Κύριε διευθυντά
Βρίσκομαι σε όλη την ενήλικη ζωή μου μέσα στο πανεπιστήμιο. Είχα την τύχη να επισκεφθώ εκατοντάδες πανεπιστήμια σε περισσότερες από 50 χώρες σε όλες τις ηπείρους. Σε κάθε επίσκεψή μου προσπαθώ να ενημερώνομαι για τα δρώμενα σε θέματα παιδείας και εκπαίδευσης. Αυτά που συμβαίνουν στην παιδεία/εκπαίδευση στη χώρα μας είναι πρωτοφανή. Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί κάθε υπουργός Παιδείας πρέπει να αποδομήσει ό,τι ο προηγούμενος είχε κάνει. Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί κάθε ματαιόδοξος υπουργός νομίζει ότι θα εξασφαλίσει την υστεροφημία του και θα αφήσει «έργο» αν υπάρχει δήθεν νόμος, συνήθως πρόχειρος και αποσπασματικός, με το όνομά του. Oμως, αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες είναι εφιαλτικά. Υπάρχει μια ενορχηστρωμένη και συντονισμένη προσπάθεια υποβάθμισης της ποιότητας όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Η αιφνίδια και παραπλανητική τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή, με την οποία επιτρέπεται η ένταξη σε βαθμίδες Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (καθηγητών) χωρίς ανοιχτή διαδικασία πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος και αξιολόγηση, σε μέλη του Εργαστηριακού Προσωπικού (ΕΕΠ και ΕΔΙΠ, παλαιούς Βοηθούς) που υπηρετούν στα πανεπιστήμια, η πλειονότητα των οποίων έχει μονιμοποιηθεί χωρίς ανοιχτή προκήρυξη και αδιάβλητη εκλογή, κάνει πασιφανή την προσπάθεια υποβάθμισης των ΑΕΙ της χώρας. Δεν παραβλέπω ότι ανάμεσα στα ΕΕΠ και ΕΔΙΠ υπάρχουν λαμπροί επιστήμονες, που θα μπορούσαν να εκλεγούν μέλη ΔΕΠ. Αλλο αυτό και άλλο η εν κρυπτώ και παραβύστω χαριστική «καθηγητοποίηση» κάποιων ημετέρων! Οταν υπάρχουν στο εξωτερικό λαμπροί επιστήμονες, τους οποίους οφείλομε να επαναπατρίσουμε, αν πραγματικά αγαπάμε αυτή τη χώρα. Εξάλλου, το πανεπιστήμιο οφείλει να είναι ο φάρος καθοδήγησης της κοινωνίας, καθιερώνοντας την αντικειμενική και αδιάβλητη αξιολόγηση ως τη μόνη μέθοδο διασφάλισης της αξιοκρατίας και της ποιότητας.
Οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι άριστοι φοιτητές δεν είναι ούτε οι θαμώνες των κομματικών τραπεζιών και των κυλικείων των πανεπιστημίων ούτε οι γνωστοί «μπαχαλάκηδες» και βέβαια ούτε οι «αιώνιοι» φοιτητές. Και σίγουρα δεν μπορείς να περιμένεις όλοι αυτοί να εκτιμούν τους αρίστους. Μάλλον τους βλέπουν με μοχθηρία! Αλλωστε, ήταν πάντα οι πρωτοστάτες στις αντιδράσεις σε κάθε προσπάθεια διασφάλισης αριστείας στα ελληνικά πανεπιστήμια, όπως τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων, η αντικειμενική και συνεχής αξιολόγηση των ΔΕΠ, η πιστοποίηση ποιότητας κ.λπ. Oταν λοιπόν συμβεί να καταλάβουν κάποιο καίριο αξίωμα, όχι λόγω αξιοσύνης και αξιοκρατίας αλλά ελέω κομματικών περγαμηνών, είναι αναμενόμενο ότι θα προσπαθήσουν να τραβήξουν όλο το σύστημα προς το δικό τους επιστημονικό ειδικό βάρος. Αλλωστε αποτελούν ζωντανό παράδειγμα ότι «η αριστεία» είναι άχρηστη και μάλλον μειονέκτημα σε κοινωνίες μετριοτήτων. Στα πανεπιστημιακά δρώμενα, διεθνώς, είναι αξίωμα ότι «ο καλός εκλέγει καλύτερο και ο κακός χειρότερο». Ή, όπως έγραψε ο Πλάτων στο «Συμπόσιο», «όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Και στις μέρες μας, δυστυχώς, αυτό εφαρμόζεται στο μέγιστο σε όλους τους τομείς αλλά προς τα κάτω, παραβλέποντας ότι «η μεγαλύτερη ανισότητα είναι η ίση μεταχείριση των ανίσων», όπως έγραψε ο Αριστοτέλης.
Καλλιοπη Α. Ρουμπελακη-Αγγελακη – Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Κρήτης
«Οι Αγγλοι και… οι υπόλοιποι»
Κύριε διευθυντά
Aγγλος συνεργάτης στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με υψηλό επίπεδο οξφορδιανής μόρφωσης, μου είπε, αυτοσαρκαζόμενος, το εξής ενδιαφέρον: «Στην Αγγλία έχουμε κάτι ανάλογο με το αρχαίο δικό σας “Πας μη Eλλην βάρβαρος”. Λέμε “wogs begin at Calais”». Wog = τα αρχικά του «Wicked Oriental Gentleman», που σημαίνει πονηρός Ανατολίτης. Η εν λόγω φράση σημαίνει λοιπόν ότι οι πονηροί Aνατολίτες αρχίζουν από το Calais, δηλαδή ότι όλοι οι Ευρωπαίοι είναι πονηροί Ανατολίτες και καλό είναι να τους αποφεύγουμε. Με άλλα λόγια, θεωρούν το έθνος τους ανάδελφο, μοναδικό.
Η γενικευμένη αυτή αντίληψη μεταξύ Βρετανών είναι επόμενο να έχει και πολιτική έκφραση που οδηγεί στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς της Μεγάλης Βρετανίας (Μ.Β.) έναντι των προσπαθειών οι οποίες αποβλέπουν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Eτσι βλέπουμε την άρνηση της Μ.Β. να συμμετάσχει στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Aνθρακος και Χάλυβος (ΕΚΑΧ) το 1952 και στην ΕΟΚ των «6» το 1958. Μάλιστα, για αντιπερισπασμό, δημιούργησε την ανταγωνιστική Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ) με άλλες έξι χώρες. Oμως, αργότερα, όταν στην πολιτική ηγεσία της χώρας επικράτησαν οι ενωτικές ευρωπαϊκές ιδέες, εγκατέλειψε την ΕΖΕΣ και ζήτησε την ένταξη στην ΕΟΚ το 1962 και το 1967, αλλά συνάντησε την άρνηση του De Gaulle. Τελικά, μετά τον θάνατό του, η Μ.Β. έγινε μέλος της ΕΟΚ το 1973.
Ο De Gaulle καταλόγιζε στη Μ.Β. «βαθιά εχθρότητα» προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Είναι γεγονός ότι, ως μέλος πλέον της ΕΟΚ-Ε.Ε., συνεχώς δημιουργούσε προβλήματα. Σε κάθε διαπραγμάτευση για αλλαγή Συνθηκών ή θέσπιση νέων πολιτικών, κανονισμών κ.λπ., όλο και κάποιες εξαιρέσεις ζητούσε για τον εαυτό της. Και τις πετύχαινε κατά κανόνα εκβιάζοντας με απειλή veto εάν δεν γίνονταν δεκτές. Η κορυφή της διένεξης Μ.Β. και λοιπόν κρατών-μελών της τότε ΕΟΚ επήλθε όταν έγινε πρωθυπουργός η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία θα μείνει στην Ιστορία με το περίφημο: «I want my money back».(Θέλω πίσω τα λεφτά μου). H Θάτσερ είχε διαπιστώσει ότι η εισφορά της Μ.Β. στον προϋπολογισμό της ΕΟΚ, σύμφωνα με τον σχετικό κανονισμό, ήταν μεγαλύτερη των παροχών προς αυτήν, κατά την εφαρμογή των διαφόρων κοινοτικών πολιτικών. Κι όμως, δεν ήταν η μόνη χώρα-μέλος που παρουσίαζε αρνητικό ισοζύγιο εισφορών – παροχών, όπως, κυρίως, η Γερμανία. Εντούτοις, καμία άλλη χώρα δεν είχε διανοηθεί να διεκδικήσει επιστροφές μέρους των εισφορών της. Η Θάτσερ, αφού εκνεύρισε τους πάντες με τις κραυγές της, τελικά επέτυχε την επιστροφή ενός μέρους του ποσού που διεκδικούσε.
Η εν γένει αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά της Μ.Β. ήταν επόμενο να καταλήξει στο ερώτημα αν θα έπρεπε να παραμείνει στην Ε.Ε. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ανέδειξε τη νίκη των δυνάμεων του λαϊκισμού εις βάρος της γνώσης και της παράθεσης επιστημονικά θεμελιωμένων επιχειρημάτων. Νίκησε η πολιτική ρητορεία εκείνων που εκπροσωπούν την προκατάληψη έναντι παντός μη Aγγλου και τον φθόνο έναντι εκείνων που μόχθησαν για να αποκτήσουν γνώση ώστε να μπορούν να αξιολογούν καταστάσεις χωρίς τα βαρίδια προκαταλήψεων. Πανηγυρίζουν οι «νικητές», αγνοώντας το κακό που έκαναν στη χώρα τους.
Aγγελος Ζαχαροπουλος – Επίτιμος διευθυντής Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Οι τουαλέτες της Ομόνοιας
Κύριε διευθυντά
Με την επιστολή μου αυτή επιθυμώ να διαμαρτυρηθώ στον δήμαρχο της πόλης των Αθηνών και πρώην Συνήγορο του Πολίτη για το άκρως απαράδεκτο γεγονός της εγκατάστασης –στο κέντρο της ιστορικής πλατείας Ομονοίας, σημείο αναφοράς και κέντρο της ιστορικής πόλης των Αθηνών, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια αποτελούσε κόσμημά της, με τους κατοίκους της οποίας τη συνδέουν ιστορικές μνήμες και είναι χιλιοτραγουδισμένη– χημικών τουαλετών (αποχωρητηρίων) για τις ανάγκες των πολιτών της και φυσικά των τουριστών και όχι μόνο.
Πόσο ακόμα πρέπει να υποβαθμισθεί αυτή η πρωτεύουσα της χώρας; Eχετε καθόλου υπόψη σας τι κόσμημα αποτελούσε η πλατεία αυτή, μέχρι την τελευταία «ανάπλασή» της για τις κυκλοφοριακές ανάγκες της πόλης; Ασφαλώς ο πολιτισμός μιας χώρας αξιολογείται και από την αντιμετώπιση των φυσικών αναγκών των κατοίκων της. Oμως δεν φθάνουν οι όγκοι που προστέθηκαν για την κατασκευή των υπόγειων διαβάσεων και των νέων σταθμών του μετρό, και των νέων κυκλοφοριακών ρυθμίσεων των οχημάτων; Γιατί τότε δεν προβλέφθηκαν οι στοιχειώδεις εγκαταστάσεις για τα θέματα υγιεινής;
Δεν φθάνει που η ιστορική αυτή πλατεία έχει μεταβληθεί σε ένα τεράστιο καφενείο, με το τελευταία εγκαταστημένο μοντέρνο μεταλλικό γλυπτό που στέκει άχαρο χωρίς το σιντριβάνι του;
Eλεος, κύριε δήμαρχε.
Είναι ντροπή και έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού για τους κατοίκους της πόλης των Αθηνών, αλλά προσβολή και για την ίδια τη χώρα, καθώς, στη θέση αγαλμάτων που κοσμούσαν την πρωτεύουσά της, τώρα φαντάζουν από μακριά δημόσια χημικά αφοδευτήρια!
Νικη Καλτσογια – Ομότιμη καθηγήτρια
Ποια η αξία μεταπώλησης;
Kύριε διευθυντά
Για να κρίνουμε αν οι νέοι αδειούχοι έκαναν καλή δουλειά, θα μπορούσε η έγκριτη εφημερίδα σας να μας ενημερώσει τι αξία μεταπώλησης έχουν, αν έχουν, αυτές οι 4 άδειες;
Γ. Στραφτης