Κύριε διευθυντά
Η απαισιοδοξία, η μελαγχολία και η κατήφεια έχουν εκθρονίσει την αισιοδοξία, τη χαρά και την ελπίδα, δίνοντας ένα φρικτό και μονότονο χαρακτήρα στην ίδια μας την ύπαρξη.
Η κοινωνία μας νοσεί και μάλιστα βαριά, απαιτείται να αλλάξουμε ήθη, να επιστρέψουμε στις ρίζες μας σπάζοντας αυτό το ανθρωποκτόνο πρότυπο που όλα αυτά τα χρόνια εκθρέψαμε, συνομολογώντας όλοι μας την επίπλαστη ευδαιμονία του.
Ολα αυτά τα χρόνια κυριάρχησε ο ατομικιστικός χαρακτήρας, θεωρούσαμε ότι εξυπηρετούμε το συμφέρον μας όταν νοιαζόμαστε μόνο γι’ αυτό, αδιαφορώντας γύρω μας για οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο. Φανταζόμασταν ότι έτσι κάναμε το καλύτερο για τον εαυτό μας, όμως υποπέσαμε σε πλάνη, η αστοχία μας ήταν ότι λησμονήσαμε τη συλλογική οντότητα του κόσμου. Οταν δυστυχεί ο διπλανός μου, αργά ή γρήγορα θα δυστυχήσω κι εγώ.
Πείσαμε τον εαυτό μας πως μονάχα η ευημερία είναι πλεονέκτημα στον άνθρωπο. Μήπως όμως ο άνθρωπος δεν αγαπά μονάχα την ευημερία; Μήπως όμως αγαπά το ίδιο και τον πόνο; Ισως ο πόνος να έχει το ίδιο ενδιαφέρον όσο και η ευημερία. Ο πόνος είναι αμφιβολία, άρνηση. Γιατί ο άνθρωπος καμιά φορά αγαπά τρομερά, με πάθος, τον πόνο; Γιατί ο πόνος είναι η μοναδική αιτία για τη συνείδηση.
Και η συνείδηση, θαρρώ, είναι η πιο μεγάλη δυστυχία για τον άνθρωπο, ωστόσο νιώθω πως ο άνθρωπος την αγαπά και δεν την ανταλλάσσει με καμιάν απόλαυση.
Στην κοινωνικοοικονομική κρίση, λοιπόν, ανακαλύψαμε ότι αυτά που είχαμε τα χάσαμε, πάει και τελείωσε, και που μερικοί πιστεύουν ότι θα υπάρξει τρόπος να τα ξαναπάρουμε πίσω γελιούνται.
Ο άνθρωπος όμως έχει τεράστιες δυνατότητες κρυμμένες μέσα του, καλά φυλαγμένες, έτοιμες να τις επιστρατεύσει όταν απαιτηθεί. Δεν είναι η ικανοποίηση της εξωτερικής αντανάκλασης αυτοσκοπός, το τι θα φορέσουμε, τι θα αγοράσουμε, τι θα επιτύχουμε, είναι βέβαια αναγκαία, αλλά δεν αναπαύουν, αντιθέτως δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας. Δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό πράγμα από το να μοιράζεται κάποιος τα πιο βαθιά συναισθήματα που νιώθει μέσα του και ίσως ακόμα και την κατάντια του. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να αντιληφθούν τον σκοπό της ζωής.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη γενιά εμείς οι νέοι δεν διεκδικούμε καθόλου τη μοναδικότητά μας, βάζουμε το κεφάλι κάτω και γινόμαστε άβουλα πλάσματα.
Τρέμουμε στο ενδεχόμενο να είμαστε διαφορετικοί, φοβόμαστε την αριστεία, λιποψυχούμε μπροστά στο πρωτόγνωρο, πανικοβαλλόμαστε και νομίζουμε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου με τη συμφορά της κρίσης, ενώ πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτή είναι μια ευκαιρία που μας δίνεται για να διεκδικήσουμε το αύριο χτίζοντας στο παρόν.
Πίστη και όραμα μας χρειάζονται, μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις και παρωχημένες ιδεοληψίες, που φυλακίζουν τη ψυχή και αιχμαλωτίζουν τον νου σε μια ατέρμονη αναζήτηση για το τι έφταιξε και πώς θα πορευτούμε.
Ο Ντοστογέφσκι έλεγε ότι η πίστη, στην πράξη, δεν πηγάζει από το θαύμα, αλλά το θαύμα από την πίστη. Ας ανατρέξουμε στη βαθιά πνευματικότητα της φυλής μας, στην πολυζήλευτη κληρονομιά μας, που σε αλλοτινές εποχές μας έσωσε, και τότε το θαύμα που καρτερούμε θα γίνει.
Μόνον Ενας δεν διαψεύδει και δεν απογοητεύει, ας τον αναζητήσουμε λοιπόν…
Παναγιωτης Μακρης, Γεωπόνος Τ.Ε., χημικός- οινολόγος M.Sc., υποψήφιος διδάκτωρ Χημείας
Η Siemens και η λύση για παραγραφές
Κύριε διευθυντά
Ο πρόσφατος θόρυβος με τον κίνδυνο παραγραφής του τεράστιου σκανδάλου της Siemens, που συγκλόνισε το πανελλήνιο, αποτέλεσε έναυσμα για τις πιο κάτω σκέψεις. Αναρίθμητα ποινικά δικαστήρια, λόγω παραγραφής, έδιναν συγχωροχάρτι (εδώ και δεκαετίες) σε εγκληματίες, επιφέροντας ανεπανόρθωτες ζημιές στην πολιτική αγωγή, εκθέτοντας άδικα τους δικαστές και τον θεσμό της Δικαιοσύνης. Επίσης, χιλιάδες άστοχες δικονομικές ρυθμίσεις ταλαιπωρούν δικαστές, δικηγόρους και πολίτες. Ενδεικτικό παράδειγμα: η εγγραφή της υποθέσεως στο πινάκιο προ της δίκη, που ίσχυε για δεκαετίες, ήταν επινόηση νοσηρού εγκεφάλου.
Η ενδεικνυόμενη λύση για τις παραγραφές είναι απλούστατη και την έχω προτείνει εδώ και δέκα χρόνια αλλά «εις ώτα μη ακουόντων».H πρότασή μου είναι να υπάρχει παραγραφή μόνο για τα πταίσματα, κατά το πρότυπο του δικαιικού συστήματος του Καναδά. Είναι αδιανόητο η παραγραφή στο πλημμέλημα να είναι πενταετής, όταν στη γειτονική Ιταλία είναι δώδεκα χρόνια. Η υιοθέτηση της πρότασής μου θα απελευθερώσει εισαγγελείς και δικαστές από τον βρόχο της παραγραφής και το κυριότερο θα ικανοποιήσει το περί δικαίου αίσθημα. Ετσι θα σταματήσει και το «μπαλάκι» των ευθυνών. Είναι αυτονόητο ότι ο υπ. Δικαιοσύνης πρέπει να παρακολουθεί την πορεία των μεγάλων υποθέσεων (μίζες τρισ. από κυβερνητικά στελέχη, εξοπλιστικά κ.λπ.) που έχουν συγκλονίσει το πανελλήνιο, όταν μάλιστα έχει τη δυνατότητα να εισαγάγει στο ακροατήριο τις κρίσιμες υποθέσεις κατ’ απόλυτη προτεραιότητα (Αρθρ. 30 παρ. 3 ΚΠΔ). Επειδή για το νομοθετείν μόνος αρμόδιος και υπεύθυνος είναι ο εκάστοτε υπ. Δικαιοσύνης, μήπως θέλει από πάνω του μια τρόικα για να νομοθετήσει τα αυτονόητα;
Γεωργιος Τρανταλιδης – Δικηγόρος