Κύριε διευθυντά
Διόρισε ο υπουργός Φίλης μια απόλυτα κομματικά καθοδηγούμενη και αμφιλεγόμενη επιτροπή για την παιδεία με έντονη ιδεοληπτική προσκόλληση σε αποτυχημένες εξωπραγματικές αντιλήψεις. Εσκεμμένα απέφυγε την υπερκομματική σύνθεση της επιτροπής με καταξιωμένους επιστήμονες και εκπαιδευτικούς. Οι απόψεις που υποστήριξαν και αυτοί και ο υπουργός αφήνουν έντονες αμφιβολίες για σοβαρές αδυναμίες επιστημονικού υπόβαθρου, άγνοια σύγχρονων επιστημονικών απόψεων ή έστω και στοιχειώδους εκπαιδευτικής εμπειρίας. Είναι αφελές να σχολιάσει κανείς τα περί πριγκίπων ή βασιλιάδων, που καταντούν γελοίες απόψεις, που μόνο θυμηδία προκαλούν, γιατί υπάρχουν πολύ σοβαρότερα. Ενοχλούνται από την εντατικοποίηση, ως έμπειροι καταληψίες πιθανόν, με ελάχιστη σχέση με την παιδεία. Αλλά να μειώνουν τις ώρες διδασκαλίας, να περιορίζουν την αξιολόγηση και βαθμολογία, να υποβαθμίζουν τα αρχαία ελληνικά, που διδάσκονται ακόμη και στην Κίνα, και στην Ευρώπη και κάποιοι τα εισάγουν και στο Δημοτικό Σχολείο, να καταργούν παρελάσεις, τη διδασκαλία των Θρησκευτικών και άλλα, καταντά τραγικό για το μέλλον της παιδείας. Η παιδεία είναι μακροπρόθεσμη επένδυση και η λανθασμένη διαχείρισή της θα φανεί δυστυχώς στην επόμενη γενιά, που θα μείνει όχι τόσο αγράμματη, όσο δραματικά αμόρφωτη. Γιατί ειδικά η μοναδικά πλουσιότατη αρχαία ελληνική γλώσσα, εκτός από βάση της επιστήμης, ευρωπαϊκών γλωσσών και της δικής μας νεοελληνικής, αποτελεί και το υπόβαθρο της λογικής, λόγω της συγκροτημένης δομής της, τουλάχιστον. Αδυνατώ να πιστέψω ότι ο κ. Τσίπρας και αυτοί οι «αρμόδιοι» δεν αντιλαμβάνονται την τεράστια ευθύνη που επωμίζονται. Και όλα αυτά εν ονόματι των αγκυλωμένων ιδεοληψιών, και απωθημένων, αποτυχημένων απόψεων. Προφανώς δεν γνωρίζουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι απόλυτα αντίθετη σε αυτές τις πρακτικές, και θα αντιδράσουν μόλις ανακάμψουν από την καταστρεπτική οικονομική πολιτική τους, μετά τη φυγή τους.
Δημ. Γ. Σμυρλης – Συντ/χος Λυκειάρχης
Ανέγνως… αλλ’ ουκ έγνως
Κύριε διευθυντά
Είγε ετελεύτησε η ελληνική γλώσσα; Απορηματική η πρόταση. Oταν κάποιος αποφαίνεται, στηριγμένος στη νοητική του ικανότητα και σε ομόλογες προς το περί ου αποφαίνεται προσλήψεις, εάν το τελικό του συμπέρασμα είναι (άκουσον!) η απόρριψη του ίδιου του γλωσσικού οργάνου με το οποίο εξεφράσθη για να φθάση στο συμπέρασμά του, δηλαδή αυτοαναιρούμενος, τι σοβαρότητα ενέχει για να προσελκύση την προσοχή κάποιου! Διότι έχει την αντίφαση, αντινομία που εκθέτει καθοριστικά το υποκείμενο αυτό. Δηλαδή, πώς εννοεί κάποιος την πράξη του αυτή, και πώς δεν αποτελεί πάρθιον βέλος (κατά Πλάτωνα), κατά του εαυτού του, όταν, χρησιμοποιώντας εν προκειμένω την ελληνική γλώσσα, αποφασίζη ότι το όργανο αυτό πρέπει να εξοβελιστή από τα σχολεία! Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Μακράν ημών η απόδοση του φαινομένου αυτού σε ψυχικά αίτια. Το πρώτο, λοιπόν, είναι ενδεχόμενο να αναφέρεται σε ελλιπή κατανόηση της γλωσσικής συνέχειας. Πώς να ερμηνευθή το γεγονός αυτό διαφορετικά; Χρησιμοποιώντας ίδιες λέξεις, γραμματική και συντακτικό, δηλαδή τα θεμέλια τα γλωσσικά, εισηγείται αυτοστιγμεί γλωσσική εκθεμελίωση. Μου είναι αδιανόητο να φανταστώ ένα τέτοιο συμπέρασμα της ομάδας εκείνων που επιδίδονται σε αυτή τη χειρωνακτική εργασία και δεν αντιλαμβάνονται τη διαχρονική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας. Αν όμως θελήσουν να ξαναμιλήσουν (δικαίωμά τους απεριόριστο), θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν άλλη γλώσσα. Διότι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αυτό αποτελεί παραλογισμό, δηλαδή συλλογισμό «ημαρτημένον», ο οποίος γίνεται «ακούσια» από αθέτηση των συλλογιστικών κανόνων και τύπων. Διατρέχει λοιπόν κανείς αυτόν τον κίνδυνο, τη στιγμή που ομιλεί, τουλάχιστον να πιστεύει και ότι δεν ομιλεί ή ότι υπάρχει και δεν υπάρχει συγχρόνως. Θα μας καταχέριζε ο Αριστοτέλης με «την αρχήν βεβαιοτάτην πασών», την αρχή της αντιφάσεως. Μόνο αν πείσουν ότι οι λέξεις τις οποίες χρησιμοποιούν για να εκφράζονται, δεν προέρχονται από την ίδια βρυσομάνα και δεν υπήρξαν συνεκτικός δεσμός σε στερεοελλαδίτικο και νησιωτικό πληθυσμό και δεν έμεινε αναμμένη η δάδα της εθνικής συνειδήσεως στη διαδρομή των αιώνων. Ποιος είναι λοιπόν ο επιδιωκόμενος σκοπός; Να μην κουράζονται οι μαθητές να μάθουν πού στηρίζονται, τα θεμέλιά τους; Πρέπει να πούμε την κατ’ είδος και καθ’ ύλην αλήθεια. Και επειδή αναλύσαμε το πρώτο, στο δεύτερο υπάρχει μία ερώτηση. Μήπως υπάρχει άλλη σκοπιμότητα και είναι αυτή συγκεκαλυμμένη, που δεν μας αποκαλύπτεται; Και επειδή το εναρκτήριο λάκτισμα το έκανε ο Καβάφης με το «είγε ετελεύτα», ο ίδιος ο ποιητής στο ποίημά του «Ουκ έγνως» γράφει:
«Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως· ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως».
Εις επίρρωσιν τούτων και άλλα δύο ισχυρά παραδείγματα:
Οδυσσέας Ελύτης: «Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…».
Διονύσιος Σολωμός: «Δεν έχω άλλο στο νου μου πάρεξ Ελευθερία και Γλώσσα».
Καλό θα ήταν να γνωρίζει κάποιος τι είπαν σημαντικές προσωπικότητες της αλλοδαπής, θερμοί υποστηρικτές των Αρχαίων Ελληνικών, πολιτικοί, φιλόσοφοι, ποιητές, συγγραφείς, αρχαιολόγοι, ακαδημαϊκοί, όπως: Ζακ Λανγκ, Max Von Laye, Martin Heidegger, Γιόχαν Γκαίτε, Gilbert Murray, Mάικλ Βέντρις, Juan Jose Puhana Arra, D’ Eichtal και πλήθος άλλων.
Σταυρος X. Σταυρου – Φιλόλογος – λογοτέχνης, αναπλ. μέλος του Δ.Σ. του Φ.Σ. «Παρνασσός»
Διαδοχικές γενοκτονίες
Κύριε διευθυντά
Το αδίκημα της γενοκτονίας, δεν είναι νέον. Είναι κατάλοιπον της βαρβαρότητας, αποβλέποντας στην εξόντωση του αντιπάλου. Η ολοκληρωτική εξαφάνιση της Καρχηδόνος και των κατοίκων αυτής, η σφαγή της Νυκτός του Αγίου Βαρθολομαίου, η Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 και η συστηματική εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων υπό του Χίτλερ είναι μερικά αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα γενοκτονίας. Η 19η Μαΐου αποτελεί Ημέραν Μνήμης για τον Ποντιακό Ελληνισμό, που εσφαγιάσθη και εξεδιώχθη από τις πατρογονικές του εστίες. Οι διαδοχικές Γενοκτονίες του Ποντιακού Ελληνισμού έγιναν μεταξύ του 1908 και του 1915 και μεταξύ 1915 – 1918 και 1921 – 1922. Κατά τη διάρκεια αυτών, εξοντώθηκαν επάνω από 350.000 Πόντιοι από τους νεοτούρκους και κεμαλικούς. Ειδικότερα, οι συστηματικές σφαγές των Ελλήνων του Πόντου από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους άρχισαν ουσιαστικώς από το 1908 και ετερματίσθηκαν το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οπότε οι επιζήσαντες Πόντιοι αφίχθησαν στην Ελλάδα και, εγκατασταθέντες επί το πλείστον στη Μακεδονία και στη Θράκη, αποτέλεσαν δυναμικό παράγοντα του εθνικού κορμού, διακρινόμενοι για τη φιλοπατρία, την εργατικότητα και την πιστή προσήλωσή τους στα εθνικά ιδεώδη. Υπεύθυνοι για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο Ινονού και ο Τοπάλ Οσμάν.
Η Βουλή των Ελλήνων, με ομόφωνη απόφασή της, εψήφισε τον Ν. 2193 της 8/11/1994 (ΦΕΚ Α΄ 32), με τον οποίο η 19η Μαΐου καθιερώθη ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, και απεφάσισε την έκδοση ενός επετειακού τόμου, ο οποίος εξεδόθη το 2004 από το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία και αριθμεί 600 και πλέον σελίδες. Η νομοθετική καθιέρωση από το ελληνικό Κοινοβούλιο της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων και η προώθηση της διεθνούς αναγνωρίσεώς της αποτελούν για όλους εμάς χρέος τιμής. Μνήμονες, λοιπόν, του υπέρτατου αυτού εθνικού μας χρέους, ας μη παραδώσουμε στη λήθη του χρόνου τον αφανισμό του ποντιακού και του μικρασιατικού ελληνισμού, αλλά να διατηρήσουμε άσβεστη τη φλόγα των ελληνοχριστιανικών μας παραδόσεων που μας κληροδότησαν οι ένδοξοι πρόγονοί μας, την οποία και να μεταλαμπαδεύσουμε περαιτέρω στις επόμενες γενεές.
Κωνσταντινος Β. Χιωλος – Διδάκτωρ Νομικής – Επίτ. δικηγόρος
«Πορεία μάλλον προδιαγεγραμμένη»
Κύριε διευθυντά
Διάβασα τον Φαληρέα να γράφει έχοντας πάρει… βαριά αντιβίωση. Και επειδή δεν πήγε στη συγκέντρωση του «Παραιτηθείτε», θα ήθελα να του δώσω λίγο το κλίμα, τη μυρωδιά της συγκέντρωσης. Πέραν του ότι, όπως από πολλούς γράφτηκε, το μείγμα των παρευρισκομένων ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό των συγκεντρώσεων «Μένουμε Ευρώπη», τελείως διαφορετική ήταν και η ψυχολογία αυτών. Προηγείτο η πίεση, η στενοχώρια. Oχι μόνον η προερχόμενη από τα οικονομικά, αλλά κυρίως από το ότι η γενικότερη πορεία είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη… Επίσης, δεν αισθάνθηκα ότι οι άνθρωποι που συνάντησα εκεί ζητάνε την «παραίτηση» της κυβέρνησης για την Ελλάδα, αλλά περισσότερο την παραίτησή της για να περισώσει μόνη της ό,τι μπορεί γύρω από τον εαυτό της. Oσον αφορά το «Παραιτηθείτε», δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε ακυβερνησία, όχι πάντως περισσότερο από την απλή αναλογική. Το υπάρχον Σύνταγμα δίνει λύσεις, ίσως όχι όσες το «Eνα Καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα», αλλά δίνει. Κι όσο ισχύει, ας μην το απαξιώνουμε. Τέλος, ο Φαληρέας μιλάει και για παράπλευρες απώλειες. Θυμήθηκα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες» (2014): «Θέλουμε την σωτηρία μας και αγαπάμε την καταστροφή μας. Ψηφίζουμε κόμματα που μας έπεισαν με ψέματα και πιστέψαμε πως θα βρούμε δουλειά με την ψήφο μας… Θυμώνουμε, αγανακτούμε, βρίζουμε. Αλλά δεν κάνουμε και τίποτα. Ξαναγυρίζουμε στα ίδια. Eχουμε συνηθίσει έτσι. Την καταστροφή μας την ξέρουμε…».
Κωνσταντινος Λιβανιος – Αθήνα