Kύριε διευθυντά
Το Τείχος του Βερολίνου, το «Τείχος της ντροπής» για τους Γερμανούς της Δύσης, αποτέλεσε για είκοσι οκτώ έτη την κορυφαία έκφραση απομονωτισμού και ταυτόχρονα σύμβολο μιας διχοτομημένης Ευρώπης. Το σιδηρούν παραπέτασμα αποτελούσε υλικό και πνευματικό φραγμό στους ανθρώπους του ανατολικού Βερολίνου προς τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο. Αντίστοιχες μνήμες αναδύονται τους τελευταίους μήνες με την έξαρση της προσφυγικής κρίσης, με κράτη που παραδοσιακά βίωσαν τη θηριωδία του παγερού τείχους να κωφεύουν έναντι του κοινωνικού και ανθρωπιστικού αυτού ζητήματος, και να υψώνουν τα σύγχρονα «συρματοπλέγματα της ντροπής».
Χώρες που έχουν ζήσει πίσω από ένα φράχτη, η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Σλοβακία, και ενώ έχουν εμπεδώσει διά ζώσης από την Ιστορία πως η απομόνωση όχι μόνο δεν βοηθά στην επίλυση τέτοιων προβλημάτων, πολλώ δε μάλλον εξαθλιώνει και τους λαούς που την υφίστανται, την ίδια αυτή στιγμή υψώνουν συρματοπλέγματα στα σύνορά τους για να παρεμποδίσουν την έλευση των προσφύγων. Προβαίνουν αναφανδόν σε πρακτικές τεχνητής φυλάκισης και εγκλωβισμού ελεύθερων ατόμων, σε εδάφη μάλιστα φιλελεύθερα και δημοκρατικά. Οι βασικές αρχές της ελεύθερης και δημοκρατικής Ευρώπης καταργούνται συλλήβδην,οι έννοιες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης διαγράφονται και το πάθημα τελικά δεν γίνεται μάθημα.
Εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς επειδή έχουν ζήσει το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, σήμερα όντας ανάλγητοι, έχουν την πεπλανημένη αντίληψη ότι οι πρόσφυγες θα αποτραπούν και θα απωθηθούν απλώς και μόνο με την ανόρθωση ενός συρματοπλέγματος. Η προσφυγική κρίση δεν αποτελεί απλά ένα οριοθετημένο ζήτημα στα πλαίσια δύο ή τριών χωρών, αλλά συλλογική ευθύνη της πολιτισμένης και πολλαπλά πληγωμένης Ενωμένης Ευρώπης. Παρά τις μισαλλόδοξες προσπάθειες αυτών των χωρών για περαιτέρω εξαθλίωση και υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής, και οι οποίες μάλιστα προτάσσουν το προσφυγικό ως εγχώρια δαμόκλειο σπάθη και απειλή αποσταθεροποίησης του εσωτερικού τους, η λογική στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς κόλπους προς το παρόν, τουλάχιστον, πρυτανεύει. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και διδάσκει τους μετέπειτα αναγνώστες της. Oταν μάλιστα τα τεκταινόμενα είναι πρόσφατα, μόλις προ 26 ετών με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η επανάληψη των ίδιων λαθών δεν θα έπρεπε μόνο να στηλιτεύεται και να λοιδορείται, αλλά και να ποινικοποιείται. Και ηθικοί αυτουργοί τέτοιων πρακτικών δεν είναι μόνο οι ασκούντες την εξουσία και οι πολιτικοί εφαρμοστές, αλλά το σύνολο των ατόμων αυτών των χωρών, τα οποία με την κοινωνική τους αδράνεια επιτρέπουν φαινόμενα απομονωτισμού και ενός σύγχρονου σιδηρούν παραπετάσματος. Το ελάχιστο που οφείλουν να πράξουν είναι μια πιο λεπτομερής ανάγνωση της πρόσφατης ιστορίας τους και, κυρίως, η υπενθύμιση στο λεξιλόγιό τους των εννοιών της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.
Κωνσταντινος Κωστας
Το εύρος δράσης των Ενόπλων Δυνάμεων
Kύριε διευθυντά
Η θεωρία ότι ο ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων δεν εμπλέκεται σε μη ένοπλες καταστάσεις είναι περιοριστική, διότι δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τη διεύρυνση στην εποχή μας του όρου «έκτακτη κατάσταση» σε άλλες ενδιάμεσες καταστάσεις, όπως το μεταναστευτικό και η ασφάλεια. Δύο ζητήματα ευρωπαϊκά και παγκόσμια, που δυναμιτίζουν τις κοινωνίες μας και θέτουν υπό αμφισβήτηση αρχές και κανόνες που αποτελούν τη βάση, τον λόγο ύπαρξης των δυτικών χωρών.
Εξάλλου, η διαφοροποίηση μεταξύ της «ειρήνης» και των «εκτάκτων καταστάσεων» έχει διευρυνθεί τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός ότι τα κράτη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ εμπλέκουν το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ διά της παρουσίας στο Αιγαίο πολεμικών σκαφών για το μεταναστευτικό καταρρίπτει τη θεωρία αυτή. Oταν κλείνουν σύνορα, αναστατώνονται οι κοινωνίες, άνθρωποι χωρίς ελπίδα καταφεύγουν αλλού για μια καλύτερη ζωή, υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια τάξη, την υγεία, τις διεθνείς σχέσεις και την εικόνα της χώρας, οι Ενοπλες Δυνάμεις μας θα ασχολούνται μόνο με την εδαφική απειλή;
Η έννοια της «ακεραιότητας» είναι μόνο εδαφική; Ή έχει και άλλες παραμέτρους και προεκτάσεις που αφορούν την εθνική οικονομία, την πολιτιστική κληρονομιά, την ανάπτυξη, το ευ ζην των πολιτών. Στις περιπτώσεις αυτές δεν υφίσταται εδαφική απειλή. Υφίσταται απειλή για την κοινωνία, το κράτος, το έθνος; Η κοινωνική διάσταση της αποστολής των ένστολων μας είναι σημαντική και τους τιμά. Και στο μεταναστευτικό απαραίτητη, χρήσιμη και αποτελεσματική.
Αριστειδης Σ. Καλογεροπουλος-Στρατης