότι είναι και αυτός «σκλάβος κάποιου ξεπερασμένου οικονομολόγου».
Γ. Μελισσινος