Κύριε διευθυντά
Στη ΔΕΗ υπάρχουν ανεξόφλητοι λογαριασμοί 2,5 δισ., γεγονός που συνεπάγεται περιορισμένη ρευστότητα της Επιχείρησης, καθυστέρηση πληρωμής των προμηθευτών της και δυσλειτουργία της Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας. Αναγκάζεται να δανείζεται σε μια εποχή που το χρήμα είναι σπάνιο και πανάκριβο. Oμως η έλλειψη ρευστότητας είναι το μικρότερο πρόβλημα, το μείζον είναι ότι το πρόβλημα αυτό, σε συνδυασμό με τις παρούσες συνθήκες, δημιουργεί κίνδυνο συρρίκνωσης και απαξίωσης της Επιχείρησης.
Το μεγάλο πλεονέκτημα της ΔΕΗ έναντι των ανταγωνιστών της υπήρξε για σειρά ετών ότι μόνο αυτή διέθετε φτηνή ενέργεια, δηλαδή λιγνιτική και υδροηλεκτρική. Οι ιδιώτες έχουν επενδύσει στο Φυσικό Αέριο (ΦΑ) που δεν απαιτεί μεγάλες δαπάνες και η απόσβεση γίνεται σε λίγα χρόνια. Οι τιμές πετρελαίου, επομένως και του ΦΑ, έχουν μειωθεί δραστικά, με αποτέλεσμα η παραγωγή από ΦΑ να είναι ανταγωνιστική με την παραγωγή από λιγνίτη, και το συγκριτικό πλεονέκτημα της ΔΕΗ να έχει μειωθεί. Παράλληλα, με τις υποχρεώσεις του τρίτου μνημονίου πρέπει μέχρι το 2020 η ΔΕΗ να μη μετέχει πάνω από 50% στην προμήθεια, στην παραγωγή και στις εισαγωγές. Επιπλέον, η ΔΕΗ υποχρεούται να πουλάει στους ανταγωνιστές της φτηνή ενέργεια, ώστε να μπορούν να την ανταγωνιστούν (πρόγραμμα ΝΟΜΕ). Συγχρόνως ο ΑΔΜΗΕ, που είναι 100% θυγατρική εταιρεία της ΔΕΗ, πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από τη ΔΕΗ και είτε να ιδιωτικοποιηθεί είτε να παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο. Οι υποχρεώσεις αυτές υποτίθεται ότι αποφασίστηκαν για ν’ ανοίξει η αγορά και να ωφεληθεί ο καταναλωτής. Πρόκειται για απλή δικαιολογία που δεν τη σχολιάζω στο σημείωμα αυτό.
Ο ΑΔΜΗΕ έχει πάγια περίπου 1,5 δισ., που σήμερα μετράνε ως πάγια της ΔΕΗ και παίζουν σημαντικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις της με πιστωτικούς οργανισμούς. Η κυβέρνηση επέλεξε να παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο και να φύγει από τη ΔΕΗ. Επειδή το κράτος δεν έχει χρήματα, επιλέχτηκε μία πολύπλοκη διαδικασία και είναι βέβαιον ότι θα εισρεύσουν ελάχιστα στα ταμεία τη ΔΕΗ. Hδη με τη μείωση της τιμής του ΦΑ οι ιδιώτες προμηθευτές έχουν αποσπάσει αξιόλογο μερίδιο των καταναλωτών και προβλέπεται το μερίδιο αυτό ν’ αυξηθεί. Oλα αυτά θα δημιουργήσουν ασφυκτική κατάσταση. Μεγάλο κόστος, λίγους πελάτες, αυξημένο ποσοστό κακοπληρωτών, αυξημένα γενικά έξοδα, αφού οι ανάγκες δανεισμού θα αυξάνονται και το υπάρχον προσωπικό θα εξυπηρετεί πολύ λιγότερους πελάτες. Η χαριστική βολή θα έλθει το 2020, αν δεν έχουν εξασφαλιστεί τα ποσοστά του μνημονίου. Οπως και να έχει η κατάσταση, η ΔΕΗ, αν συνεχίσει τη σημερινή τακτική, σιγά σιγά θα συρρικνώνεται. Θα δυσκολεύεται να κάνει νέες επενδύσεις και θα οδεύει τον δρόμο της Ολυμπιακής.
Αλβερτος Μαϊσης – Δρ μηχ/γος – ηλεκ/γος μηχανικός, πρώην δ/ντής στη ΔΕΗ
«Μη χτυπάτε την Ευρώπη»
Κύριε διευθυντά
Μετά το ατυχέστατο Brexit, όλοι όσοι στην πραγματικότητα επιθυμούν τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, χωρίς ίσως να συνειδητοποιούν τις ολέθριες επιπτώσεις που αυτή θα έχει στην παγκόσμια οικονομία και συνακολούθως στην παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη (δυστυχώς όντας παντελώς ανιστόρητοι και οικονομικά ανίδεοι), συνεχίζουν την αφελή, αν όχι ύπουλη, τακτική της δημόσιας διάχυσης διαμαρτυριών για τα «κακώς κείμενα» της Ε.Ε., ισχυριζόμενοι ή προφασιζόμενοι ότι πράττουν έτσι από ειλικρινή φιλοευρωπαϊσμό! Στο πλαίσιο αυτό ακούσθηκαν τις τελευταίες ημέρες, όπως άλλωστε και το καλοκαίρι του 2015, αστειότητες περί δήθεν «δημοκρατικού ελλείμματος» και «έλλειψης κοινωνικής αλληλεγγύης» στην Ευρώπη. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτά λέγονται από άγνοια περί της έννοιας της δημοκρατίας ή της ιστορικής πραγματικότητας της Γηραιάς Ηπείρου και της ιδιαίτερης σχέσης της με τη σύγχρονη αστική δημοκρατία των τελευταίων μόλις 150-200 ετών.
Ούτε μπορώ να δεχθώ ότι δεν είναι γνωστό πως η Ευρώπη που παράγει το 25% του παγκόσμιου πλούτου, την ίδια στιγμή, και παρά τον ανηλεή οικονομικό ανταγωνισμό από αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες τρίτες χώρες, εξακολουθεί να δαπανά το 50% του συνόλου των κοινωνικών δαπανών παγκοσμίως. Το 2015 το δημοκρατικό έλλειμμα συνίστατο στο ότι η Ε.Ε. δεν δεχόταν τους όρους μιας συμφωνίας που η ελληνική κυβέρνηση επιδίωκε, ως εάν με τις ελληνικές εκλογές δεν αποφασίζαμε μόνο τα του οίκου μας, αλλά θα έπρεπε οι λοιποί Ευρωπαίοι πολίτες να αποδεχθούν τους όρους μίας συμφωνίας που εμείς θέλαμε, για λόγους δημοκρατίας!
Ως εάν, δηλαδή, θα έπρεπε και εκείνοι να αποδεχθούν την ελληνική ετυμηγορία μίας εσωτερικής εκλογικής διαδικασίας στην οποία δεν συμμετείχαν!
Σήμερα το δημοκρατικό έλλειμμα σε τι συνίσταται; Μήπως στο ότι στους Βρετανούς πολίτες δόθηκαν χρόνια (αντί μίας εβδομάδας…) για να σκεφθούν (sic) και να αποφασίσουν πώς θα ψηφίσουν στις 23/6; Μήπως στο ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έγινε απολύτως σεβαστό από τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη και θεσμούς, με πικρία έστω, και ότι δεν τίθεται οποιοδήποτε θέμα αμφισβήτησης του αποτελέσματος, παρά μόνον εάν ο ίδιος ο βρετανικός λαός –πράγμα λογικά απίθανο– αποφασίσει εκ νέου διαφορετικά; Μήπως στα δημοψηφίσματα Γαλλίας και Ολλανδίας για το Ευρωσύνταγμα; Ή μήπως στο ότι δίνεται χωρίς ενδοιασμό ο λόγος στους αρνητές της Ευρώπης Φάρατζ και Λεπέν να επιχαίρουν και να ζητούν τη διάλυσή της μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο; Εκτός εάν «δημοκρατικό έλλειμμα» συνιστά η άνοδος όλων αυτών των λαϊκιστικών και ακροδεξιών, κατά βάση, στοιχείων, που παραπληροφορούν τους λαούς για τη σημασία και την αξία της Ευρώπης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στον μύλο των οποίων ρίχνουν νερό αυτοί οι ίδιοι που κατηγορούν την Ευρώπη για «έλλειμμα δημοκρατίας και κοινωνικής αλληλεγγύης». Δημοκρατία και κοινωνική αλληλεγγύη δεν υπάρχουν σαν την ευρωπαϊκή, όσο και αν ψάχνουν οι διάφοροι ευρωσκεπτικιστές ένθεν κακείθεν.
Βασιλης Βερνικος